Dit is de allerlaatste keer… (voorlopig toch)

Vandaag zijn we voor de laatste keer naar Ichiloto geweest. Daar namen we afscheid van de werkmannen die ons hebben geleerd hoe we een huis moeten bouwen. Zij doen nu verder met het zware werk en hopen volledig klaar te zijn half oktober. Dan kunnen de jongens in twee kamers slapen in plaats van met 16 in één kamer. Daarnaast start ook de bouw van drie nieuwe klassen en deze zouden pas in januari 2019 volledig af zijn.

We namen ook afscheid van de jongens in Ichiloto. Hier hadden we helemaal geen zin in en de jongens duidelijk ook niet. Sommigen bleven zeggen dat we niet weg mochten. Het afscheid nemen ging dan ook gepaard met enkele traantjes (meest bij ons eigenlijk).

Nu is het volop valiezen inpakken en morgenochtend (veel te vroeg) vertrekken we naar Lusaka. Daar gaan we eerst nog op bezoek bij Oscar, een jongen die vorig jaar in Ichiloto verbleef en daarna gaan we nog enkele inkopen doen. We sluiten morgenavond af op het vliegtuig.

Wist je dat…

– Raf de kok van de groep is. We gaan zijn lekkere eten missen.
– Elise te perfect is, zelf bij het inpakken.
– Maria op dezelfde golflengte met Father Iggi zit.
– Jozefien zelfs na 5 jaar het nog steeds moeilijk heeft met afscheid nemen (zelfs moeilijker).
– Rayan ook op een dag dat we enkel afscheid gaan nemen, de volledige EHBO-zak mee heeft.
– Leen touch heeft hier in Zambia.
– Jasper graag aan het raampje zit in het busje (of zeg maar door het raampje).

Het einde is in zicht…

Jammergenoeg nog niet van de bouw. Het einde van het huis zullen we zelf niet meer zien, maar de bouwers zijn op goede weg. Op dit moment zijn de eerste ruimtes ook al duidelijk te zien in het huis. De muur is al enkele stenen hoog. Voor alle duidelijkheid: het huis zal bestaan uit een ontspannings-/studeerkamer voor de jongens uit Ichiloto, een kantoor met opslagruimte, een slaapkamer om enkele vrijwilligers te laten slapen en een gastenbadkamer.

Het eerste afscheid is ondertussen ook al gebeurd. Vandaag was de laatste schooldag in Zambia en hebben we gespeeld met alle leerlingen (van 7 tot 19 jaar) en werden de awards uitgedeeld voor beste aanwezigheid en beste gedrag in de klas. Hopelijk zien we nog veel van de leerlingen terug op onze laatste dagen op het speelplein.

Het feest voor Father Andrew zijn 55 jaar als religieuze man is ook achter de rug. Het was ook al een beetje een afscheidsfeestje voor ons. Zo moeten we maandag niet opnieuw feesten en kunnen we de tijd nemen om onze bagage te maken. De jongens hebben gezongen, gedanst en teksten voorgedragen. De eerste traantjes zijn bij ons toch al gevloeid.

Wist je dat…

– Raf al helemaal op Afrikaans ritme leeft (traag en op het gemak).
– Jasper de padvinder van de groep is (hij vindt overal wel iets en is er verwonderd over).
– Maria het nieuwe gezicht kan worden van fairtrade vlierbloesemshampoo.
– Leen hier rain wordt genoemd (nochtans is ze een echt zonnestraaltje).
– Elise toch liever dicht bij de grond blijft (ondanks haar lengte).
– Rayan waarschijnlijk voor het eerst in zijn leven een appel heeft geschild (we wisten niet dat appels hoekjes hadden).
– Jozefien de put gedicht heeft (niet altijd even comfortabel, maar wel gemakkelijk).

Iggi’s Partyboom…

De werken gaan de goede richting uit. We zijn klaar om de fundering te gieten. Gelukkig worden we goed geholpen door de vele werkmannen die elke dag opnieuw paraat staan. Hoewel zij soms denken dat we niet zo goed kunnen werken (zeker als meisjes).

Afgelopen vrijdag gingen we ook op bezoek bij de kleuterschooltjes in de buurt. We speelden de hele voormiddag met de kindjes in de Don Bosco kleuterschool. Daarna gingen we kijken bij de Sint-Cecilia school en daarna naar nog een schooltje in Makululu waar ook kindjes met een beperking een aanbod krijgen. Het was voor ons allemaal een ontzettend leuke voormiddag.

Deze week hebben we al een feest achter de rug, de verjaardag van father Ignatius (Iggi voor de vrienden) en feest voor Father Gabriel (Gabby voor de vrienden) die nog maar net tot Father gewijd is. Komende week vieren we nog het feest van Father Andrew (André voor de vrienden) zijn 55 jaar als religieuze man. En waarschijnlijk zoeken we wel nog eens een reden om feest te vieren.

Vandaag gingen we naar Mulunguschi samen met de jongens uit Ichiloto. We zaten lang in de auto, maar eens we aankwamen was het super leuk. We hebben met z’n allen gezwommen in het meer, gezellig gepicknickt en een bezoek gebracht aan de Sunflowers Family, een weeshuis in Mulunguschi.

Wist je dat…

– Rayan het mietje van de hoop is op vlak van zwemmen in een koud meer.
– Elise echt ontzettend naïef is.
– Jasper aanzien wordt als de future bischop van Zambia (we begrijpen niet waarom, maar het is gewoon zo).
– Jozefien een dag met een bebloed t-shirt heeft moeten rondlopen doordat Raf een bloedneus had (we leggen later wel uit hoe dat gekomen is).
– Maria op Medusa lijkt en last heeft van slangen.
– Leen hier ontzettend zwaar aan het studeren is voor de herexamens, maar ze geniet ook wel nog.
– Raf als eerste door een stoel is gezakt (de stoel was wel een beetje kapot).

Bob De Bouwer, kunnen wij het maken…

De eerste stenen werden deze week gelegd van het huis in Ichiloto. We waren allemaal nogal blij dat het graven eindelijk gedaan was. Want terwijl we dachten dat we diep genoeg gegraven hadden, kwamen ze plots zeggen dat het nog dieper moest. Ze hadden gemeten met de machine (lees: landmeter). Voor ons is bouwen soms een beetje moeilijk aangezien we weinig ervaring hebben, maar we kunnen ons nuttig bezighouden door bakstenen te verplaatsen, cement te maken, gaatjes op te vullen (met cement weliswaar) en de uitgeschepte aarde terug te scheppen.

Deze week bouwden we ook aan een betere band met de jongens uit Ichiloto. We worden al niet helemaal meer als muzungu aanzien. Samen met hen hebben we al veel gespeeld en gelachen, een ideale uitlaadklep tijdens het werken. Ook na het werken amuseren we ons te pletter op het speelplein.

Wist je dat…

– Jozefien haar belachelijk heeft gemaakt voor een volle kerk in Makululu (en met vol bedoelen we stampvol.)
– Japser de grapJasper van de groep is.
– Raf een peperkoekenhartje heeft en altijd voor iedereen klaarstaat.
– Leen alle meisjes besmet heeft.
– Maria een kot aan het zoeken is in Gent vanuit Zambia.
– Elise af en toe echt wel op een andere planeet leeft.
– Rayan het nogal moeilijk heeft met handleidingen vinden.

Pijntjes overal…

De eerste dagen werken zijn achter de rug. We zijn begonnen aan de bouw van een tweede huis in Ichiloto waar de jongens een studeer/onspanningsruimte krijgen en waar een kamer komt om daar vrijwilligers te laten slapen. We waren allemaal heel erg enthousiast wanneer we dit te horen kregen. De eerste dagen werk begonnen we dan ook vol enthousiasme en vol goede moed. Na de eerste dag gras wegkappen (klinkt minder zwaar dan het was) zagen we het nog steeds zitten. De eerste blaren verschenen al op de handen en de eerste armspieren werden al eens op de proef gesteld. Na de tweede dag fundering uitgraven (alles met de hand uitkappen en uitgraven) voelden we onze rug al meer, de blaren gingen open en de armspieren bleven maar groeien.
De komende weken gaan we verder met uitgraven, ingraven, cement maken, bouwen,…

Wist je dat…

– Maria echt overal pindakaas op doet.
– Jasper niet kan kijken naar een film zonder in slaap te vallen.
– Raf geen yoga kan (alhoewel we het niet zeker zijn en we denken dat het een fobie is).
– Leen de grootste boerin van de groep is.
– Rayan zijn handen het meest afzien, maar ondanks zijn eigen pijntjes de rest ook helpt om pijntjes op te lossen.
– Jozefien nu weet hoe een Afrikaanse dokter werkt.
– Elise de raarste posities aanneemt en ook de raarste opmerkingen kan geven, op de raarste momenten.

Tijd voor het serieuze werk.

Voor iedereen die het graag wil weten, we zijn goed aangekomen in Kabwe. De deze keer 5 uur durende rit naar Lusaka duurde slechts 6 uur en 45 minuten in het meest oncomfortable busje ooit. De rit naar Kabwe die normaal maar 1 uur en een half duurt, deden we in 3 uur.

De eerste avond in Kabwe begon al met een kleine verhuis. Het toilet bij de meisjes wou niet ‘flushen’. Vol goede moed verhuisden we naar een andere kamer waar het toilet lekte. Nu wachten we af tot maandag wat het verdict is, verhuizen of blijven.

De eerste kennismaking in Makululu is ook al gebeurd. Als muzungu’s (blanken) konden we niet onopgemerkt door Makululu gaan. Na vele handjes geven, de weg kwijt te zijn en een achtervolging van veel kindjes kwamen we aan in Icholoto. Daar starten we komende week met het serieuze werk. We houden jullie zeker op de hoogte van alles wat we doen en van de stoten die we uithalen.

Wist je dat…

– Jasper echt wel de meest lompe persoon in de groep is. De keren dat hij al bijna gestruikeld is, kunnen we niet meer tellen.
– Wij samen de Lukaku family genoemd worden (we begrijpen de gelijkenis niet echt).
– Rayan vergeleken wordt met Ryan air. Het is wel makkelijk te onthouden zo.
– Elise haar hoofd confituurpotbestendig is.
– Raf de meest aanstekelijke en aangename lach heeft en ook wel alles erg leuk en grappig vindt.
– Maria de beste playbackSTER is met de nodige danspasjes erbij.
– Jozefien gewoon 2 keer deze reis haar droom heeft waargemaakt.
– Leen haar blond haar nogal fascinerend is. Zeker om aan te trekken.

Dit is de allereerste keer…

Zaterdag vertrokken we vol goede moed naar Zambia, met enkele traantjes en veel glimlachen. Onze eerste nacht in Lusaka begon al met een lichte ontgoocheling aangezien Kroatië niet gewonnen heeft bij het wereldkampioenschap. Maar we lieten het niet aan ons hart komen en maakten er een gezellige avond van samen met de meisje van Team Paco. Onze 6 uur durende tocht naar Livingstone heeft slechts 8 uur in beslag genomen, maar we zijn goed aangekomen en hebben ons hier al helemaal geïnstalleerd. Komende dagen genieten we nog van het mooie (lees: bewolkt met af en toe zon) weer en van alle leuke activiteiten.

Wist je dat…

– Jasper het teleurstellend vindt dat hij niet ondersteboven hangt ook al zitten we aan de andere kant van de wereld.
– Elise een aparte stijl van wandelen heeft op de loopband in de luchthaven.
– Jozefien haar grootste droom is uitgekomen.
– Raf gezien werd als het lief van Jozefien.
– Leen het best kan souvenir shoppen (lees: ze had haast niks mee en kon de verleiding goed weerstaan)
– Rayan best wel al veel vrienden gemaakt heeft hier.
– Maria al eens ten huwelijk gevraagd is in de bus. Ze heeft neen gezegd.

We zijn bijna weg!

Onze valiezen zijn reeds gepakt. De tickets zijn afgedrukt en de goesting is groot. Het is bijna tijd om te vertrekken!
Volg onze avonturen hier vanaf zaterdag 14 juli.

Dat het ONVERGETELIJK wordt zeggen wij u!