Lieve mensjes,
Ons verblijf in Lufubu loopt hier, tot onze grote spijt, ten einde.
Vandaag leggen we de laatste hand aan onze schilderwerken. Enerzijds zullen we onze prachtige dieren in de studyhall en anderzijds de letters en cijfers afwerken.
(We zitten wel met een tekort aan blauwe verf door een onhandig momentje van Griet waardoor er hier in Lufubu een blauwe kruiwagen is…)
We zullen maandag om 22u landen in ons Belgenlandje.
Groetjes en tot dan!
Het Zambiateam
Dag beste bloggers van het thuisfront,
Hier in het zuiden hebben we weer een schitterend weekend achter de rug. Zaterdag brachten onze ‘teamleiders’ ons naar schitterende watervallen dicht in de buurt. Adembenemend is het perfecte woord! Al vlug namen we een plons in het water en dat in de ochtend. Ja, hier in d’n Afrique is het allemaal mogelijk. Zondag konden we voor de laatste keer een Afrikaanse kerkvieringbijwonen. Voor wij, Belgen was het wel eventjes tanden bijten, want zo’n 2 uur durende viering kan toch eens pijnelijk worden voor de konten. In de namiddag stond dan weer een dagje speelpleinwerking voor de boeg, waar al ons enthousiasme naar de kleintjes van de buurt gingen. Voor de ene persoon verliep het al wat spontaner dan de andere. Nu en dan eist al het aandacht die de kindjes vragen hun tol en zouden wel eens ons geduld verliezen.
Vandaag zetten we onze laatste week in. We zijn nog volop bezig aan de schilderwerken en het renoveren van de school. Voor velen onder ons is het een dubbel gevoel. Het verlangen naar het terugzien van vrienden is er, maar het idee dat we hier alles moeten achter laten is het grootst. We komen nu stilaan in een fase dat we gewend worden aan de cultuur en dat we een plaatste hier vinden. We beleven hier echt de tijd van ons leven!
ps: Wil iemand atletiek opnemen van de oly;pische spelen?? Graag hadden we ook 4 chocoladekoeken met pudding, 2 gewone chocoladekoeken en 2 vrijblijvende koffiekoeken gewenst op de luchthaven d’n 13de augustus.
Groetjes vanuit Lufubu
Nu het internet even goed werkt profiteren we ervan om nog even iets op de blog te zetten.
Na het ene feest kwam het andere, want zaterdag zijn we naar mutomboko gaan kijken. Dit is een jaarlijkse traditie hier in de buurt waarbij de “koning” van dit district eten in de rivier gooit en daarna danst in een arena. Het zag er letterlijk en figuurlijk zwart van het volk. Vluchtend van het geduw en getrap hebben we de koning zelfs niet zien dansen.
Toen we terug kwamen van Mutomboko sloeg de vonk ook over in Lufubu. Vlakbij het dorp heerste er een ware vuurzee, Just a tradition volgens de meeste Zambianen. Met dappere harten trachtten enkelen van ons het vuur te doven. Met takken mepten Loes, Elke, Pieter en Mattias lustig op het vuur, met blaren tot gevolg. Toen we in de verte een ander vuur zagen naderen, voelden we ons totaal machteloos.
Zondag lieten enkele van onze vrouwen een echte Afrikaanse coupe zetten. Met hun haren ingevlochten scoren ze op elegantie en vrouwelijkheid een dikke 10. Hierbij zagen ze dan ook een typisch Afrikaans huisje van binnenuit. “My house is small, but the welcome is big” en zo geschiedde.
Vanaf maandag begonnen we weer met onze dagelijkse routine. Nu kon het zware werk pas echt beginnen. Met het afbreken van de afgeleefde muren van het te renoveren gebouwtje, werkten we onszelf in het zweet. In deze week zijn we ook begonnen met het optimaal in werking stellen van de speelpleinwerking. In kleine groepjes speelden en knutselden we met de kleine en minder kleine kindertjes. Op het einde volgden wat ruwere spelen met de oudere jongeren, met een hoop blauwe plekken tot gevolg.
Groetjes van ons allen!
P.S.:
Nu het internet terug werkt, kunnen we makkelijk op de blog. Dus laat jullie maar gaan.
Kan iemand de blog laten lezen aan de papa van Pauline?
Elke wacht nog altijd op een berichtje van de mama.
Er zijn goede tomaten voor bij de boterhammen.
Enkelen van ons hebben al een paar duurloopjes achter de rug zoals beloofd, he Willy 😉
Intussen zijn we hier al meer dan een week en de dagelijkse structuur begint hier dan ook wat vorm te krijgen. Om de dag staan we om 6u op om wakker te worden met het Zambiaanse boerderij leven. Na een deugddoend ontbijt kabbelt onze dag verder met het werken aan het schoolgebouwtje of het verder afwerken van de studyhall die we hier vorig jaar zijn beginnen bouwen. Momenteel houdt dat vooral in dat we alle stukken muur die te zwak zijn uit het gebouw kloppen en vanaf vandaag het gebouw een stevig jasje geven.
De namiddagen verlopen hier een stuk afwisselender. Zo geven we elke dinsdag, donderdag en zondagnamiddag een spelaanbod aan de plaatselijke kinderen( Wat gisteren een echte hit was). De andere namiddagen bestaan uit een mengeling van verder werken of ingaan op een aanbod van iemad uit het dorp, je haar laten doen, kaas maken, …
Tot slot hebben we naturlijk ook een rustdag. De zaterdag doen we en uitstap.
Bij deze een kort overzicht van ons dagelijks doen en laten in lufubu. Meer verslagen zullen zeker en vast volgen aangezien we nu, zo te zien, een ietwat vaste Zambiaanse internetverbinding hebben.
– Het internet hier bijster slecht werkt? Vandaar ook onze late posts!
– Griet als de beste koffie kan zetten…
– … en Loes dikke berta als de beste kan uitleggen?
– Het in de spannende strijd tussen Griet en Pieter 7-8 is?
– Karlien meende een kangoeroe gezien te hebben?
– Vele meisjes hier op hun 16e al kinderen hebben?
– Griet na gekke bekken trekken altijd zien heeft in een duurloop … zelfs om 7 u ‘s morgens?
– Elke haar Russisch hier al heeft kunnen nuttigen?
– We hier om 6u opstaan en om 21 u al liggen te soezen?
– Pauline de rust van yogameditatie heeft ontdekt?
– Nathan Afrika de liefde voor Beerschot probeert aan te leren?
– Loes blijkbaar toch moe kan worden?
– Pieter en Mattias het best scoren voor ‘nutteloos discussieren’?
– Loes alle dipkoekjes heeft opgegeten?!
– We voor Karlien het meeste kamelen kunnen krijgen?
– Nathan soms kaarten vergeet bij het wiezen?
– Mattias eindelijk zijn kleren heeft gewassen?
We zijn nu al enkele dagen in Lufubu. Na twee dagen laadbakje zitten, waren we genekt. Gelukkig stond het weekend voor de deur, dus konden we wat bekomen. Rustig, maar zelfverzekerd gingen we het dorpje verkennen. Het waren voornamelijk de kinderen die ons het dorp lieten zien en daarbij meteen ook het plaatselijk riviertje: de Lufubu. Ook de bola werd al snel bovengehaald: een zelfgemaakte bal uit plastic zakken, die bovendien bestendiger bleek te zijn dan sommige van onze ballen. Het dorp Lufubu is groter dan we hadden gedacht. De mensen hier leven in hutten uit plaatselijk gemaakte baksteen en met daken van gedroogd riet.
Zeker in de eerste dagen waren wij blanken een heuse attractie. Van alle kanten werd er gezwaaid en handjes geschud, zowel door de kinderen als ouderen.
Onze hoofdtaak hier is om het schooltje te renoveren en de study hall verder af te werken. Helaas lieten – heel Zambiaans – materialen en professionele werkers even op zich wachten. Ondertussen zijn we al beginnen schilderen en we zijn al aardig gevorderd. Het doet deugd toch al wat resultaat te zien.
Intussen werd veel tijd opgeslorpt door de feesten ter ere van Don Bosco. De hand van Don Bosco passeerde namelijk door Kazembe, een naburig dorp, en later ook door Lufubu zelf. In deze gelovige gemeenschap moet dat natuurlijk uitbundig worden gevierd. Samen met de kinderen werd de kerk helemaal mooi gemaakt. Een chaos van jewelste, maar het resultaat mag er zijn. Met gezang, gedans, een echte fanfare en zelfs vuurwerk werd het heilige relikwie verwelkomd. Het is prachtig om te zien hoe de mensen hier zo in hun geloof opgaan. Een drie uur durende mis hoorde daar uiteraard ook bij. Gelukkig zijn de missen hier levendig genoeg om het enthousiasme erin te houden.
Langzaamaan krijgen we de Afrikaanse vibe te pakken. Gesprekken en afspraken tussen musungi (blanken) en de Lufubianen bloeien spontaan op, uitnodigingen voor een snelle hap nshima worden dankbaar aangenomen. Nog even en we zijn helemaal geintegreerd!
Na een zalige nacht in de Jollyboys backpackers gingen we de maandag erop naar de Victoria Falls, zonder meer een wereldwonder. Bavianen die langs je hen lopen (en waar Loes de eerste keer enorm van schrok) en een prachtig uitzicht op het naar beneden stortend water. Jawel, we voelden ons nietig klein. Bij het bewonderen van de watervallen werden we kletsnat, maar we vonden het allemaal geweldig! De dag konden we mooi afsluiten met een boottocht op de Zambesi.
Een geweldige ervaring was ook het meewerken met Greenpop de dag erop. Greenpop is een Zuid-Afrikaanse organisatie die boompjes plant op verschillende locaties, dit maal op de Livingstone Basic School. In kleine groepjes, met de hulp van enthousiaste kinderen groeven we putten en plantten we de bomen. Weer een ervaring bij die we nooit zullen vergeten.
We waren onder de indruk van de enorme dankbaarheid, de gastvrijheid en het enthousiasme van de kinderen en de school. Het is ontzettend leuk telkens weer met open armen te worden ontvangen.
De dag sloten we af met een etentje in Olga’s House, een restaurantje en tevens project van een school in Livingstone.
Enkele uren later zaten we reeds op de bus terug naar Lusaka, vanwaar we de volgende ochtend hondsvroeg vertrokken naar Lufubu, het huttendorp waar we drie weken verblijven en werken!
Oh yes! Cursustijd! Instructorenkot: check! Cursusdans: check! Voorbereiding: check! Materiaal: check! 25 cursisten: besteld! Volledig overgeschakeld op cursusmodus, klaar om er voor 300% in te vliegen! Prinske kwam ons nog snel wat moed inspreken… dachten we, de boodschap klonk net even iets anders als verwacht: ‘Maybe… it’s better… to start the course… this evening?!’ De reden? No idea! We keken elkaar aan, schoten in de lach en de chocolade werd spontaan bovengehaald. Zo typisch Afrika! Prinske z’n reactie: ‘Oh it’s good to learn to be flexible’. Team Kabwe werd onmiddellijk op de hoogte gebracht, de schaterende stem van Wim sprak boekdelen. Tom, Wim en Ine hopen morgen te starten met de cursus, maar dan zal het leedvermaak misschien bij ons liggen J. Toch even vermelden dat de eerste 4 cursisten er wel degelijk om 11.00u waren (MAAr 1 uur later), maar deze mochten alle lokalen voor de cursus poetsen. De meisjes krijgen een matras, de jongens zijn strong enough om op de grond te slapen.
ZAMBIAnce in Bauleni:
Being on time in Zambia, it really is skalaiki (= impossible)
Let’s go for some shopping! Prinske zou samen met ons en aantal jongeren in de voormiddag richting Lusaka gaan om inkopen te doen voor de cursus. Wat we natuurlijk hadden kunnen voorspellen was dat de voormiddag de vroege namiddag werd en uiteindelijk de latere namiddag. In de voormiddag zijn we dan maar aan sightseeing gaan doen in Bauleni city. We gingen samen met Prinske de verloren trui van Fonny zoeken. Na een succesvolle missie wilden we toch wel graag eens een blauw buske uitproberen, het openbaar vervoer in Zambia dus. De prijs voor een ritje naar Crossroads was 2000 Kw, maar voor een muzungu (blanke) 3000. Brother Prince kon er echt niet mee lachen! Deze blauwe rammelbusjes hebben plaats voor ongeveer 12 mensen, off course dit zou Afrika niet zijn, moesten we er niet met een stuk of 18 ingepropt worden. Een heerlijke rit op het ritme van wat Afrikaanse beats en hobbels waarbij je de stangen van de zetels af en toe voelt zitten. Om de 100m stoppen, de weg afhobbelen in de hoop wat passanten te lokken of af te snoepen van andere busjes, misschien iets voor De Lijn? De sollicitatiegesprekken van deze busschauffeurs en busconducteurs moeten echt zwaar zijn: een fluittest, mensen lokken en om ter snelst kapotte busdeuren openen. Wij hopen ten zeerste dat het reactievermogen van de busschauffeurs tijdens hun sollicitatie getest wordt. Het Zambiaanse verkeer is hier echt onvoorspelbaar,… maar ‘Fear not, God is in charge!’ Bamn, 10 min later bleken we ongedeerd te zijn aangekomen aan Crossroads. Op de terugweg kreeg Janne nog een voorstel: ‘Hi, can I borrow her? I just want to make some white baby’s!’. (nvdr. Wiite vrouw en zwarte man geeft geen blanke maar mulatjes kinderen. T’is maar da ge het weet!)
In de late namiddag bleek de driver voor de aankopen nog steeds niet te zijn komen opdagen en besloten we maar met een blauw buske richting Lusaka te vertrekken. Wat materiaal voor de cursus verzamelen: metalen opbergkist, papier, kleurpotloden, voetballen, plastiek ballen, tennisballen, latten, smiley stickers… en vooral veel eten, de volle 5 winkelkarren. Vooral dit laatste bleek een proces van lange duur te zijn. Op de tijd dat wij al het spelmateriaal verzameld hadden, de Shopright bereikten, daar zelf al inkopen hadden gedaan (local beers and liquersJ, maar jammer genoeg bleek de Amaroela en de Mosi op te zijn), bleek het team voor het eten nog steeds niet klaar te zijn. Wachten… wachten… wachten… en 2 uur later waren de 5 volle winkelkarren daar. In de tussentijd vond Prinske het nodig om al zijn kennissen en familieleden in Lusaka op te bellen en naar de Shopright te laten komen. Van nichten, broers tot kennissen in de lagere school, we all met them!
Om 18.17u blijkt ook de chauffeur aangekomen te zijn. Let’s drive! Met een laadbak vol eten en materiaal en een paar smeekbeden zodat de Muzungu’s toch in de laadbak mochten blijven zitten, later, konden we vertrekken. Gezelligheid top! De passanten en andere bestuurders zijn lichtjes verbaasd om twee muzungu’s in een laadbak te zien zitten en vooral om ze Tutté te zien eten. We hebben geen idee wat het eigenlijk was. Het leek op een dik en kort stuk tak, waar je eerst met je tanden de schors van moet afschrapen, om er vervolgens van te kunnen eten. Het smaakt wat naar kastanje/walnoot. Nog een kleine pitstop in de Pick & Go, in de hoop toch nog Amaroele te spotten. En oh yes! We’ve got it! Onze driver voldeed trouwens aan de gemiddelde Zambiaanse chauffeur, hij was niet te stoppen, zelfs niet door een rood licht.
Back in Bauleni moesten de voorbereidingen van de cursus toch nog een vitesseke hoger geschakeld worden. Samen met Prinske stellen we het ‘definitieve’ cursusschema op. Daarna snel de blokken overlopen, wat meer blokken en avondspelen uit onze losse pols schudden, vermits in eerste instantie we alleen maar in de namiddag cursus zouden geven en hupla… we mochten onze dance moves al bovenhalen om het cursusdansje voor te bereiden. Om 01.00 besloten we toch maar te gaan slapen. De final touches van onze cursusdans zouden we de volgende ochtend nog wel snel doen. Bijna helemaal klaar om er morgen vanaf 10.00 in te vliegen.
ZAMBIAnce in Bauleni:
Shopright is de lokale goedkopere supermarkt. Te vergelijken met een Carrefour. Ze hadden er alleen geen Amarula of Mosibier meer. Niet te geloven, dé streekproducten.
Onze cursusdans is ‘Under the coconut tree’ van Mohobi ft. Nicole Scherzinger. Al meerdere keren is dit door onze boxen geloeid.
We eten hier bijna dagelijks Nkuku. Best lekker!
De winkel van de metalen koffer werd uitgebaat door een Indisch oud vrouwtje geboren in Zambia. Vreemde combinatie.
Voor het sportmateriaal werden we eerst gebracht naar een gebouw waarin vele kleine kamertjes waren ingericht als kleine winkels. Te vergelijken met een kantoorgebouw, maar dan met donkere, smalle gangen, vreemde geuren en een rare bewegwijzering.
Elke avond mogen wij hier een prachtige sterrenhemel bewonderen, dit met zachte temperaturen en op de achtergrond het tjirpjen van krekels, maar dan… Bauleni paradise becomes a nightmare! Het paradijs van Janne verandert in een horror mansion. Janne kan veel aan: salamanders in de badkamer, spinnen in de keuken, het geluid van lopende beesten op het plafond… maar ne nest salamanders in haar slaapkamer… NO! Don’t push it! Vliegensvlug verliet Janne de keet om bij Fonny te gaan aankloppen. Die was natuurlijk z’n eigen stekje nog aant checken op spinnen. Met de borstelsteel in de aanslag gingen ze op jacht. Kasten, zetels, bedden… alles werd verplaatst, vliegenramen uit het raam geklopt, gordijnen uitgeschud, de keet werd bijna afgebroken, er werden zelfs noodkreten uitgezonden naar team Kabwe, maar de salamanders werden niet gevangen… Dan maar de nacht doorbrengen in een andere kamer, kwestie van toch maar wat te kunnen slapen. De reactie van de Salesianen de volgende ochtend: ‘You have lizards in your room? Really? No, that’s impossible!’. Gelukkig had Janne voor voldoende fotomateriaal gezorgd. Hun advies: ‘Oh just imagine that they are not there!’ Gelukkig blijken salamanders volgens de salesianen hier en de info van team Kabwe, ongevaarlijk te zijn.
ZAMBIAnce in Bauleni:
De grootte van salamanders gaat van 1Ocm tot 25 centimeter.
Met keerborstel is het trouwens heel moeilijk om salamanders te vangen.
Jeugddienst Don Bosco wereldwijd. 