Você faz parte dessa folia

Waarmee kunnen we jullie nog plezieren? Het lijkt nog maar zo kort geleden dat we een teken van leven achterlieten en toch is er al weer een hele week voorbijgevlogen. Om het geheugen niet te veel op de proef te stellen zullen we beginnen met afgelopen zondag. En van het één zal wel het andere komen.

Zondag mochten we met z’n allen in de DoBlo, dat is een soort van Fiat, en reden we richting Fazenda om daar bij een groep de mis te gaan vieren. Met kleine of iets grotere ogen (waarover dadelijk meer) zaten we daar in een auto met plaats voor zes, met z’n zevenen. Het eerste deel van de weg, richting Rondonopolis ging nog puik en opperbest. Het moet gezegd, Wagner, de vaste chauffeur van de Irma is een goede chauffeur. Het tweede deel van de weg, toen we dus van de hoofdweg afreden werd als ‘iets minder’ ervaren. Putten, kuilen, stenen… de DoBlo is geen vier maal vier, maar zelfs met een vier maal vier zou het hard tegen onzacht geweest zijn. Omdat de buik van Filine, niet meer helemaal meewilde stopten we ergens net over halverwege bij een verdorde boom die wat schaduw gaf. Omdat de Padre ‘op tijd’ op de Fazenda moest zijn om de mis te vieren bleef de Irma met Filine achter om te bekomen van het eerste deel van de weg en hobbelde de rest verder over de vuurrode onverharde wegen. Na een tijdje kwamen we aan op de plaats van bestemming. Mocht er ooit een eigentijdse replica moeten gemaakt worden van stal van Betlehem, dan kwam deze kapel zowaar in aanmerking. De stoelen waren vervangen door aftandse afgeleefde cinemaklapstoelen, de bakstenen tafel die moest doorgaan voor altaar werd netjes bedekt door een hagelwitte altaardwaal, aan het plafond hing er hier en daar een schamel peertje, en de vloer was, beton of aangestampte aarde, dat kan ik me niet goed meer herinneren. Nadat de innerlijke mens versterkt werd, werd ook de inwendige mens versterkt. Naast de traditionele bruine bonen en rijst, was er twee soorten kip (met poten en oren, alles er op en er aan), en de overheerlijke en even traditionele sla. Als toemaatje nog vijf soorten pudding en een soort van Braziliaanse tiramisu en dan nog, voor de liefhebbers dolce di cesu, zoetigheid van kaas met kruidnagel, maar ik denk dat bij dat laatste ieder van ons de beker netjes aan zich voorbij heeft laten gaan. Na het middagmaal dat staande, zittende op een troon, een wegzakkende klapstoel of gewoon op den dorpel, verorberd werd, stapten we, de Irma achterlatend, terug in den DoBlo om terug richting Guiratinga te hobbelen. Want menigeen van ons had nood aan een kleine middagdut.

Er zijn hiervoor verscheidene oorzaken. Daarvan is er één het feit dat de Guiratinezen behoefte hebben om meermaals per jaar carnaval vieren. Het krijgt dan wel een andere naam, maar het principe is hetzelfde. Officieel werd trouwens de 81ste verjaardag van de stad gevierd. Niet met een academische zitting of iets dergelijks, maar met een soortement van carnavalstoet die drie dagen na elkaar, zo rond de klok van 5 uur uit het plaatselijke sportpaleis trok. Een soortement van carnavalsstoet, want in wezen komt het er op neer dat er een aantal mensen zijn die onder het tromgeroffel van de plaatselijke trommelaars door de straten trekt. Deze mensen zijn verkleed als monsters en lopen met bloem en iets dat weg heeft van scheerschuim op een hels tempo door de ruas en avenidas van de stad. Het parkoers dat de stoet gaat is niet op voorhand bij de gemeente aangevraagd want plots kon de hele massa van richting veranderen zonder dat daar aanwijsbare redenen voor waren. Dat maakte het des te spannender voor mensen als ons die gezeten in de laadbak van een pick-up probeerden om op zoveel mogelijk plaatsen langs het parkoers de stoet te bekijken. Hiervan kunnen we zeggen: dit hebben we ook weer meegemaakt. Uiteraard kwamen we in en rond de stoet veel kinderen van de pastoraal tegen die dan al lang in hun bed moesten liggen.

Op de zesde dag en op zaterdag werd er ’s avonds nog een klein vervolg gebreid aan de Carnavalstoet, want ‘jij maakt deel uit van deze gekte’. En deel uitmaken van de gekte daar was geen ontkomen aan. Als u ooit gedacht hebt dat u een ‘boek’-auto hebt voorbij horen rijden, dan kunnen wij vieren u bij deze officieel meedelen dat u zich hebt vergist. Die boenk-auto’s in België maken geen lawaai, bijlange geen lawaai, die zijn muisstil. Hier parkeren de pick-ups met in hun laadbak een zee van geluidversterkers in een cirkel en maken dan om het meest lawaai. Van een uur of vijf ’s avonds tot meer dan 12 uur later, en dat zo goed als ononderbroken. En op die tonen ‘dansen’ dan de mensen, jong en oud, en ook de kinderen die al lang in hun bed zouden moeten liggen. Op één van de talloze kruispunten in de stad werd een podium alla Werchter opgericht en daar traden zowel de zesde dag als zaterdag plaatselijke groepen en één of andere nationale show op. Op vrijdag liep dat voor Filine en Wim totaal in het honderd omdat we naar westerse maatstaven veel te laat waren om op de eerste rij te staan maar naar Braziliaanse normen ruim twee uur te vroeg. Aangezien een ezel zich geen twee keer stoot aan dezelfde steen trokken we op zaterdag samen met Wagner, onze vaste chauffeur, en Cecilia, partylady van dienst, op een ontiegelijk laat uur naar het kruispunt, en ziedaar, we stonden niet meer op de eerste rij. De caiperinias zijn straf en van de drankjes die anderen je aanbieden weet je niet wat er in zit en hoe je lichaam daarop gaat reageren. Maar slaap was nodig en de nacht was veel te kort om te zorgen dat de slaapwens in voldoende mate in vervulling kon gaan. De DoBlo stond luttele uren later te reutelen om te vertrekken naar de fazenda. De zuster was in haar nopjes.

Uiteraard zoals dat gaat, en zoals wij al gedeeltelijk gewoon zijn, zorgde het carnaval, die wijd en zijd werd aangekondigd voor een verandering in het dagschema van het officiële leven in Guiratinga, waaronder uiteraard het schoolregime. Plots was er slechts 2 uur les op vrijdag, zowel voor de voormiddagsessie als de namiddagsessie. Nu ja, geen kinderen is een relatief begrip. Er zijn altijd een aantal kinderen (adolescenten) die zich dood vervelen of, en dat is in dit geval waarschijnlijker, die niet weten waar naartoe, en dan maar naar de Pastoral komen. ‘Er zijn slechtere plaatsen om rond te hangen.’ zegt de zuster dan.

Donderdag, de vijfde dag, geen idee uit het hoofd wat God dan schiep, was onze rustdag. Wat Hij zeker geschapen heeft zijn de virussen, want de reden voor de rustdag waren de ziektekiemen die ondertussen de kelen van Wim en Lynn hadden aangetast. Bij deze hebben we dan ook de verkenningsronde van Guiratinga verder gezet en zijn op bezoek geweest in het plaatselijke ziekenhuis. Want in tegenstelling tot ons Belgenland, moet je hier naar de eerste hulp om een dokter te zien als je gewoon ziekjes bent. Opvallend hoe eenvoudig de administratieve rompslomp is trouwens. Je komt binnen, je geeft je identiteitskaart af, ze vragen de naam van je moeder en vader en je mag gaan aanschuiven in de rij. De dokter onderzoekt je en je krijgt een briefje mee om geneesmiddelen te gaan afhalen bij de plaatselijke distributiedienst van gratis generische geneesmiddelen. Daar moeten ze opnieuw je gegevens invoeren, dit keer in een computer, (in het ziekenhuis zijn het handgeschreven blaadjes) en dan krijg je de pilletjes mee. Tenzij deze niet op voorraad zijn en dan kan je wachten en later teruggaan, of naar de apotheek rijden en je spullen kopen. Maar wie koopt er nu zijn spullen als hij ze gratis kan krijgen? Donderdag dus rustdag, vrijdag geen kindjes, zaterdag carnaval en zondag de Fazenda. Het leek krokusvakantie en misschien was het dat ook.

Verder zijn onze dagen hier dus gelijk. Op dinsdag en donderdag is er Engelse les op verschillende niveaus. Op maandag, woensdag en vrijdag is er animatorcursus. Dat lukt allemaal met vallen en opstaan en stilaan raken we ook gewend aan de mentaliteit en het ritme van onderwijzen in dit deel van de wereld. Dingen waar wij ons over verwonderen zijn heel normaal. Onze gasten gedragen zich niet bijzonder anders dan pakweg op school tijdens de sessies van de animatorcursus die wij geven. Maar het hangen, het traag op gang komen, dat komt een beetje vreemd over. En toch spelen ze graag, en vinden het allemaal leuk. Dat is soms een vreemde combinatie. Spelen uitleggen en voorbereiden is ok, maar loopt niet altijd van een leien dakje. Verkleden gaat wel en niet, verbale en non-verbale expressie met vallen en opstaan. De ene cursist is 17 jaar oud end e andere is er net 13 of moet nog 13 worden. Een hele bende pubers dus die we drie keer per week proberen de knepen van het vak bij te brengen.

Bruno en Lynn zijn gisteren aan hun inspectieronde begonnen van de plaatselijke onderwijsinstellingen. Gisteren kwamen ze in de eliteschool terecht en konden vaststellen dat investeren in onderwijs de motor is van de vooruitgang van de maatschappij. De discipline steekt een beetje anders in elkaar. Je kan trouwens de les verlaten zonder dat de leerkracht het merkt, en de schoolbel is er niet, slechts een klop op de deur door een leerling die vroeger de les uit mag. Maar de school van gisteren was zeer gastvrij om onze leerkrachten in de les te ontvangen.

Waarover wij u bij nader inzien niet kunnen onderhouden, maar wat vermeldenswaard is:
.de bureaucratische vooruitgang en de administratieve vereenvoudiging die vereist is voor de verblijfsvergunning van Filine
.de onbreekbare banden van Bruno met de gekko
.waarom Filine haar drankje ronddeelt op de feestjes en Wim weet waarom je best niet van andermans glas drinkt
.de snotneuzen die overal opduiken door de ziektekiemen die de blanken meebrachten van god-weet-waar
.hoe je kan gaan vissen en een blauw oog krijgen
.hoe onze zuster ons op enkele dagen tijd nog overal naartoe wil sleuren
.en hoe wij zeker zijn dat dit niet gaat lukken, tenzij we geradbraakt terug in België komen
.dat Lynn angstvallig haar ziektekiemen voor zich houdt
.dat we volgend weekend overnachting doen met de oudsten
.dat de dames tekeningen krijgen van de kindjes en de heren niet
.het zaterdag vaderdag is
.en verkregen hebben dat we aanstaande maandag met hen mogen gaan zwemmen in het plaatselijke subtropische zwemparadijs
.dat sommige dames in onze groep nog veel moeten oefenen vooraleer ze klaar zijn om een huishouden op te starten (haal uw papieren zakdoeken uit uw broek voor je die in de was steekt!)
.er een voorraad bananen verdwenen is op donderdagmorgen
.dat ondanks alles het allemaal de moeite waard is.

Misschien komt er volgende week nog een stukje, maar zoals jullie weten splitst onze groep zich op aanstaande woensdag, dat is morgen over een week. Filine gaat nog een jaartje rustig verder boeren in Guiratinga. Bruno, Lynn en Wim kiezen het ruime sop en keren terug langs het zwembad van de zusters in Cuiabà over Brasilia en Lissabon naar België.

Groeten

fotoreeks 2

abre na roda

U hebt zich in de afgelopen dagen waarschijnlijk zitten afvragen hoe het ons ondertussen vergaat. U hoeft zich geen zorgen te maken. We zijn iets vroeger dan voorzien, maar we moesten nog wat tijd goed maken.

Ondertussen zijn we het leven hier in Guiratinga, de laatste gemeente voor de beschaving eindigt, meer dan gewoon. Guiratinga is de laatste stad die vanuit Cuiaba, over Rondonopolis, bereikbaar is over een geasfalteerde weg. De twee volgende steden, beiden op een kleine honderd kilometer zijn slechts bereikbaar over een zandweg. Breed genoeg om er autos op te laten kruisen, maar toch, het blijft een zandweg. Nu ja, ook dat is weer niet helemaal juist, want de zandweg werd de afgelopen dagen door de overvloedige moessonregens herschapen tot een ware modderpoel. Een wandeling tussen de buien door leverde steevast vuurrode schoenen op, want de aarde kleurt hier inderdaad rood.

De regen zijn ze niet gewend hier in dit seizoen. Het koude droge seizoen noemt dat. Omdat wij hier vorig jaar al waren weten we dat het weer zich niets aantrekt van de geplogenheden en voorschriften die over haar te boek staan. Vier dagen koude en regen dus. Minder kinderen in het Centro, was die maar niet lijkt te drogen en modderschoenen. Gelukkig schijnt de zon weer sinds gisteren, droogt de was weer op een half uurtje en worden we opnieuw tam van de warmte.

Ondertussen hebben we Engelse les gegeven. Volgens onze zuster is dat een werk van barmhartigheid. Na de eerste les van de afgelopen week kunnen we dat alleen maar bevestigen. Toch is er iets vreemd met die lessen. Op school krijgen die ‘adolescenten’ al jaren Engels. We hebben één van hun handboeken ingekeken en ze hebben het daarin over klimaatverandering, duurzame ontwikkeling enz. En als we dan de aanwezigheden opnemen tijdens de les, dan kunnen ze niet eens antwoorden op de vraag ‘What is your name?’ Ze horen het dan in Keulen donderen en wij kunnen u verzekeren dat dat van hieruit een hele afstand is. Ofwel ligt ons niveau te laag, ofwel ligt het te hoog. Gelukkig kunnen we dat vandaag opnieuw uitgebreid testen. De groep is opgedeeld in verschillende klassen: één klas speelvogels, een klas notabelen, (leerkrachten, hoofdverpleegsters, boekhouders…)

Filine probeert er alles aan te doen om zo lang mogelijk hier te blijven. Afgelopen vrijdag ging ze samen met Wagner over de geasfalteerde weg naar Rondonopolis. Bij het heengaan reed hij heel rustig, bij het terugkomen, iets minder rustig. De administratieve rompslomp om haar ‘verblijfsvergunning’ rond te krijgen is eindeloos. We kunnen dat het beste illustreren met een voorbeeldje van Filine, die diezelfde dag, met dezelfde Wagner, is gaan boodschappen doen. Ze kochten (dat was de intentie, en dat is uiteindelijk ook gelukt) een zak van 50 kg aardappelen. Fase 1: je gaat die aardappelen zoeken in de winkel en je legt die op de kar. Dan ga je naar de kassa en dan betaal je de aardappelen. (Was het maar zo simpel.) Van aan de kassa gaat dan de drager, met de aardappelen naar de hele andere kant van de winkel om ze te wegen en aan de hand daarvan de prijs te bepalen. Dat laatste gebeurt door de weger en zijn assistent. Zij schrijven een briefje waarop de drager, met briefje en aardappelen terugkeert naar de kassa, waar vervolgens de lader je spullen op de band zet, de kassamederwerker de prijs ingeeft en de inpakker je aardappelen terug op je kar zet omdat er geen zakken zijn die vijftig kilo kunnen dragen. (Alle andere spullen gaan individueel verpakt in een zakje.) Daarna ga je met je kar naar de uitgang waar dan nog eens een controleur staat die nakijkt of je niet vals speelde in de periode tussen het inladen van de kar en het gaan naar de uitgang. Ongeveer hetzelfde systeem geldt voor het verkrijgen van een verblijfsvergunning. Je wordt van het kastje naar de muur gestuurd en dan nog eens terug… Filine mag dus nog eens terug naar de prefectuur van Rondonopolis om het allemaal te gaan uitleggen (en betalen). En omdat ze zo braaf is mag ze van ons ook nog eens gaan winkelen. Ze weet nu toch hoe het allemaal werkt.

De monicursus gaat ook de goede richting uit, zo goed zelfs dat we er even aan dachten om enkele dagen vrij te nemen (want dat is het een beetje wat ons ontbreekt). We hebben onderhand drie blokken achter de rug. Een eerste was de blok van de uitbreiding van de spelbagage. De tweede was de maafte. Maar dat is hier ter plaatse ‘Smartie C’ (vandaar de grote hoeveelheid smarties die absoluut mee moesten). En dan was er nog de derde blok: Hoe leg ik een spel goed uit. Ze hebben hier de gewoonte om eerst een theoretische uitleg te geven, dan een pauze in te lassen om na een 10 tal minuten te beginnen met overleggen hoe ze de zaken gaan aanpakken. Sommige spelletjes snappen we onmiddellijk, andere spelen zijn iets moeilijker, of soms totaal onbegrijpelijk. Zo was er een soort van cricket met hockey-sticks en cola-flessen, maar omdat we er niets van begrepen zijn we grandioos verloren. Met de nieuwe spelen die wij hen aanleren gaat het dan weer stukken beter. Als we het met handen en voeten uitleggen, en dan op z’n Limburgs ‘Abre na roda!’ dan weten ze dat de cirkel groter moet zijn. ‘Fazer atencao!’ en ‘Vai via via vai!’ bevorderen de efficiëntie van het spel. Het voordeel is dat we echte kindjes ter onzer beschikking hebben. De laatste sessie speluitleg was dan ook: Nu leggen jullie het spel uit aan de kinderen. Wonder boven wonder, als je voor de leeuwen geworpen wordt (en het zijn een beetje leeuwen) dan gaat alles ineens stukken beter.

Op één en twee augustus staat ons hier trouwens ’t één en ’t ander te wachten. Al vele dagen wordt het aangekondigd… elke avond rond een uur of vijf half zes horen we het geroffel van de trommels die allemaal aan het oefenen zijn om in het juiste ritme te blijven. En aangezien het hier in dieet koude seizoen al broeierig warm is, zal dat weer een opzwepende en zwetende boel worden. Begin augustus viert Guiratinga zijn verjaardag en omdat carnaval te ver af is doen ze het in het nu nog eens over. Een carnaval houden ‘omdat het kan’. Waarschijnlijk niet helemaal dunnetjes, want de boordstenen van de stoep kregen een aangepaste kleur. De bomen die versierd waren met vogels en andere tropische figuren kregen een nieuwe laag en nieuwe tekening van de papa van de Vinni… en iedereen is zich stilaan aan het voorbereiden. Er komen zangers en zangeressen optreden en zelf de ‘show national’ (wat dat ook moge wezen). Volgens sommige Tias in het Centro is het één grote pormotiestunt. Volgende week weten we meer.

In het weekend deden we het wat rustiger aan, althans wat de kinderen betreft, maar er werd hard gewerkt om dingen voor te bereiden. Op zaterdagavond gingen we naar de mis, voorgegaan door Wim in het Portugees, Italiaans en Nederlands in de plaatselijke Don Bosco kerk. Zondagochtend deed hij nog eens hetzelfde in twee andere kerken hier in Guiratinga, de eerste zondagsmis was om 7.30 (Neen dit is geen tijpfout.) en de tweede in een fabriekshalachtige kerk met zeemzoete kleuren om 9.00. Zondagavond brachten we een bezoek aan de Rotarakt. Dit was een beetje een bevreemdende ervaring. Ze hebben zo hun eigen gewoonten. In sommige landen zingen ze waarschijnlijk het lokale volkslied, maar dat Brazilië is wat moeilijk dus staan ze gewoon recht en klappen voor de vlag, zoals in ‘een applausje voor de jarige’ een applausje voor de vlag, de drie hoeraatjes waren er net niet bij. De ceremoniemeester van dienst deed uiterst haar best om alles in goede banen te leiden, maar die onverlaat van een erelid doorbrak de traditie en wilde een kennismakingsspelletje doen. Hoe dan ook we hebben er weer een nieuwe portie plaatselijke vrienden bij. De volgende dag gingen we naar de Rotary. In het zelfde gebouw, andere mensen en een andere bel, want dat hoort zo. Het eerste applaus voor de vlag hadden we gemist, maar het applaus achteraf hebben we vrolijk mee gedaan, vooral omdat we honger hadden en daarna rijst (hoe kan het ook anders) met bobo en frietjes chips kregen. Het was niet netjes opgediend zoals dat bij sommige Rotarys gaat, maar we mochten zelf opscheppen zoveel als we wilden, goed gegeten dus. Zeker aangezien we achteraf van het beste ijssalon van de stad nog een ijsje kregen. (Van de plaatselijke historicus/boer/veehouder aanwezig op de Rotary troggelde de zuster dan nog 18 liter verse melk af om zelf ook ijs te maken, (en dat allemaal tussen de soep en de patatten)).

Morgen spelen Lynn en Bruno voor de middag met de parachute. Of het kind zoeken onder de parachute door het kind boven op de parachute veilig kan verlopen weten we morgenmiddag. Maar we hebben na een dag Dikke Bertha te hebben gespeeld dat een Neymarreke tot de standaard kunsten van de kinderen behoort. De slakline is niet meer gebruikt sinds vorig jaar dus die komt ook van onder het stof. En morgennamiddag gaan we met de gasten van cursus op schattenjacht door middel van gezelschapsspelen.

Waarover we het helaas niet kunnen hebben want anders zou uw aandacht verslappen:

– over Bruno die vriendschap sloot met de gekko op de badkamer
– over de joao joao petjes made in heaven
– over de rupsen en de vliegen in de verse sla
– en het feit dat deze laasten zich ook graag in de miswijn verdrinken
– over de kwaliteit van de hosties en het gezang
– over het feit dat er in Guiratinga meer kerken zijn dan restaurants
– over de zotte uitspraken van de zuster
– over het feit dat Lynn en Filine hun internationaal rijbewijs niet benutten en Wim er zonder vlotjes kan rondrijden
– over het feit dat de maan hier anders is dan bij ons
– over het feit dat de zuster soms niet meer weet welke taal ze spreekt, en wij nog minder
– …

Wij wensen jullie nog een fijne avond. Al zal dat daar in het verre België eerder ochtend zijn vermoeden we. Volgende week maandag of dinsdag zijn we er weer. In de loop van deze week zullen we nog wat foto’s plaatsen.

Groeten…

enkele sfeerbeelden uit Guiratinga

‘Eindelijk’ zal u denken…

Terwijl de wasmachine hier naast mij staat te draaien en rust brengt door het meditatieve en ritmische geluid (dat anders is dan een wasmachine in België), kunnen we rustig de tijd nemen om jullie op de hoogte te brengen van enkele fait-divers die ons ten beurt gevallen zijn in de afgelopen week. U maakte zich allicht zorgen over het feit dat onze blog zo leeg bleef. Dat ligt niet aan het feit dat we geen internet hebben, of met onze luie kont in het groene gras zitten te genieten van de méér dan zomerse temperaturen. Maar het is nogal drukjes op dit ogenblik.

Het hoofdstuk voetbal zou zeer uitgebreid kunnen zijn. We bezochten onder andere in Rio de Janeiro het Maracana stadion en in Cuiaba gingen we op verkenning bij het Pantanal stadion. Later in het midden van volgende maand kunnen we ook de voetbaltempel in Brasilia aan ons lijstje van te bezichtigen stadia bijvoegen. Het is een vreemd gegeven die moderne tempels van brood en spelen. Te midden van kleine huizen, open riolen en gevaarlijke favela’s ligt dan een vlakte van (te weinig uitgeharde) beton met daarin een grasgroene pelouse omgeven door tribunes van baby en navy blauwe zitjes. Voor de rest is er van de voetbal of van wat het geweest is eigenlijk niet zo veel meer te merken, behalve de half afgewerkte constructies en de ideale gepreksopener komt het WK hier nauwelijks nog ter sprake. Ander en beter lijken ze hier te denken.

Rio de Janeiro heeft nog niets van zijn charme verloren. Nu de vijf miljoen pelgrims van afgelopen jaar er niet meer zijn en we ook de laatste trotse Duitsers hebben zien vertrekken, hadden we de stad nagenoeg voor ons alleen. Copacabana doet nog steeds denken aan Benidorm of Blankenberge, en op Ipanema lijkt iedereen te denken: wij zijn beter dan Copacabana. Ondertussen kennen we de stad al een beetje meer en beter en vinden we er goed onze weg. Op het programma stond een beetje voor elk wat wils, kerken bezoeken, monumenten bezichtigen, een geleid bezoek aan het plaatselijke parlement, met de kabellift de suikerbroodberg op of ‘omdat het kon’ lopen op de promenade van Copacabana. ’s Avonds stond steeds een ontmoeting met de vrienden van vorig jaar op het programma. Ze brachten de eerste avond allemaal iets mee om te eten, waardoor er uiteraard veel te veel was. Ééntje was zelfs zo vriendelijk om échte frieten te maken. Waarschijnlijk herinnerde ze zich de handgesneden frieten die we vorig jaar zelf maakten. De tweede avond brachten we met onze vrienden door in het restaurant waar we vorig jaar waren, maar het was toch niet helemaal hetzelfde.

—

Ondertussen zijn we al enkele dagen in Guiratinga, en zoals jullie waarschijnlijk begrijpen uit het uitblijven van een degelijk verslag is er iets dat ons er van het weerhouden is om dat verslag op een degelijke manier op papier te krijgen. In Rio de Janeiro en in Cuiabà waar we uit Rio de Janeiro aankwamen hadden we nog een beetje vakantie. Sinds we hier zijn zit de agenda meer als gevuld.

We doen ons vrijwilligerswerk in het Centro do Pastoral. Dat is de ‘buitenschoolse’ opvang voor een kleine 200 kinderen die het niet zo breed hebben. Met de ‘buitenschoolse’ opvang neemt het Centro eigenlijk zo goed als alle functies van het gezin over. Huiswerk maken, ontbijten, spelen, middageten, catechese… omdat in de gezinnen waar de kinderen vandaag komen, weinig of geen aandacht aan deze dingen wordt besteed. Er is een groep die in de voormiddag komt (dat wil zeggen van rond 7.00 ’s ochtends) en een groep die vanaf 11 uur present is als de eerste beurt voor het schoolgaan beëindigd is.

Met de eerste groep houden we ons voorlopig bezig met spelletjes spelen en knutselactiviteiten. De kinderen hier knutselen ontzettend graag. En met de beperkte middellen die we hebben slagen we er in om mooie dingen te maken. De waarheid gebiedt te zeggen dat niet alleen de kinderen graag knutselen, maar ook de oudste jongens en meisjes van 16/ 17 jaar oud. In het begin doen ze er wat aarzelend over, maar één keer er iemand van hun groep begonnen is gaan ze allemaal snel over stag.

Naast de blokken, spelen, eten, leren, zijn er ook veel dode momenten in het centrum. Na een maand zal ons hele arsenaal van broekzakspelen of tussendoortjes vermoedelijk tot op de bodem zijn uitgeput. Net als vorig jaar is bikkelen een grote hit, maar ook Halli Galli, 123 piano en dergelijke dingen behoren tot de toppers.

’s namiddags geven we op de 2de, 4de en 6de dag animatorcursus aan de grootste jongens en meisjes. De ongeveer 20 spring in ’t velds worden voorbereid om zelf animator te worden in het centrum. Wij doen ons best om een beetje Braziliaans te spreken, zij doen (soms) hun best om niet de helft van de woorden in te slikken en traag te spreken. We komen er samen wel uit.

De 3de en de 5de dag (de 5de dag dat is vandaag), geven we Engelse les aan ongeveer heel Guiratinga. Blijkbaar, maar het het is niet duidelijk of dat écht is of niet, is het feit dat we Engelse les zouden geven zelfs op de plaatselijke radio geweest. (De radioprogramma’s ’s ochtends lijken trouwens uit een communistisch tijdperk te stammen, ellenlange voordrachten van mannen en vrouwen die lijken niets anders te doen dan een telefoonboek voorlezen.) Er wachten dus een kleine 50 leerlingen op ons, die we opsplitsen in 2 avondklassen en een 2 nachtklassen (de nacht begint hier immers om 7 uur ’s avonds). We hebben maar één white-bord, dus mocht je er ééntje in de garage of zolder hebben staan en dat tegen de volgende lesdag hierkrijgen, dan mag je het altijd komen brengen.

Bij ons werk en vooral ons dagelijkse leven worden we bijgestaan door Irma Maria Louisa. We kunnen een heel boek over haar neerpennen. Het is een Italiaanse zuster die ongeveer haar hele zuster zijn hier in Brazilië doorbracht. En mocht ze in Italië zuster geweest zijn dan zou ze het nooit volgehouden hebben (zo zegt ze zelf). Elke avond gaan we ginder eten en dan worden we, zoals dat gaat als je op boek gaat bij oma’s en opa’s, volgestopt met eten, om daarna de eventuele gaatjes die er nog zouden kunnen over zijn, dicht te cementeren met mierzoete producten zoals perziken met slagroom, worteltaart, aardbijencake, chocoladebananenrepen en zelfs gekonfijte pompoen. Om dan langs de koelkast en de fruitmand te passeren en nog een hele zak met meer gezonde spullen mee te geven. Mocht u zich zorgen maken over het feit dat ons zakgeld volledig besteed zou worden aan de plaatselijke variant van de Vitabis-koeken omdat we de rijst en bruine bonen beu zijn, maak u geen zorgen, als het zo door gaat zullen we als vetgemeste kalveren terugkomen.

Er valt nog heel veel te vertellen, we zijn bijna een week hier, maar om nog iets over te houden voor binnen een kleine maand geven we een lijstje waar we bij onze thuiskomst graag over willen vertellen, maar op deze manier kan u alvast beginnen te fantaseren:

• het bezoek aan de Pantanal-Arena (het tweede stadion van het WK dat we bezochten)

• het overdadig gebruik van de wierook tijdens de priesterwijdingen

• en de pagane broodjes die ter vervanging van de hosties worden uitgedeeld aan de niet katholieken

• de staat van het zwembad van de zusters in Cuiabà

• de moord op enkele tientallen kakkerlakken in het huis waar we verblijven

• de op muggen genocide-verrichtende ventilator

• de stroomproductie in Guiratinga en de relatieve invloed daarvan op het douchen

• de ligging van het middelpunt van Latijns-Amerika

• de zoektocht naar de corda da bamba

• het boodschappen doen zonder te betalen

• de efficiëntie van vuilophaaldienst op donderdagmorgen

• de altijd ja knikkende koeien in de kerststal en de lege pompoenen

• de telefoonpaal die geleverd werd voor padre Wim

We zullen proberen om ook vandaag nog een paar foto’s aan ons verhaal toe te voegen, maar we hebben hier geen ‘supersnel’ internet van ‘telenet’, we leren leven met ‘oi’ en dat duurt net iets langer. Vandaag is het trouwens bewolkt. Gisterenavond vielen de volle vijf regendruppels. Ze hadden echter niet de kans om de aarde te raken, want voor die tijd waren ze opnieuw verdampt.

Wij wensen jullie nog een fijne dag verder.

Gewoon om te zeggen

Dat we veilig zijn aangekomen in Rio. De vluchten zijn goed meegevallen.
Nu gaan we een schoonheidsslaapje doen.

Faltam 4 dias

‘Jullie gaan de finale van het WK missen!’ Dat is ongeveer de meest gehoorde reactie die je krijgt als je zegt dat je naar Brazilië gaat en pas vertrekt op 15 juli. Voor alle duidelijkheid. Brazilië is meer dan alleen maar de voetbal. Veel meer zelfs.

Nadat we vorig jaar de boel grondig verkenden, keren we binnen enkele dagen terug om ‘ons’ project verder te zetten. Guiratinga, op de rand van de Mato Grosso, zal opnieuw onze thuishaven zijn. Dit keer gaan we er niet alleen om te helpen in het Jeugdcentrum, maar ook om een animatorcursus op te zetten, Engelse les te geven en speelplein te doen. Een kleine maand zal ons leven zich afspelen rond het kruispunt, in een bijna godverlaten stad, badend in de zon, genietend van het avontuur, met taal of zonder taal, en de plaatselijke reclameman die met zijn schelle stem ons steeds zal wekken om 5 uur ’s ochtends.

We kunnen uiteraard niet naar Brazilië zonder eerst onze vrienden in Rio de Janeiro. In dezelfde parochie waar we afgelopen zomer verbleven tijdens de wereldjongerendagen gaan we een weekendje verblijven. Het zal er wellicht een beetje minder druk zijn als vorig jaar. En we hoeven niet te vrezen dat ze nog in de overwinningsroes zitten van het WK. Want we weten allemaal hoe dat is afgelopen.

We hopen jullie regelmatig op de hoogte te houden. Maar zoals jullie weten gaan we niet elke dag schrijven, want dan weten we niet meer wat vertellen als we thuis komen.

Bruno, Filine, Lynn en Wim

 

Vides Brazilië van ca. 17 juli tot 22 augustus 2014.