Ondertussen in Swaziland…

Time flies, zelfs hier in Swaziland waar iedereen volgens ‘Swazi time’ leeft. Momenteel hebben we nog slechts zes weken voor de boeg. Het is alweer even geleden dat we nog een blog gepost hebben dus daarom een klein overzicht van dingen die hier in Manzini gebeurd zijn:

• Sinds januari staat er een nieuwe father aan het roer van Manzini Youth Care. Father Larry is op pensioen gegaan en Father Tim (afkomstig uit Ierland) heeft zijn plaats ingenomen. We merken al meteen heel wat positieve veranderingen op. De man is enorm gedreven en probeert de nadruk terug op de essentie te leggen namelijk de kinderen binnen MYC. Zo worden er projecten opgestart om de huizen te renoveren (wat dringend nodig is!), verhuizen er kinderen binnen de homes zodat ze meer op leeftijd zitten, wordt er gewerkt aan de communicatie en transparantie en meer van dat. Hoera voor vooruitgang!
• Jammer genoeg hebben we in december afscheid moeten nemen van onze Truck wegens te oud en te versleten. Ondertussen staat er een nieuw voertuig voor onze deur geparkeerd. Een Nissan Micra in knal oranje! Iets kleiner en opvallender dan onze jeep maar prima om mee naar de homes te rijden in de avond!
• Eind januari zijn drie nieuwe vrijwilligers aangekomen in Manzini en dan nog wel alle drie uit België! Momenteel staat het dus in ons huis 7–3 in het voordeel van Nederlandstaligen ten opzichte van Engelstaligen.  Louise, Liesbeth en Evelyne gaan de Social Welfare Office bemannen in het kader van hun stage voor Sociaal Werk. Ondertussen is er nog een Ier aangekomen en woensdag arriveert er ook een Slovaak. Dat wordt hier lekker gezellig!
• Dat Daniela een sportieve madame is, weten we allemaal. Ook in Swaziland heeft ze dat bewezen door mee te doen aan de Swazi Mile. Samen met drie andere vrijwilligers heeft ze meegezwommen in deze wedstrijd die doorging in een prachtige dam. Eerste is ze niet geworden, maar wel heeft ze een prachtige t-shirt en een certificaat gekregen. Bovendien was de sfeer en gezelligheid optimaal door het cheerleaderteam dat prominent aanwezig was onder leiding van Sophie en Matthew. Een prijs voor het mooiste spandoek zou zeker voor ons geweest zijn!
• Vandaag gaat de eerste marimba practice van het nieuwe jaar van start! Het heeft even geduurd eer we terug konden beginnen omdat ze ontstemd waren. Vrijdag is het dan eindelijk gelukt om ze te laten stemmen en te herstellen waar nodig. Voor we vertrekken zouden we er graag nog voor willen zorgen dat de band kan spelen op Bushfire, het grootste festival in zuidelijk Afrika, en willen we ze laten meedoen aan een competitie en workshop in Zuid-Afrika!
• Afgelopen zondag trokken we er op uit voor een kleding- en rijstbedeling. Het begon ’s ochtends om 6uur met het laden van trucks en trailers. 220 gigantische dozen rijst werden bedeeld in ruraal gebied op een anderhalf uur rijden van waar wij verblijven. En of de mensen blij waren met de rijst en de kleding, ja hoor. Overal waar we kwamen kregen we dans en gebed aangeboden om ons te bedanken.
• Tot slot nog een korte oplijsting van loze beroepen in Swaziland. Hier doen ze effectief aan jobcreatie:
  -De pakani: in plaats van te betalen bij een parkeermeter betaal je bij de pakani. Een persoon die een hele dag rond loopt in een straat en waar je een parkeerticketje bij kan kopen.
  -De persoon die je tank volgooit: hier in Swaziland mag je zelf niet tanken maar er zijn mensen die dat voor jou doen. Je zegt voor welk bedrag je wilt tanken en zij doen alles.
  -De zakkenvuller: In de supermarkt worden mensen aangenomen om je boodschappen in plastiek zakken te steken, tuurlijk mag je dat zelf niet doen.
  -De wapperaar: kuisen, dat doen ze hier tijdens de openingsuren van de supermarkt. Bij gevolg moet er een persoon tewerkgesteld worden om het nat droog te wapperen, zodat je als klant niet kan uitschuiven!
  -De vlaggenman bij wegenwerken: wegenwerken worden gekenmerkt door een persoon die staat te wapperen met een rode vlag langs de kant van de weg. De hele dag lang. Je moest maar eens extra blind zijn en de overige signalisatie en hekken niet zien.
  -Gemeentewerkers: wanneer het gras wordt afgereden moet er iemand met een zwart scherm naast de grasmaaier lopen zodat het gras niemand kan aanvallen.
  -Slagboomregelaar: Wanneer je de parking van de supermarkt wilt uitrijden staat er een man aan de machine waar je je parkeerticket moet insteken die dat voor jou doet. Super handig want we kennen allemaal gegarandeerd het probleem van niet dicht genoeg bij de machine te rijden.

Rijst en zo

Op avontuur in Zuid-Afrika

Wie zoekt, die vindt de leeuw!

Bijna vakantie!

Gegroet!

Het is alweer even geleden dat jullie iets van ons gehoord hebben. Wel, dat komt omdat we het super druk, maar erg naar onze zin hebben. Zowel in onze vrije tijd als tijdens de werkuren proberen we het maximale uit alles te halen. Even enkele hoogtepunten uit de voorbije weken en dingen die ons nog te wachten staan.

We werken ’s ochtends nog steeds op de office en zijn ’s namiddags nog steeds kleuterjuf, muziekleerkracht of verantwoordelijk voor Engels les. Onze focus is de laatste weken echter wat meer verschoven naar de marimba’s en de muziek. Zo zijn we met de marimbaband naar ‘House on Fire’ geweest. Dit is een bekende locatie  in de buurt waar dagelijks evenementen/concerten/feestjes plaatsvinden en waar de marimbaband de eer en het genoegen had een optreden te mogen geven. Een ander hoogtepunt tijdens de voorbije weken was de opname van een single met het koor van Enjabulweni, de lagere school waar we muziekles geven. De single is geschreven door de muziekleraar himself en gezongen door hem, het koor en een andere leerkracht. De jongeren konden hun ogen nauwelijks geloven toen ze de echte opnamestudio binnenkwamen maar ook wij waren minstens even hard onder de indruk. Van een topdag gesproken! Om het helemaal af te maken hebben we enkele dagen later ook een videoclip opgenomen die op youtube zal komen. ‘Music is good’ zal in januari te koop zijn op Itunes en we hopen zo geld in te zamelen voor de jongeren van MYC. Allen massaal kopen is dus de boodschap J

Nu het schooljaar hier op zijn einde loopt en de zomervakantie eraan komt, vonden we met de vrijwilligers dat we de jongeren hier nog iets leuk moesten aanbieden. We besloten daarom om een  kampeerweekend voor alle 90 jongeren te organiseren waarvan wij samen met twee andere Belgen de organisatie op ons nemen. Dit vraagt heel wat geregel, maar je hoort ons niet klagen want we amuseren ons met alles wat erbij komt kijken en doen het met veel plezier. Zo zijn we er gisteren op uit getrokken met enkele jongens om alvast hout te gaan sprokkelen om een heel weekend te kunnen koken. En hout zullen we nodig hebben, want naast de vele porties rijst die we moeten klaarmaken zal er ook een geweldige BBQ  en kampvuur zijn!

Bovenop dit kampeerweekend organiseren we volgende week met alle vrijwilligers ook een summercamp. Alle kinderen van de homes, de Enjabulweni lagere school en de buurt mogen daar naartoe komen. Dit zal vier dagen vol spelplezier zijn voor alle kinderen van de homes, de Enjabulweni lagere school en de buurt mogen naartoe komen. Bovendien zal er ook een educatieve dag rond aids zijn in het kader van de World Aids Day. 1 op 4 personen hier in Swaziland is HIV positief of heeft aids. Op deze dag willen we de kinderen dus bewust maken van de problematiek en hen inlichten over hoe men zich kan beschermen maar nog meer is het een dag om de familieleden die aan AIDS overleden zijn te herdenken.

Ontspanning is tussendoor even nodig, dus toen besloten we om te gaan raften. En of het geweldig was? Wees daar maar zeker van! We zaten niet in dezelfde boot maar kozen ervoor om gemixte teams te maken met de andere vrijwilligers hier. En of je dat kon zien aan het resultaat? Oh ja! Sophie haar boot gleed mooi de rivier af, terwijl Daniela af en toe toch wel eens vast stak. Maar na wat oefening gleed ook haar boot de rivier af en kwamen we veilig en wel allen weer thuis aan.

Verder hebben we hier al goed kunnen genieten van op-en-top Belgisch weer. Hoewel het regenseizoen normaal al lang begonnen zou moeten zijn, is het nu pas echt van start gegaan. Spectaculair kan het zeker genoemd worden. Donder is hier enorm luid, regen valt met bakken uit de lucht en de bliksem is prachtig om te zien. Na al die warme weken zijn we blij dat er eindelijk wat afkoeling is!

Zo, tijd om te vertrekken op kampeerweekend. Wij zijn er klaar voor J

Foto’s foto’s foto’s

Foto’s zeggen meer dan 1000 woorden

Eish!

Verandering is een goede zaak.
Sinds twee weken hebben we er een extra jobje bij. We werken nu officieel op “The Office”. Wat we hier exact doen hangt af van dag tot dag. Het komt er op neer dat we helpen daar waar er hulp nodig is. We doen administratief werk, schrijven sponsordossiers, updaten social media zoals facebook en de website en we werken aan de naambekendheid van MYC regionaal en nationaal.
Als kers op de taart van deze eerste twee weken hebben we een eerste succesvolle donatie binnen gekregen waardoor het startsein gegeven kan worden om een van de zes huis te renoveren. De facebookpagina is opnieuw up to date, impact reports van de rijstdonaties zijn geschreven, het vierjaarlijks krantje van MYC is geschreven en gepubliceerd en nog zoveel meer. Kortom we hebben er een nieuwe, leuke en afwisselende job bijgekregen.

We zijn nog steeds actief als leerkracht in de muziekles en helpende hand bij de Marimbaband. Zo vervoegden we de Marimbaband twee weken geleden op een optreden voor de ministers van Swaziland, Zuid-Afrika en Mozambique. De band speelde gedurende de receptie en kreeg veel belangstelling. Na een uur en half spelen, wat niet te onderschatten valt, mochten de bandleden ook genieten van het opgestelde buffet. De jongens zijn echter niet gewend een gebakken hapje met kip en spinazie te krijgen. Wat volgde was dus overrompeling van het buffet en zoveel hapjes als je maar in 1 keer kon pakken met je 2 handen. Op het eerste zicht misschien niet zo beleefd, maar in het standpunt van de jongens, volledig te begrijpen.

Op zaterdag en zondag doen we ofwel iets samen met de jongens of maken we zelf een uitje. Zo zijn we de trouwste supporters geworden van het Enjabulweni voetbalteam. Dat is een voetbalteam dat bestaat uit jongens van 3 verschillende homes. Zij spelen elke zaterdag of zondag een match zoals dat ook in de Belgische competitie gebeurd. Hoewel ons enthousiasme als supporters groot is, hebben ze voorbije twee keer helaas niet gewonnen. Volgende keer beter! Ze zijn het tornooi momenteel dus niet aan het winnen maar staan wel mooi in het eerste gedeelte van de tabel. Verder valt een voetbalveld hier bijna eerder te vergelijken met een patattenveld van bij ons; af en toe wat bobbels en vaak ook nog eens afhellend aardoor de bal vanop de zijlijn achter de horizon verdwijnt. De vlagjes van de lijnrechters worden op een creatieve manier gemaakt: je neemt een mooie tak en hangt er een Spar zak aan. Perfect materiaal!

De afgelopen weken zijn we er voor de rest op uitgetrokken naar de Sibebe Rock, het enige nationale museum van Swaziland en House On Fire, een overdekte plaats waar allerlei feestjes worden georganiseerd en waar het krioelt van de blanken. In het nationaal museum zijn we wat wijzer geworden over het ontstaan van Swaziland en haar cultuur. Sibebe Rock is de tweede grootste rots ter wereld waar we een toffe en mooie wandeling hebben kunnen maken. Helaas viel het weer wat tegen en konden we op het hoogste punt niet genieten van een mooi uitzicht, maar wel van mistwolken. We zullen nog eens terug moeten gaan bij beter weer! Dit weekend hebben we een stapje in het nachtleven gezet op het Animal Masked Ball in House On Fire. Met alle vrijwilligers samen hebben we ons opgekleed als leeuwen, katten, luipaarden, pauwen, …  en hebben we onze beste Afrikaanse dansmoves boven gehaald 🙂

PS: siSwati leren is niet eenvoudig. 1 woord zullen we echter nooit vergeten, Eish! Dit woord horen we wel een 100 keer per dag. Het wordt hier door iedereen gebruikt als er zich een klein probleempje voordoet of ze niet goed weten wat ze moeten zeggen. Dan luidt het: “….., Eish!!!”
Het betekent zoveel als, ai!

Een maandje weg van huis

Sawubona!!

Afgelopen twee weken is er heel wat gebeurd. We geven nog steeds Engelse les en werken nog steeds in de kleuterklas. In plaats van vijf keer per week doen we dit nu drie keer per week. De twee andere dagen gaan we naar een lagere school waar we de muziekleraar helpen en ons wegwijs laten maken in het spelen van de marimba.

De structuur van een les valt helmaal niet te vergelijken met die van België. Terwijl de muziekleraar binnenkomt en een poging doet om de aandacht te krijgen, legt hij uit aan zij die zin hebben om te luisteren wat er die les op het programma staat. Terwijl hij vervolgens een aantal jongens leert hoe de akkoorden op de piano en gitaar te spelen, is het hier doodnormaal dat de rest de klas op stelten zet. Hier zouden we graag proberen verandering in te brengen door de rest tegelijkertijd de zangpartij aan te leren. Op die manier kan iedereen nuttig bezig zijn J Verder kregen we ook  twee van de drie keer te horen dat de les afgelast was wegens ‘te warm’ en vrije dag van de leraars. Heel flexibel hier allemaal.

De marimbaband is ons hoogtepunt van de week! Het bespelen van de marimba kun je het best vergelijken met het bespelen van een grote houten xylofoon. Deze les zou eigenlijk ook door de muziekleraar gegeven moeten worden. Maar deze zou graag hebben dat er een jongen die alle verschillende marimaba stukken beheert, leert hoe hij dit moet aanleren aan de andere leerlingen. Bijgevolg verlaat de muziekleraar dus gewoon het lokaal om de jongen in zijn eentje te laten begaan. Wij wisten eerst niet goed wat we hoorden, maar achteraf gezien was dit misschien niet zo slecht want de jongen, Zizanlelo genaamd, kon de klas bijna beter onder controle houden dan de muziekleraar zelf  😉  Bovendien is de manier waarop hij dit de andere kinderen en ook ons aanleert bewonderenswaardig om te zien. Als we terugkomen kunnen we onze eigen marimba band starten!

Af en toe hangen we ook nog eens graag de toerist uit. Zo gingen we afgelopen weekend naar een cultural village en de Matenga waterfalls. In de cultural village werden we getrakteerd op de traditionele culturele dans van Swaziland en een verfrissende duik in het water van de watervallen. Hoewel zwemmen op eigen risico was wegens kans op krokodillen, zijn we er gelukkig geen tegengekomen in het water J

Deze topweek werd jammer genoeg wat overschaduwd door de problemen die er gaande zijn binnen de organisatie. De man aan de top, de 80 jaar oude Father Larry, weet niet altijd meer even goed wat er gaande is. Toch zal elke beslissing die er genomen wordt enkel met zijn ‘ja’ gebeuren. Hij ziet alles heel groots en wilt steeds meer investeren in de bouw van nieuwe werkplaatsen i.p.v. de huidige gebouwen van o.a. de kinderen te onderhouden. Hierdoor is het beschikbare geld al over de toonbank gerold en hebben we momenteel geen geld meer voor bijvoorbeeld onze benzine. Wij hebben echter besloten niet bij de pakken te blijven zitten en denken na over wat we kunnen doen. Voorlopig doen we alles te voet en als we dan toch de auto nodig hebben om naar de homes te gaan, sponsoren we dit zelf. Dat maakt dat we ondertussen wel een degelijke conditie hebben opgebouwd en enkele uren per dag te voet onderweg zijn. De kinderen hier maken echter alles goed en zorgen ervoor dat we er hier van genieten en met een glimlach op ons gezicht weer naar huis keren elke avond!

Hlena Park

Enjoying Africa

“Auntie, auntie, auntie!!!”
“Zolang er nog kak is, is er nog hoop”

Onze eerste week in de preschool zit erop. Super schattige kindjes zijn het, die ons niet/moeilijk verstaan. Buiten het siSwati wordt er hier in Swaziland ook nog Engels gesproken als taal. Dit leren ze al heel vroeg. Echter, kleuters beheersen deze taal nog niet waardoor we ons dus met gebaren moeten behelpen. Zelfs het maken van een cirkel en het spelen van een spelletje eend, eend, gans is heel moeilijk voor hun. Gelukkig loopt Gogo (“omaatje”) hier ook rond. Zij is de verantwoordelijke van de preschool en de soupkitchen. Als ze haar kwade blik opzet luisteren de kinderen onmiddellijk! Verder hebben sommige kindjes ook enorm veel aandacht nodig. Hiervoor gebruiken ze de magische woorden “Auntie, auntie, auntie!” , wat zoveel betekent als “Tante, tante, tante”. Engels verstaan ze niet maar na elke les kunnen ze het Onze Vader perfect aframmelen. We hebben hier al gemerkt dat de kinderen gedrild worden op dingen nazeggen en nadoen in plaats van dat ze het zelf begrijpen. Hier hebben wij in de Engelse les reeds verandering in proberen te brengen. “Teacher, please let us copy this?!” Answer from the teacher: “Please think by yourself, your smart enough to figure it out!”
Het wordt dus nog een hele uitdaging voor ons om zowel de kleuters als de lagere school kinderen dingen aan te leren en hen dit niet vanbuiten te laten aframmelen! 🙂

Dit weekend zijn we ook even de toerist gaan uithangen. We zijn met alle Nederlandstaligen naar een Big game reserve geweest, een safaripark genaamd Hlane. In dit park, van 300000 hectare groot, konden we met onze eigen auto rond rijden. Nijlpaarden, neushoorns, empala’s, apen, giraffen en olifanten, we hebben het allemaal gespot! Na wat rond rijden zonder al te veel dieren gezien te hebben, kwam er plots een giraffe op ons afgestapt.  Vol enthousiasme hebben we Chinees gewijs een hele hoop prachtige foto’s kunnen maken. Onze rit werd nog beter toen even later ook een olifant opdook. Hij passeerde op slechts twee meter van onze auto! De foto’s die volgen brengen je een beetje in de sfeer. Helemaal voldaan en met een reeks topfoto’s konden we terugkeren naar Manzini.

Een woordje uitleg over de quote van de dag “Zolang er nog kak is, is er nog hoop”. Op een bepaald moment werden we bijna ongeduldig omdat we geen olifanten en giraffen tegenkwamen. Het enige sprankeltje hoop waren de gigantische uitwerpselen die op de grond lagen. Een teken dat de beesten toch ergens in de buurt moesten zijn 🙂

Wist je dat:
-We op de markt 4 advocado’s voor 12 rand kunnen kopen. Dat is nog net geen euro!
-Daniela op de markt, als ze dit wou, voor 15 koeien verkocht kon worden. En even later al voor 1000.
-We ons als ‘economisten’ op de plaatselijke markt best amuseren in het uitrekenen en afdingen van prijzen.
-Wie als eerste op een vierarmen kruispunt aankomt ook als eerste mag rijden. Er bestaat hier dus geen voorrang van links of rechts. We moeten dus beroep doen op ons geheugen om aan een kruispunt te onthouden wie na wie aankwam, en dus in die volgorde dan mag rijden.