De laatste week!

Hier onze laatste blogpost, ditmaal van een hele week en een weekend! 😉

Maandag en dinsdag waren gewone weekdagen. We stonden vroeg op, hielpen de meisjes met opstaan en hun taken. Dan aten we, hielpen de meisjes met hun huistaak,… Woensdagnamiddag vertrokken we uit de dagelijkse planning. We namen het vliegtuig naar Sucre en begonnen daar aan onze laatste dagen. 🙂

Sucre is een heel mooie stad maar helemaal anders dan Santa Cruz. Je waant je er eerder in een Spaans stadje dan in Bolivie. Het is er heel erg westers en ook erg toeristisch.

Onze gastvrouw Marcela, een heel enthousiaste lieve vrouw, is de tante van zuster Cristina van Casa Main. Ze ontving ons hartelijk in haar hotel ‘Mi Angeline’ waar we twee nachten zouden slapen. We vroegen een kamer van 4 en kregen een kamer van 15! Plaats genoeg. 🙂

’s Avonds gingen we iets drinken in een bar dicht bij het hotel, de Joy Ride. Een leuke maar ook vrij westerse bar. En dan snel ons bed in, de volgende dag gingen we naar Uyuni!

In een comfortbus reden we via Potosi naar Uyuni, de reis duurde 7h en 30 minuten. De trip was dus lang maar zeker niet saai. Bolivie bestaat uit verschillende landschappen. Van groene begraasde vlaktes, kale rotsen tot ijskoude zoutvlaktes. We hadden dus genoeg om naar te kijken!

In Uyuni bezochten we nog een aantal winkeltjes en gingen we eten in een restaurantje om vervolgens weer vroeg in ons bed te kruipen voor onze volgende daguitstap. Salar de Uyuni!

Vroeg in de ochtend kwam Udo, onze gids, ons ophalen voor onze uitstap naar de zoutvlaktes. Drie Peruaanse vrijgezelle leerkrachten, Jessica, Nelly en Fernanda, gingen met ons mee. Het waren echte babbelaars, dus er was meteen een groepsgevoel. Nog voor Salar de Uyuni bezochten we het treinkerkhof. Mooi, maar met extreem veel toeristen. Jammer!

Al voor onze reis kregen we langs alle kanten te horen dat we zeker naar de zoutvlaktes van Uyuni moesten gaan. Deze zouden namelijk schitterend zijn, en dat waren ze ook! We bezochten er onder andere de ogen van de zoutvlakte, de plek waar een koudwatergeiser ontstond door de botsing van 2 ondergrondse rivieren. Verder bezochten we er een Incaeiland, een niet-actieve vulkaan en trokken we natuurlijk vele foto’s op de prachtige witte ijsvlakte.

Even twee wist-je-datjes: er is een legende die gaat over een Incaprinses die haar man verliest in een strijd en vervolgings ook het kind dat ze van hem verwachtte. Dagen-, weken-, maandenlang weende ze aan de rand van een groot meer. Dit meer, nu de zoutvlaktes van Uyuni, is zout door haar tranen en kleurde wit door de melk die uit haar borsten droop.

Verder is Salar de Uyuni een zoutvlakte van ongeveer 120 vierkante km, het is een 147m diep meer met een zoute ijslaag van 7 tot 10 m dik er bovenop!

Om de dag mooi af te sluiten, bekeken we samen nog de zonsondergang vanop de zoutvlakte. Romantisch! ❤

’s Ochtends kwamen we om 5h aan bij het hotel ‘Mi Angeline’ na een hele rit met een nachtbus. We kropen nog even in bed voordat Sergio, de gids, ons zou komen halen voor een stadswandeling.

Sergio bleek een jonge scoutsleider te zijn. Een meevaller tegenover wat we verwacht hadden. (een oude, lelijke, Boliviaanse gids) 😉 Met hem bezochten we eerst het beroemde kerkhof, dat ons verwelkomde met de quote: “Vandaag ik, morgen jij”, daarna het huis van de bevrijding, het park Bolivar,… Het was een zeer geslaagde voormiddag, waarvan we het gevoel hadden rondgelopen te hebben met een vriend i.p.v. een gids. Dankje Sergio!

’s Middags genoten we van een heerlijke salteña die verdacht hard leek op de salteña’s die we thuis gemaakt hadden. Met andere woorden: onze opdracht om een Boliviaanse maaltijd te koken in België bleek geslaagd! 😉

Ook onze namiddag was druk. We bezochten het kasteel van een bekende prins van Sucre, die samen met zijn vrouw maar liefst 80 kinderen adopteerde. (Dat zijn dus even veel kinderen als in Casa Main!) 😮 Spijtig genoeg bleek de binnenkant niet even mooi (verzorgd) als de buitenkant.  We gingen met Marcela en haar moeder naar de boerenmarkt en kochten er de ingrediënten om onze kookkunsten die avond ten toon te kunnen spreiden. Als laatste bezochten we de zusters van Don Bosco in Sucre. Hun klooster is een abdij uit de jaren 1700, echt prachtig om te zien. Het schijnt ook een van de mooiste monumenten van Latijns-Amerika te zijn. Van het hemelse dakterras maakten we gebruik om (weeral) te genieten van de zonsondergang.

Daarna haastten we ons naar huis om te beginnen koken voor Marcela en haar Angie, als dank voor haar goede zorgen. Op het menu: Vegetarische spaghetti (het vlees vertrouwden we niet echt) en als dessert gekarameliseerde appeltjes.

Het ultrakleine vliegtuig bracht ons de volgende ochtend terug naar ons geliefd Santa-Cruz. Na een stevige wandeling naar de Hypermaxi en een lekker ijsje, kwamen we terug aan in Casa Main. En hoewel de binnenkomst niet vlotte door de meisjes die ons omsingelden, geraakten we bij de zusters. Na een late middag konden we voor de laatste keer beginnen aan de workshops. Armbandjes, scoubidou en spelletjes.

De zusters verrasten ons voor ons ‘laatste avondmaal’. Chips, nootjes en toast als eten       😮 en voor elk van ons een Boliviaans cadeautje! Sor Rosario bedankte ons in het avondwoordje en citeerde de mooie recente woorden van de paus om als jongere niet in onze luie zetel te blijven zitten maar recht te staan en iets te betekenen voor de mensen om je heen. Ook enkelen van ons betuigden onze dank tegenover de zusters en hun gastvrijheid.

Onze laatste blogpost is geschreven en wij zijn moe!

Ciao voor de laatste keer!

KUSJES

Leen, zuster Lies, Laura & Anna

 

 

Weekend Nr. 3

En het was weer zaterdag! We zeggen het erg vaak tegen elkaar: “Wat gaat de tijd hier toch snel!” We zijn hier nu al 3 weken en we hebben al een fantastische tijd gehad. 😉

Zoals elke zaterdag vertrokken we ook nu vroeg om zoveel mogelijk uit onze vrije dag te halen. Het was dag van de vriendschap dus we werden eerst uitgebreid geknuffeld door de meisjes! Hierna vertrokken we met de micro naar een markt in het centrum van de stad. We stapten door straten vol kraampjes met alledaagse verkoopmiddelen. Fruit, kleren, toiletgerief, kippen, constructiemateriaal,… Anna en Laura waren hier al met een groepje meisjes geweest dus wisten ongeveer de weg. De weg naar park El Arenal.

We kwamen aan in park El Arenal en waren wat teleurgesteld. De fonteinen spoten niet. 😦 Gelukkig is het park op zich al heel erg mooi zonder fonteinen! We genoten dus van het mooie dat er wel was en hielden ons verder bezig met vissen spotten. Enkele minuten later gingen de fonteinen echter wel aan, een klein vreugdedansje. We gingen even zitten op het aanliggend terras en werden zelfs op de foto gevraagd door een jonge Boliviaanse man. Vier buitenlanders waaronder drie blondines, hij zal verrast geweest zijn. 😉 Jammer genoeg ging Laura voor de foto midden op een sjiek (kauwgom) zitten. Laten we zeggen dat zuster Lies een perfecte sjiekenafkrabster is, Laura’s held van de dag.

Na wat genoten te hebben van het park en de verfrissing van de fonteinen, gingen we op weg naar de volgende stop.

Onderweg kwam er nog een mooie quote aan bod. Zuster Lies zei: “Ik heb is naar uw achterwerk gekeken en het ziet er wel ok uit.” We keken allemaal even verbaasd naar achter maar snapten vrijwel meteen dat het om Laura haar sjiekplek ging. 😉

Vervolgens het souvenirstraatje van zuster Lies en Leen. Wat was dat prachtig! Het was een smal steegje vol kleine houten cabañas, houten huisjes. Ongeveer een 25-tal denken we… En deze waren heel klein maar staken VOL souvenirs! Beeldjes, armbandjes, zakken, schriften, pennenzakken, juwelen,… In het midden van het steegje was een klein pleintje, ook omringd door de cabañas. Op dit pleintje aten we, bokes met ei of bokes met Guacamole (Anna).

Met alle souvenirs gingen we langs bij de bank om er nog wat geld af te halen. Verder aten we ook nog een ijsje 🙂

Toen kwam Lia ons ophalen. Met haar waren we ook al naar Samaipata geweest. Toen waren we zo tevreden over haar diensten als gids dat we ze ook vroegen om deze zaterdag met ons mee te gaan.

Met de auto vertrokken we naar de zandduinen. Bleek dat we nog twee zussen moesten gaan ophalen, een van hen was ook al met ons naar Samaipata geweest. Wij, Belgen, keken elkaar met een vragende blik aan want waar zouden zij dan zitten in de auto. Onze vraag werd snel beantwoord, in de koffer. 😮

We gingen dus met 7 naar de zandduinen. Wij, Juliana, Marie-Ines en Lia.

Onderweg reden we voorbij de gevangenis. GIGANTISCH! Dit komt omdat er ten eerste veel criminelen zijn in Bolivië en ten tweede omdat de gezinnen van de criminelen mee in de gevangenis leven. In de dag kan de familie buiten de gevangenis gaan werken, of ze beginnen een winkel in de gevangenis, terwijl de gevangene binnen blijft. Ze moeten ook alles kopen in de gevangenis, een hutje, eten, dekens. Als ze geen geld hebben, hebben ze niets.

We kwamen aan in het park en reden nog een extra 7 kilometer in het park richting de duinen. De weg was heel hobbelig en zanderig maar we kwamen aan! We trokken wat foto’s en liepen naar een heuvel om er te zandboarden. Van dat zandboarden kwam er uiteindelijk niet veel in huis want enkel Leen had al ervaring door het snowboarden en zelfs zij geraakte niet vooruit. Ook de sterke wind in de duinen was niet echt aangenaam. Het werd dus zandglijden, met onze poep op het board. 😉 We maakten veeeeel plezier!

Lia verraste ons met een nieuw voorstel. We mochten gaan zwemmen in het zwembad van het hotel verderop in het natuurgebied. We hadden ons hierop niet voorzien, maar er zou niet veel volk zijn dus ondergoed zou volstaan! Lia zette ons af bij het hotel en ging de auto verderop parkeren. Ze kwam echter terug met slecht nieuws, de auto zat vast in het zand op de weg. Of hoe ze het hier zeggen: “Ze had de auto geplant”. Zuster Lies en zij gingen hulp vragen, wij mochten gaan zwemmen. Leen in haar badpak. Laura, Juliana, Marie-Ines en Anna in hun ondergoed. We waren weer een ervaring rijker 😉

Na veel moeite kreeg men de auto uit het zand. We aten nog een broodje bij het zwembad en keerden huiswaarts. Lia zette ons af bij Casa Main en verschoot van de kinderen die ons tegemoet liepen. Dit deel van de stad had ze nog nooit gezien zei ze. Rijk ontmoet arm.

Mami had nog hamburgers overgelaten voor ons, Jippie. Zuster Lies en Anna bereidden hun animatorcursus nog voor en Leen en Laura gingen slapen.

Zondagochtend. Weer een mooie en warme dag voor de boeg. In de ochtend werd de animatorcurus nog wat voorbereid. Deze begon om 10h. Dertien meisjes volgden deze cursus bij ons, sommigen hadden al een cursus gevolgd of waren toch al geinformeerd. We leerden hen hoe ze een spel moesten voorbereiden, uitleggen en hoe ze zich moesten gedragen als animator tegenover een groep.

Er werden toneeltjes gespeeld en gelachen. Maar er werd ook echt nagedacht over wat een animator echt moest doen. We tekenden silhouetten van een goede en een slechte animator. Wat doen animatoren met hun ogen, oren, handen, hart als ze voor een groep staan. De meisjes gaven heel goede antwoorden en leerden bij, doel bereikt!

In de namiddag gingen we kijken naar de werf van de school die ze, in opdracht van de zusters, aan het bouwen zijn. Ook wij hebben geld voor deze school verzameld. Het terrein is erg groot. De ruwbouw van de kleuterschool is ongeveer af. Verder willen ze er nog een lagere school en een middelbare technische school bouwen. Binnen 2 jaar zou de school af moeten zijn.

Nu zijn we alweer zondagnamiddag. Laura en Leen bereiden hun E.H.B.O. workshop voor terwijl anderen de blog schrijven of spelen met de kinderen. Straks maken we wentelteefjes voor de zusters. Dat wordt weer smullen!

Gegroet!

Leen, zuster Lies, Laura & Anna

xxx

De wintervakantie maakte plaats voor de schoolbanken!

5h: De wekker ging, voor Zuster Lies

5h30: De wekker ging, voor Laura en Anna

6h30: De wekker ging, voor Leen

We waren vroege vogels deze week! Zuster Lies had mis om 5h30, Laura had ochtendshift bij de meisjes van het middelbaar, Anna had ochtendshift bij de kleinsten en het ontbijt was voor ons allen om 7h.

In de ochtendshift werden de laatste meisjes uit hun bed gehaald en werden ze gestimuleerd om te gaan douchen, hun bed op te maken en aan hun taken te beginnen. De kleinsten moesten hierin soms ook geholpen worden dus Anna had direct haar sportmoment om 6h 😉

Deze week werden we allemaal mama. Laura en Anna mochten voor het eerst hun kinderen afzetten op school. Direct een negenling. Maar Leen en zuster Lies hadden nog beter hun best gedaan, zij mochten voor het eerst naar school en dit samen met 40 kinderen in een keer! 😮 Je word hier wel bekeken hoor, als je zo als blanken met een hele groep kindjes op stap bent! En nagefloten/getoeterd…, dat ook.

In de voormiddag waren er verschillende studieblokken voor de leerlingen die of geen school volgden (of ’s avonds) of in de namiddag school volgden.

Zuster Lies begeleidde een 15-jarig meisje dat sinds vorige week nieuw is in Casa Main. Ze werkt haar wiskunde en taal bij, het meisje is namelijk alleen naar de kleuterschool geweest toen ze klein was. Leen nam de niet-naar-school-gaande jongeren voor haar rekening. D.m.v. powerpoints en spelletjes leerden zij ook wat basisleerstof of werkten ze rond belangrijke alledaagse onderwerpen zoals hygiëne. Laura en Anna zorgden in dit blok voor de leerlingen van het 2e leerjaar. De bedoeling was dat ze hen hielpen met hun huiswerk. Nu het was de eerste week school en verliep het op school dus nog wat chaotisch… Vele leerkrachten kwamen niet opdagen of de kinderen hadden een hele dag sport. Veel huiswerk kwam er dus niet van in huis. De meisjes kregen als vervanging elke dag een combinatie van wiskunde-oefenblaadjes, nummertekeningen, leesoefeningen en spelletjes voorgeschoteld! Zo kan het ook 🙂

’s Middags werden de eerste groepen van school gehaald. Zo haalden zuster Lies en Leen ook hun kindjes op bij de lagere school. Er werd gegeten en de rest van de scholieren die in de namiddag school volgden, vertrokken op hun beurt onder leiding van Laura en Anna.

In de namiddag hadden zuster Lies en Leen weer studiebegeleiding. Laura en Anna hadden vrij. Ze lazen een boek, bereidde activiteiten voor, kuisten het vrijwilligerslokaal of deden de was 🙂 Daarna gingen ze Anabel ophalen op de kleuterschool en vervolgens de 9 lagere schoolkinderen op het college.

Woensdag was het mis, de vroegere priester van Casa Main nam dit deze keer voor zijn rekening. De meisjes zijn zot van hem , dit komt omdat hij op het einde van de mis meestal zijn gitaar neemt en een aantal liedjes zingt. Dat vinden ze echt geweldig!

Na het avondeten werd er ook nog een activiteit voorzien. De groten speelden onder andere popcorn (basketbalspel) met zuster Lies en Laura. En ook de kleinsten amuseerden zich met verftekeningen en macrame onder leiding van Leen en Anna.

20h30: De avondactiviteit wordt opgeruimd, het is namelijk tijd voor bed. Ook wij kropen dan ons beddeke in, moe en voldaan!

Deze week kwam ook Raquel terug thuis. Dit meisje lag de afgelopen weken in het ziekenhuis, ze heeft er een darmoperatie gehad. Het was een blij weerzien!

Vele warme groetjes,

Leen, zuster Lies, Laura & Anna

 

 

 

De bus en de rest…

Vrijdagavond, nadat we een nieuwe blogpost schreven, was het tijd voor een avondwoordje. Maar Leen had iets specialer voorbereid! Meditatie 😮

In het donker las zij een tekst aan ons voor, wij volgden haar in het verhaal en ontdekten misschien wel het antwoord op een van onze levensvragen 🙂

Zaterdagochtend stonden we vroeg op, om zes uur zouden we namelijk vertrekken naar Fuerte de Samaipata. Het is een oude ruïnestad uit de pre-Incatijd en de Incatijd (500 v. Chr – 1650 n. Chr). En we konden er ook genieten van prachtige uitzichten op de Boliviaanse bergen. Er is de grootste gegraveerde rots te vinden en het is UNESCO werelderfgoed!

We namen de micro naar het centrum en aten onze zelfgemaakte broodjes met ei op in het hotel. Hierna vertrokken we met de groep (die uiteindelijk maar uit 10 personen bestond ipv 40) met het busje richting de bergen. Zuster Lies had op internet gevonden dat de rit 2 uur en half zou duren, we zaten echter 4 uur op de bus.

Maar met resultaat! De (pre)Inca cultuur en hun bijhorende ruïnes waren heel mooi en interessant. De gids, Lia, gaf ook ons wat extra info als we deze nodig hadden en trok vooral veel (maar echt veel) foto’s. Aan foto’s van deze uitstap dus geen gebrek 😉 We kochten er ook enkele souvenirs en aten ons middagmaal, zelf gemaakt door Lia, in de bus.

We reden door naar het stadje Samaipata om er het museum over de ruïnes te bezoeken maar bleven er niet lang plakken, daarvoor was er geen tijd! Op de terugweg naar Santa Cruz stopten we ook bij de watervallen. We zagen er kleintjes en grotere. Het was een leuke dag geweest 😉 Maar nu de bus weer op ;(

De bus zette ons af op de vijfde ring van Santa Cruz, waar we de micro namen naar Casa Main. Of toch voorbij… We hadden namelijk aan de chauffeur gevraagd om ons te waarschuwen als we er waren, maar dat was hij vergeten. Oops. Gelukkig was hij zo vriendelijk om nog om te keren en ons thuis af te zetten!

Toen we ‘thuis’ kwamen, stonden er een heel deel meisjes buiten bij de poort van Casa Main te wachten. Ze zeiden dat ze gingen dansen, dus wij gingen mee! In een busje met 19 pubers en een stuk of 6 volwassenen. M.A.W. 19 zingende pubers en 2 zingende volwassenen (Anna & Laura). Gaande van Justin Bieber, One direction tot Rihanna. Kan je je er iets bij voorstellen?

De meisjes gingen in het college oefenen voor hun dansoptreden, wij keken op de bankjes. Het was voor ons net iets anders dan de discotheek die we in gedachten hadden, toch was iedereen moe toen we thuis kwamen en kropen we snel onze bedjes in.

Zondag, de laatste dag van de vakantie. We stonden wat later op en gingen om 10h naar de mis. Het was een grote mis, er waren zelfs 3 priesters. Dit kwam omdat er een hele hoop jongvolwassenen en volwassenen vandaag hun eerste communie deden. Echt speciaal bleek dat achteraf niet te zijn, ze staken op een moment een kaarsje aan, maar dat was het dan ook.

In de namiddag kwam er ook een groep heel gelovige universiteitsstudenten op bezoek. We gingen met hen de rosario bidden vandaag. De zusters hadden ons echter op voorhand al gewaarschuwd dat dat wel kon tegenvallen. En we gaan niet liegen, het was overdreven. We baden een uur (te lang, zeker voor de kleinsten) met een groep rijke jongens en meisjes, die ook lieten zien hoe goed ze het hadden. Ze reden binnen met de chicste wagens en haalden overal hun Iphones boven bij de kinderen. De zusters hadden hen blijkbaar al meermaals gezegd dat ze niet meer moesten komen om met de kinderen op die manier de rosario te bidden, maar ze bleven toch komen en hun strakke bidschema volgen. (Met alles er op en er aan en nog veel meer!)

Na de rosario zaten we met alle vrijwilligers en enkele zusters samen om de weekplanning te bespreken, maandag is de wintervakantie hier namelijk gedaan. (Al zijn ze er eigenlijk nog altijd niet zeker van, en dit gaat dan over morgen…) Wie begeleidt wie, wie brengt wie naar school en welke activiteiten voorzien we ’s avonds nog? Het worden lange dagen!

En daarom sluiten we nu af, het is namelijk 21h30 en we moeten vanaf morgen op om 5h30 😮

P.S. zuster Lies moet zelfs al om 5h30 in de kapel zitten!

Vele groetjes! 😉

Leen, zuster Lies, Laura & Anna

 

¡Week 2!

Wat ging dat snel! Week 2 is al voorbij. We hebben er weer een prachtige week opzitten, hier lees je wat van onze avonturen 🙂

De week begon zoals gewoonlijk, andere kinderen kregen Engelse les of volgden knutselworkshops. Zo werden de kinderen op verschillende manieren verrijkt. Want zoals Sor Rosario (de overste) na de dagelijkse Rosario (rozenkrans) zei: “Van alles wat je nu in de vakantie in de workshops leert, kan je later de kost verdienen. Zo zijn er mensen die armbandjes verkopen, kok worden of acteur worden.”

Dinsdagavond was het feest! Zuster Lies was jarig en de zusters hadden taart laten bakken, en sonso! Diezelfde sonso hadden we de eerste zaterdag in Santa Cruz gegeten en vonden we geweldig. Het is een ovengebakje van kaas en yuca. Heerlijk, we verwelkomden de schotel dus ook met veel plezier op onze tafel!

Verder kwamen de zusters die avond ook op een geniaal idee. We zouden de volgende dag een uitstap kunnen maken. Er zouden groepjes gevormd worden onder de kinderen en zij zouden dan elk 5 bolivianos krijgen + vervoerskosten om hun uitstapje te bekostigen, onder begeleiding natuurlijk!

Zuster Lies en Leen gingen met hun groep naar het plein van de kathedraal en bezochten er een heel leuk artisanaal marktje. Ze gingen verder nog wat ravotten in een speeltuintje dichter bij huis. Laura en Anna gingen met de micro naar Park Arenal en genoten er van het meer en de fonteinen. Drijfnat vertrokken ook zij richting kathedraal om er op het plein nog te genieten van een ijsje. Het was een vermoeiende maar weldoende dag.

Donderdag was plots de laatste dag workshops want ook vrijdag zou er een extra activiteit gepland zijn.

Vrijdag werd het ‘Vlaamse Kermis’. De kinderen werden in groepen verdeeld en moesten aan verschillende standjes opdrachten doen, gerelateerd aan de workshops van de voorbije twee weken. In een woord samengevat: CHAOS. De zusters en organisatie 😉 Goede mop

Nu hadden de zusters ook nog iets opgemerkt! Enkele meisjes hadden nog huiswerk en maandag beginnen de lessen weer op het college. Deze vrijdagnamiddag dient dus om al dat huiswerk te maken, hun uniform te herstellen en te strijken en hun boekentassen te wassen en te vullen.

Op dit moment zitten alle meisjes dus te naaien voor onze deur, een grappig zicht!

Vele natte groetjes, want jawel het regent vandaag 🙂

Leen, Laura, zuster Lies & Anna

Weekendvibes

We zijn nu maandag, 8h30 ’s avonds. De eerste dag van onze tweede vakantieweek is geëindigd. Dit weekend hebben we wat kunnen uitrusten van de eerste week workshops.

Zaterdagochtend vertrokken we onder leiding van Ruth, een 17-jarige studente uit Casa Main, met de micro naar Santa Cruz City 🙂 De Micro? Micro’s zijn busjes die verschillende regio’s van het land en van de stad verbinden. Je steekt simpelweg je hand uit om ze te laten stoppen, geeft ze 2 bolivianos en ze rijden verder tot het moment waarop je zegt dat je wil uitstappen. Laten we het echter niet over de verkeersveiligheid op de Boliviaanse wegen hebben!

Toen we eenmaal in Santa Cruz aankwamen, bezochten we de kathedraal en wandelden we wat rond in de stad. We zochten ook een hele tijd naar het toerismebureau, dat later gesloten bleek te zijn en dat op een zaterdag…

In een hotel verderop kregen we wat informatie over wat er als toerist te beleven valt in de buurt. Ook in een nog wat verder gelegen reisbureau kregen we een aantal voorstellen voorgeschoteld. Momenteel zijn we van plan om een van de volgende zaterdagen een aantal ruines en watervallen te gaan ontdekken in Samaipata (werelderfgoed), dit is ook mogelijk om op een dag te bezoeken 😉

In de namiddag kregen we het voorstel om een rondrit te maken doorheen Santa Cruz. Graag! De taxichauffeur toonde ons de bijzonderste plekjes van de stad. We begonnen bij de cabañas, een hele straat (aardeweg) bestaande uit houten hutrestaurantjes. De ene natuurlijk al meer hygiënisch dan de andere! De weg kwam uit op een prachtig uitzicht op de ‘pyreneezeeën’. Het is een soort rivier, niet heel diep en vele strandeilandjes en een zandstrook langs beide kanten, het mondt uit in de Gabon, die op zijn beurt uitmondt in de Pacifische oceaan. Van het mooie uitzicht maakten we natuurlijk gebruik om wat foto’s te trekken!

We vervolgden onze weg naar ‘het nieuwe Santa Cruz’. Het is een geheel van streng beveiligde en chique woonwijken. Er bevinden zich ook universiteiten en chiquere winkels. Op de Boliviaanse televisie is er zelfs reclame om in de nieuwe stad te komen wonen: Ze willen er de betere versie van Santa Cruz van maken. Met welvaart en luxe, zonder armoede en vuiligheid.

We bezochten als laatste ook de kerk in Cotoca, en dan vooral voor de Maagd van Cotoca. Het is de patrones van Oost Bolivië bekend in de regio.

Zondag is rustdag in Casa Main. Maar deze zondag was een belangrijke zondag, het was namelijk ongeveer een jaar geleden dat de Paus in Bolivië op bezoek kwam. De zondagsmis zou dus ook op deze gelegenheid terugkomen. We vertrokken PAS om 9h55 naar de kerk en dachten dus allemaal te laat te komen. Uiteindelijk begon de mis pas om 10h30 ipv 10h, de priester was er nog niet… De mis was heel mooi en anders dan in België, er werd veel in gezongen (door de meisjes van Casa Main) en de priester wandelde door de kerk terwijl hij tegen de mensen sprak. Het verhaal van de Barmhartige Samaritaan werd ook verteld, met het kruisbeeld van Jezus als kaart. Jezus’ hoofd was Galilea, zijn buik Samaria en zijn voeten Judea. Hahaha!

In de loop van de week veranderden we van eetplek. We hebben de eerste dagen bij de zusters gegeten maar nu er twee nieuwe vrijwillers zijn (Ruth en Margherita uit Andorra), eten we apart in het vrijwilligerslokaaltje. Enkel op zondag eten we nu nog bij de zusters.

Zondagnamiddag is het vrije tijd voor de meisjes. Tv, buitenspelen, muziek luisteren, lezen… Ze mogen kiezen. De vrijwilligers, die kijken mee tv of spelen mee buiten. De meisjes die voor de tv zaten, leken het EK te volgen. De finale stond namelijk op. Laura en Anna gingen dus enthousiast de match volgen, dat was het plan toch. Men keek de hele inleiding vol bewondering maar na de tweede speelminuut werd er achter een film gezaagd. Daar ging de match!

Gelukkig konden we de laatste 25 minuten bij de zusters kijken, want deze wouden wel de finale bekijken 🙂

Die avond maakten we pannenkoeken voor de zusters. Met en zonder stukjes appel. Iedereen was tevree!

Het weekend sloten we af met het maken van een nieuwe weekplanning. Ongeveer dezelfde workshops (Engels, knutselen & sport en spel/dansen), maar andere groepjes kinderen en andere combinaties vrijwilligers.

En zieso zosie de eerste weekdag is alweer voorbij gevlogen! Het gaat hier snel, hopelijk is het daar in ons belgenlandje ook zo fijn!

WARME (32gr.) groetjes!

Leen, zr. Lies, Laura & Anna

¡Aangekomen en uitgepakt!

Na een lange vlucht kwamen we eindelijk aan in Bolivia. Wat we toen nog niet wisten is dat het nog twee uur zou duren voordat we uit de luchthaven zouden zijn. Zuster Irene had gelukkig veel geduld, ze stond ons immers al op te wachten van 5u30 terwijl wij pas om 8 uur ons gezicht lieten zien.

In een volgepropte auto sjeesden we door de straten van Santa Cruz. Eenmaal aangekomen in Casa Main werden we hartelijk onthaald door de meisjes en de zusters. Ze droegen zelfs onze valiezen tot in de kamers, of beter gezegd onze studio’s.

Na een heerlijk ontbijt, rustten we wat uit en bespreekten we het verloop van de volgende twee weken want VERRASSING het is niet 1 week vakantie, het zijn er opeens twee! Even kleine aanpassing zegt men dan, op zich niet erg want dan kunnen we meer speelplein geven 🙂

De eerste week zit er ondertussen op en we hebben ons rot geamuseerd. De meisjes kunnen al maskers maken, schminken, origami en vooral veel Engels gaande van het alfabet, het tellen tot honderd, de kleuren, de dagen, de maanden tot de seizoenen.

Wat het weer betreft zijn we al bijna weg gesmolten en hebben we al zitten beven.

Voor morgen voorspellen ze mooi weer, ideaal voor onze uitstap naar hartje Santa Cruz.

¡Ciao!

Leen, zuster Lies, Anna (volgens de meisjes Barbie) en Laura

 

Valiezen pakken en dan bijna wegwezen

Het is bijna zo ver! Maandag hebben we de materiaalvaliezen gepakt. “Amai, wij kunnen veel meenemen in zo’n valies van 23 kg.” Het is altijd een leuke ervaring: als je wat kilo’s mee kan nemen, kan je ook heel wat materiaal meenemen: gekocht materiaal, maar ook heel wat gekregen materiaal. En ook dat is tof: de vrijgevigheid van mensen zien op zo’n momenten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Morgen, zaterdag 2 juli vertrekken we naar Bolivië, na een korte tussenstop in Madrid. De workshops zijn voorbereid, het enthousiasme is er, Spaans leren deel 1 is gebeurd: de lessen zijn gepasseerd, op het vliegtuig nu nog wat studeren en oefenen en dan kunnen we gaan oefenen in de praktijk.

“Workshops?”, hoor ik u vragen. Ja, het is daar winter en bijgevolg geen zomervakantie (ah, nee, dat is wat moeilijk in de winter). Als we daar aankomen is het nog ongeveer een week vakantie. Niets luilekker leven, dus: we vliegen er de dinsdag dadelijk in. Tijdens de vakantie geven we Engelse les en dans aan de lagereschoolkinderen en knutselen en schminken en andere aankleding aan het middelbaar. Amusement verzekerd!

Tijdens het schooljaar staan we de kinderen bij in het dagelijkse leven: opstaan, naar school gaan, huiswerk maken, taakjes doen, wat spelen,… Benieuwd hoe dat zo’n schooldag er in de praktijk echt aan toegaat!

Ook nieuwsgierig hoe het ons en de kinderen vergaat? Kom hier regelmatig eens lezen. We proberen ongeveer 1 keer per week van ons te laten horen.