And now …

 … the end is near …

 Het doek is al gevallen over onze twee weken op het speelplein hier. Nu blijven er nog een paar dagen over om de boel door te geven aan de nieuwe animatoren. Vanaf maandag start onze lange terugreis naar Belgie.

Het doek is trouwens niet het enige dat gevallen is (1). De laatste dag is ook Fr. Bruno (2) uit de Fuso (3) gevallen. Maar ondanks de gebroken arm reed hij nog plichtsbewust de kinderen naar de parochie.  Intussen ligt de arm in het gips, en mag ondergetekende wat voor chauffeur spelen.

En ook dat was niet eens het enige ongemak van de laatste week. Het zware werk begon meer sporen achter te laten. In de wallen onder onze ogen, maar nog meer in de motor van de Fuso. Hij weigerde een van de laatste dagen gewoon dienst. Dankzij de handige Harry’s (4) die hier rondlopen was de reparatie gelukkig sneller rond dan gehoopt. 

We hebben hier een mooie tijd en een schitterende ervaring gehad. Aan het afscheid te merken geldt dat ook voor de kinderen. Zij staan in elk geval te popelen om volgende week weer naar het speelplein te kunnen komen. En ik vermoed dat dat ook voor onze kersverse animatoren zo is.

Voetnoten:

(1) Tja, af en toe is de humor hier van dit niveau.

(2) Fr. Bruno, de verantwoordelijke van het huis, is een geweldige Salesiaan (inclusief de obligate hoek af) die het af en toe nogal groots ziet.

(3) De Fuso (of de truck) is het vervoermiddel dat voor vanalles en nog wat gebruikt wordt. ’s Ochtends wordt er bouwmateriaal voor een internaat mee gehaald, ’s middags komen de werkmannen ermee eten en ’s avonds is het de schoolbus.

(4) Het hoeven niet altijd Rudy’s te zijn.

Jan.

Speelplein in Zimbabwe is…

• 160 kindjes opstapelen in de laadbak van een vrachtwagen
• hetzelfde spelletje spelen met elke leeftijd
• van dinsdag tot zaterdag, maar deze week al even niet 🙂
• elke dag andere animatoren zien opduiken
• veel handjes schudden
• goed voor het zelfvertrouwen, je wordt als blanke reus steeds als eerste gekozen en ze zijn superblij als je in hun team zit 🙂
• enkele spelletjes vanop cursus zien terugkomen, hoewel de speluitleg in het Koeterwaals is, merken we toch al een lichte aanpassing aan de regels
• nog steeds rijst eten, veel rijst 🙂
• reclame gaan maken op scholen en die namiddag 100 kinderen meer tellen
• armharen laten aaien door de kindjes
• nu en dan een aap zien passeren in de verte (de kinderen niet meegeteld :-))
• gewekt worden door het geronk van de generator als de stroom weer maar eens is uitgevallen
• kindje, moni en hoofdmoni tegelijk spelen
• best wel vermoeiend
• …

Jan & Ireen

Cursus geven in Zimbabwe is …

… kennis maken met de cursisten na de zondagsmis
… elke dag een nieuw gezicht zien
… je overslapen en toch nog voor de jongeren aankomen
… zonnen zonder zorgen (en allitereren als antwoord)
… “I love you” vertalen als “broek af”
… jongeren met plezier een kwartier zakdoek leggen doen spelen
… als granny een favoriet typetje lanceren
… eten met de handen (of hooguit een lepel)
… zoals elke cursus vermoeiend

Je joviale Jan.

Rudy in Afrika

Beste Rudy’s,

Tot jullie spreken Jozefien en Ireen, de nachtuilen, de marmotjes liggen al te ronken in hun nestje 😉

To Rudy or not to Rudy, that’s the question… We zoeken nog een strakke Rudy met slurf.
De eerste Rudy’s die we tegen kwamen krabten licht verlegen aan de deur, eerst in Lusaka en groot was onze vreugde toen er daarna ook  in Livingstone aan de deur gekrabt werd.

Later maakten we kennis met een zatte Rudy die naar onze amper druppelende douche in de badkamer kwam kijken, deze werd dan gevolgd door handige Rudy met het mes, waarna onze douche licht nevelig druppelde.

Er zijn ook vriendelijke nuchter Rudy’s zonder mes, van sommige mag je meezingen in de auto en anderen kunnen behoorlijk goed stapelen (als je ze goed opvouwt, kunnen er 8 grote zakken in een kleine koffer).

Er zijn ook Rudy’s die op de geur van bananen afkomen. Ter hoogte van de Victoria Falls verzamelen de Rudy’s met een bloot gat zich om nietsvermoedende toeristen koekjes en andere eetwaren af te troggelen, onderhandelen werkt bij hen niet. Geen Rudy’s te zien dachten we, toen we hongerig onze sterk geurende, bijna overrijpe banaantjes bovenhaalden. Helaas voor de grote aanstormende Rudy, wij wonnen (deze keer toch 🙂 ) (voor de ouders van Jozefien: dit verklaart de score 😉 )

We hebben ook nog iets te vertellen zonder Rudy. Ter hoogte van de Victoria Falls maakten we een tochtje richting een van de uitkijkpunten, volgens Jan echter zouden we een lichte nevel trotseren, de andere toeristen huurden allemaal een poncho maar wij vertrouwden op Jan en gingen stoer in short en t-shirt op stap. Maartse (stort)buien, Aprilse grillen,… het is er niks tegen, maar wel stoer van ons 🙂 Het uizicht was een beetje nat tot op het bot, foto’s volgen op een dag….

Groetjes van Rudy & Rudy

PS Rudy = taxichauffeur, Ireen, Baviaan, Olifant, Jozefien, Bruce, een loodgieter of een kat (volgorde zelf te bepalen)

Rio 2 en WhatsApp

We proberen nog eens te bloggen. Vorige pogingen lukten niet wegens nukkig internet.

Dit is onze laatste avond in het Provincial House in Lusaka. Vandaag was het al meteen groot feest: een eeuwige gelofte. Ik denk dat het was omdat de paters nog iets goed te maken hadden. Er was niet echt iets geregeld voor onze ontvangst.
Na twee voorspoedige vluchten, dutje op de mat en de obligate verloren bagage strandden we in Lusaka op de luchthaven. Geprezen zij het visuele geheugen (om een adres te vinden) en het harde onderhandelingsvermogen (taxi voor 45 $)! Voor het donker stonden we aan de poort van de Salesianen. Het bed en het eten volgden snel.

This is Africa, dus we hebben dit zeker niet aan ons hart laten komen.
Het voordeel van onze tijd hier is dat intussen de bagage terecht is, Lusaka door en door gekend is en ook het vervolg van onze reis min of meer gepland is. Lang leve WhatsApp voor de vlotte communicatie vanonder de WiFi-zender naar Hwange. Die smartphones hebben ook hier al meer dan hun nut bewezen.

Voor wie de rest van het programma wil weten.
Morgen vroeg vertrekken we naar Livingstone voor een kleine kennismaking met de lokale fauna en flora. We logeren daar in een lokaal guesthouse. Donderdag worden we aan de grens opgewacht door Br. Kole die ons naar Hwange brengt.
Daarna plannen we de cursus voor te bereiden, maar dat zien we dan wel weer.

Jan.

We zijn (bijna) weg…

Nog eventjes en ons vliegtuig stijgt op naar het verre Afrika.

TO DO
Onze valiezen maken, de laatste vergetelheidjes er nog insteken, de laatste papieren nog afdrukken kopiëren, ons handbagage klaarmaken, genieten van de douche, nog eens lekker eten,… en dan vertrekken.

Ons volgend berichtje zal wellicht al uit Afrika komen. Dus tot snel !!

Jozefien

Ingecheckt

Ingecheckt, maar nog niet ingepakt….

Nog een dag hectisch wezen en dan begint ons avontuur.

Weldra lees je hier (als er internet is 🙂 ) alles over olifanten die in de weg staan, slacklinen voor beginners, sadza, zwemmen in de Zambezi … en zoveel meer…

 

Ireen

Nog 6 dagen!

Nog 6 dagen en onze vlieger stijgt op in Dusseldorf. 17 uur later komen we aan in Lusaka, Zambia.

De eerste week nemen we de tijd om Zimbabwe te leren kennen.

Een bezoekje aan de Victoria falls en de olifanten van het Hwange National Parc zullen dan zeker niet ontbreken. Een week later beginnen we met het geven van een ‘youth leadership course’ in Hwange, Zimbabwe. Aansluitend gaan we twee weken het plaatselijke speelplein ondersteunen.

Op dit moment leggen we de laatste loodjes aan onze cursusinhouden, verzamelen we het materiaal dat we van alle vriendelijke sponsors kregen, halen we nog een laatste vaccinatie, zoeken de eerste dingen bijeen voor in onze koffer en beginnen we met afscheid nemen van vrienden en familie. We kijken er in elk geval allemaal enorm naar uit en zijn klaar om ons helemaal open te stellen voor de tonnen aan levenservaring die we er gaan opdoen!

 

Annelien

Het komt dichterbij

Nog welgeteld 17 dagen, of is het nu nog 17 nachtjes slapen?  Laat die welgeteld dus maar weg…

In elk geval, het komt stilaan dichter bij.  Ons grote Team Paco avontuur. Meedraaien op een speelplein in het 5e armste land ter wereld, Zimbabwe.  Ook al zit er wat ervaring in ons team (op speelplein in Congo en Zambia), toch blijft het een hele uitdaging om dit project op een nieuwe plaats te kunnen starten.

We kijken er naar uit, we zoeken nog naarstig naar het laatste materiaal dat mee moet, en intussen beginnen we met de blog.  Zodat iedereen wat op de hoogte kan blijven.  Nu, en met een beetje internetgeluk, ook als we ter plaatse zijn.

 

Jan.

Team Paco: 17 juli tot 20 augustus 2014.