We never forget the time of our lives

Een maand naar Afrika…Als je het zo zegt klinkt het zo onbeduidend. Toch heeft deze reis veel voor ons betekend.

Het had bijvoorbeeld niet veel gescheeld of we waren bij wijze van spreken maar met vijf terug gekeerd in plaats van zes. Voor Nore was/is Afrika haar tweede thuis. En als ik ze bezig zag tussen de locale bevolking dan snap waarom.

Wanneer ik nu terug in België afspreek met Anse dan proberen we Afrikaanse pap te maken (iets wat haar veel beter lukt dan mij!) En hebben we het over iedereen wie we in Zuid-Afrika hebben leren kennen.

Karlijn kom ik tegen wanneer zij aan het afwassen is op de eetdagen waar ze tot voor kort helemaal geen binding mee had…”wat is jeugddienst don Bosco nu eigenlijk?”

Yonathan die heb ik zien openbloeien. Van ik-spreek-niet-graag voor een groep tot ik ben de grootste entertainer van de hoop. Awesome danspassen heeft die jongen!

En dan is er Joeri nog…hem heb ik daar op een heel andere manier leren kennen. Letterlijke de grootste  verrassing van de reis heb ik samen met hem meegemaakt. Ik denk dat we terecht kunnen zeggen dat deze reis onze levens werkelijk veranderd heeft.
Het leuke aan deze reis is dat het voor ons niet gestopt is na dit hele avontuur. We zijn vrienden geworden voor het leven. En waar de andere ook mag zitten in de toekomst, we zullen elkaar blijven horen!

Maar lieve mensen, zonder jullie hulp hadden wij daar in het verre Zuid-Afrika nooit iets kunnen betekenen. Bedankt voor jullie steun zowel de financiële als de morele. Bedankt aan onze ouders dat we mochten gaan. bedankt aan jeugddienst Don Bosco die dit mogelijk heeft gemaakt. Bedankt aan diegene die erbij waren!

So this was it!! Dikke knuf! Mirte

 

 

interview in Koerier met Anse Cornelissen

Koerier: Wat was voor jou hoogtepunt van je internationale­ ervaring?
‘Open mind, open heart!’ Het fijnste aan deze internationale ervaring vond ik de samenwerking met de leiders van ginder. Ik heb zowel mezelf als de leiders beter leren kennen. Het is fijn om meer te weten te komen over hun gewoonten en tradities.
En superleuke spelletjes kenden zij ook!

Koerier: Wat vond je het grootste cultuurverschil?
‘Be flexible!’ In België zijn we gewend om alles netjes te plannen en te structureren, en dan proberen­ we ons aan de planning te houden. Ginder wordt er verwacht dat je je aanpast en de planning regelmatig bijstuurt. Het is zeer fijn voor de kinderen als er activiteiten georganiseerd worden, maar de kinderen kunnen ook zo flink zelfstandig spelen! Een groot voorbeeld voor sommige kinderen hier in België.

Koerier:  Hoe was Don Bosco aanwezig bij jouw project?
Don Bosco was op meerdere­ plaatsen in het groot afgebeeld. In Lesotho heb ik Don Bosco vooral gezien. Daar komen kinderen naar het oratorio om te spelen en talenten te ontwikkelen. De leiders zijn er om hen te helpen, hen dingen bij te leren en een oogje in het zeil te houden. Enkele leiders hebben zelfs een lied gemaakt over Don Bosco!

Koerier: Wat vond je het mooiste plekje?
Het kruis op de berg vond ik het mooiste.
Het was een wandeling in het donker richting een groot verlicht kruis. Rondom was er een mooi uitzicht. Er werd gebabbeld, gelachen, gebeden en gezongen.­ Je had de kans om een rustig plekje uit te kiezen om even tot jezelf te komen. Het was een supercombinatie!

Koerier: Had je tijdens je verblijf in het buitenland een moeilijk moment of heimwee?
De moeilijkste momenten had ik bij het vertrek in Lesotho en op de terugreis naar België, maar ook het afscheid nemen in Johannesburg, na de animatorvorming­, vond ik moeilijk. Doordat we gedurende de weken samenwerkten met de leiders van ginder, leerden we hen beter en beter kennen. We hebben hen dingen willen bijbrengen, maar we hebben ook veel van hen geleerd! Het is moeilijk om alles achter te laten en te weten dat je hen pas terugziet na een lange periode. Ik ben wel blij met de supermooie herinneringen!
‘Goodbyes are not forever. Goodbyes are not the end. They simply mean I’ll miss you, until we meet again.’

Koerier: Kun je een grappige anekdote vertellen?
Op een namiddag gingen we naar een hoogteparcours. Iedereen vond het fijn om daar op te klauteren. We waren uitgelaten en hadden veel plezier. Tegen de avond gingen we met de groep terug voor het avondeten. Karlijn en ik waren samen met twee andere leiders wat aan het treuzelen. We genoten van de zonsondergang en maakten nog enkele foto’s. Even laten riep Karlijn dat we opgesloten­ waren! Terwijl we bedachten hoe we over de poort konden geraken, was er gelukkig toch nog een slimme leider die zag dat het slotje open was! Gelukkig, want we hadden honger.

Aan alle mooie liedjes komt een einde

en zou ook aan ons verblijf in Lesotho! Vandaag is het namelijk de laatste dag op het oratory! De laatste keer dat we de ons ondertussen vertrouwde gezichten gaan zien! De vele gezichten die zelfs na 3 weken enthousiast “sister,sister!” Roepen als ze ons zien.

Doorheen de afgelopen weken hebben we ze geleerd hoe ze macramé armbandjes kunnen maken, wat te doen met zoutdeeg (dit hebben geïntroduceerd nadat we merkten dat klei in de monden verdween). Ook hiervoor wil ik onze sponsors bedanken want door jullie steun hebben wij nu materiaal kunnen aankopen zodat ze deze dingenook in de toekomst nog kunnen doen! Verder waren er niets dan blije, verwonderde gezichten te zien toen we de afgelopen afkwamen met frisbees en houten tennispaletten, de parachute en vandaag uiteindelijk de slackline (een koorddanstouw)! Een dikke merci aan jullie allemaal!! Ik denk dat ze ons hier niet snel zullen vergeten!

Wat nog belangrijker is…is dat wij deze weken hier afsluiten met het gevoel dat we hier een geweldig stel vrienden bij hebben (zowel Belgische als Afrikaanse) en dat we momenten beleeft hebben die we nooit zullen vergeten! Zoals die keer dat we de missen hebben bijgewoond die werd voorgeleid door de bisschop en meer dan 4 uur duurde (ik zelf heb maar de helft meegemaakt omdat ik ziek werd in de grote mensenmassa…maar Nore is die enige die wel heeft volgehouden en vanaf nu mis-expert is geworden.)

Nog een kleine week en dan staan we al weer terug op Belgische bodem maar voor het zover is….gaan wij eerst nog wat meer van het land verkennen! Iets wat we deze morgen al gedaan hebben door de natuurlijke grens over te steken via de rivier zodat we een berg in zuid-Afrika konden beklimmen om zou van het uitzicht te kunnen genieten op ons stadje! Heerlijk genieten en adembenemend was dat!

Be flexible

…Het motto hier in Zuid-Afrika! Want plannen kunnen veranderen om eender welke reden dan ook, en tijdstippen zijn eerder richtlijnen. 

Half negen wordt met gemak half tien of tien uur. Een gewoonte die we soms zelf al eens over nemen. Neem nu gisteren we waren toen met ons Belgisch groepje de grens naar Zuid-Afrika terug overgestoken om eens goed uit te gaan eten en om te kijken of ze aan de andere kant wel choco hadden. ’s Avonds werden we op het speelplein verwacht om vijf uur voor een gezamenlijke barbecue met de leiders. Alleen waren we zo afgeleid door het shoppen dat we pas terug waren in Lesotho tegen zessen. We hebben ons toen maar heel snel gehaast en wat bleek…ze waren nog bezig om hout te snijden voor de “braai”! Na lang moeten wachten…het duurde tot elf uur…voor alles gereed was! Konden we eindelijk aan het vleesfestijn beginnen! Gesmaakt heeft het allezins!! 

Wat is er nog veranderd? Wel we zouden normaal, midden deze week van Maputsoe naar Maseru verhuizen. Omdat de missie daar blijkbaar niet verzien is om zoveel jong geweld ineens te ontvangen gaat dit niet meer gebeuren. In plaats worden we hier voor de komende twee weken “baas” van het speelplein terwijl father Vincent op retrait is. Be flexible and don’t worry…zeggen ze dan! 

Warmere groetjes….want we halen hier eindelijk de 20 graden!!! Mirte 

Waarom naar mama luisteren toch niet zo’n slecht idee was!

Lieve mama, je leest het goed…bedankt voor de goede raad! En vooral het geduld dat je gehad hebt om mij te overtuigen dat jij echt over belangrijke info beschikt. Ik ben zeer blij met de warme broeken, en dikke truien die je me bijna verplicht hebt doen meenemen. Als ze het hier in Lesotho hebben over winterweer dan is dat blijkbaar exact hetzelfde als het Belgische winterweer! Het is hier met momenten echt rillen van de kou. Vooral omdat verwarming iets is dat ze hier niet 

De hartverwarmendheid die de mensen hier  aan de dag leggen is immens. Het gemak waarmee ze je op sleeptouw nemen als je een wandeling wilt maken of wanneer je pap ( een Afrikaanse specialiteit) wilt leren maken is geweldig. En niet alleen de leiders van het speelplein ontvangen ons hier met open armen maar ook de kinderen. Elk mogelijk moment springen ze je in de armen of rond de nek. Veel Engels kunnen ze niet maar het woord picture verstaan ze allemaal. (Foto’s volgen nog!!! Beloofd) 

Winterse groeten, Mirte 

Ps. Mama nu mag je stoppen met lezen… De manier om het hier warm te krijgen is door het afval te verbranden of door naast de haardvuurden te gaan staan als ze hier het gras afdoen. Zeker wanneer ze dit aan het doen zijn aan weerskanten van de enige smalle weg die naar het speelplein leidt.  

 

Times fly when you are having fun!

Het eerste deel van ons avontuur zit er al op. De cursisten zijn reeds vertrokken, de nodige tranen zijn gelaten en vele knuffels zijn uitgedeeld. 

De mensen die we deze week ontmoet hebben…waren stuk zeer enthousiaste mensen die voluit voor het jeugdwerk kiezen. We hebben samen gelachen, gezongen (iets wat alle Afrikanen zeer goed kunnen), gedanst maar ook serieuze gesprekken gevoerd over jeugdwerk, de verschillen in cultuur, huwelijken en koningen. 

We kijken terug op een geslaagde week waarvan ik nu al kan zeggen dat we er allemaal uit geleerd hebben- zowel de Belgen als de zuid-Afrikanen. En kijken vol spanning uit naar het volgende deel.  Weliswaar met een klein hartje omdat zelfs de meest doorwinterde zuid-Afrikaan ons wist te vertellen hoe koud het in Lesotho kan zijn. Lets hope dat onze Belgische genen hier tegen bestand zijn. 

Groetjes, Mirte  

    
   

The start of a big avendenture

Zuid-Afrika een land waarvan ik enkel nog maar heb kunnen dromen is nu niet langer een droom. Sinds deze middag ben ik trotse eigenaar van de eerste stempel in mijn paspoort! 

Wat voor mij een aangename temperatuur was…een heerlijk zomerweertje – zonder hittegolf temperaturen thank god ;)… Is voor de lokale bevolking bittere koude. Terwijl wij onze eerste stappen op het land zetten in een topje of een korte short  zagen we de Afrikanen warm ingeduffeld in mutsen en jassen om u tegen te zeggen. 

Ik wens jullie een fijne avond! Wij gaan alvast nog een stukje Johannesburg verkennen samen met father Peter. See you soon! Mirte  

    
 

Op 5 juli 2015 vertrekt de groep vrijwilligers naar Zuid-Afrika.