Het is (bijna) afgelopen, en dat vinden wij jammer…

Het einde is in zicht… Helaas pindakaas (de pindakaas is hier ondertussen al op). Er zijn nog geen traantjes gevloeid maar het grote afscheid moet dan ook nog komen.
Eerst moeten we nog de bib afwerken, de laatste details worden nog toegevoegd. Schilderteam Ine, Jozefien en Jonne doen de laatste afwerkingen en poetsteam Katrijn, Floor en Heleen maken alles netjes (Tussendoor wisselen we elkaar wel eens af). De hutten krijgen nu echt het uitzicht van een hut en niet meer van een put met cement. En we kregen zelfs nog een projectje bij dat bestaat uit 2 rolstoelen opknappen. Nog een beetje werk, maar we komen er wel.
De laatste inkopen zijn ondertussen ook al gedaan. En ook de laatste huwelijksaanzoeken zijn gebeurd. (alhoewel die wel nog kunnen gebeuren tijdens het afscheid)

Wist je dat….
– Het op een bepaald moment leek dat er iemand vermoord werd (er bleek een spin rond te lopen in de bib).
– Sommige hun haar hier al twee weken niet meer gewassen hebben.
– De Team Paco groep ons voor de laatste dagen komt vergezellen.
– We al een keer onder ons voeten kregen wegens te luid te zijn.
– Broer stink en de mandarijn ons echt wel gaan missen.
– Ine als eerste begon met inpakken en dus ook klaar was (twee dagen te vroeg).
– Floor heeft de wereld ontdekt.
– Katrijn ons heeft leren ‘tomaten plukken’.
– Jozefien haar uitstelgedrag selectief is.
– Heleen al een lange tijd niks meer verloren is.
– Jonne een ECHT ijsje heeft gegeten.

Iwe Lecca…

…En neem even tijd om ons blog te lezen.
We blijven werken en nog werken en als we tijd over hebben werken we nog wel een beetje. De bib ziet er opnieuw een heel stuk beter uit, de fundering van de hut is gelegd (en jaja, we hebben helemaal zelf de cement gemaakt zonder machientje!!) en de tribunes zijn ondertussen klaar (ein-de-lijk). Maar tussendoor nemen we ook tijd om een beetje te ontspannen.
Na het werken zijn we vaak te vinden op de markt. Met het aantal chitenge’s dat we al gekocht hebben kunnen we onze eigen chitenge winkel openen.
Zaterdag en zondag namen we afscheid van een van onze papa’s en twee van onze broers. Nog even ervoor zorgen dat er gênante momentjes zijn (karaoke avond) en dan nog een mooi afscheid met het hele speelplein. Mooie momenten om nooit te vergeten.
Deze week maakten we ook al Makululu ‘onveilig’. We hebben wel honderd keer ‘fine and you’ geroepen en er liepen toch een 50-tal kinderen mee achter ons. Onze grootste ontdekking van de dag was dat zo een huisje er nog groot uit ziet van de buitenkant, maar dit absoluut niet is aan de binnenkant.
Ondertussen zijn er ook al wat gewonden gevallen, niks ergs maar iedereen krijgt toch een eervolle vermelding. Ine heeft onverklaarbare blauwe plekken en een blauwe arm door een schattig zwartje dat haar te hard vast nam. Katrijn heeft blaren van het cement scheppen. Floor had al een wonde op haar voet. Jozefien kampte met maag en darm klachten. Heleen heeft last van haar schouder. En Jonne haar duim is erg pijnlijk en haar maag en darmen liggen soms ook overhoop. Conclusie: we leven nog.

Nog enkele weetjes:
– Floor begint paspoppen mee te nemen die op straat bij een winkel staan.
– Ine en Floor hebben hun eerste kip handmatig geslacht (Jozefien en Katrijn waren het aanmoedigingsteam)
– Katrijn heeft slapeloze nachten doordat Jonne en Ine te goed slapen.
– We aten onlangs ‘champions’ soup (kampioenensoep) of misschien toch mushrooms soup.
– De wifi wordt ons afgepakt dus communiceren wordt steeds moeilijker en moeilijker.
– Heleen heeft het lastig met het schilderij dat scheef hangt en na het recht hangen hangt het op onverklaarbare wijze steeds opnieuw scheef (misschien zit daar iemand anders voor iets tussen)
– Floor, Jonne en Katrijn zagen ondertussen een eerste slang, gelukkig maar voor even want we hebben vernomen dat ze hier best wel giftig kunnen zijn.
– Jozefien reed voor de eerste keer aan de verkeerde kant van de straat (hier is dit de juiste kant natuurlijk). Het was erg spannend en is gelukkig zonder ongelukken verlopen.

Afrikaan, Afrikaner, Afrikaanst

Deze week gaan we voor het om ter Afrikaanst… We laten vanaf nu ons beenhaar groeien, onze voeten zien al helemaal zwart, we spreken bijna vloeiend Bemba (met heel veel haar op) en Ine veranderde al van kapsel (zie facebook voor foto’s)
Ondertussen zijn we nog steeds druk aan het werken, moet ook gebeuren natuurlijk. De bibliotheek ziet er elke dag een stukje beter uit en ook de tribunes hebben bijna de volledige schoonmaak gekregen. We begonnen ook al aan een extra podium om bij het grote podium te zetten. Het komt er dus op neer dat we best nog wel wat werk hebben. Maar het gaat ons lukken. Ook de Afrikaantjes roepen al naar ons ‘GOE BEZIG!’.
Opnieuw enkele weetjes:
– Papa Voldemort zou ons meenemen naar de universiteit, maar (op zen Afrikaans) we zijn er nog niet geraakt. Maar toch vinden we hem elke dag een beetje leuker.
– De eerste Afrikaanse kleren is Bertha aan het maken.
– We maakten al wat nieuwe vrienden zoals Sylvia en Gina. (We kunnen zelfs smsen met hen)
– Na twee weken zijn hier al enkele middagdutjes gebeurd.
– Ons eerste afscheid namen we al van de pole pole’s (Poolse vrijwilligers) en zondag nemen we afscheid van de broers en van papa lupi.
– De mandarijn (de Koreaanse vrijwilliger) ook al een beetje Nederlands praat en zelfs met zijn App het probeert.
Maar we lachen met niemand persoonlijk, alleen achter hun rug 🙂

Ichiloto

Een beetje laat maar toch nog eens een blogje van ons (internet laat ons af en toe wel in de steek). We zijn al weg uit Livingstone waar we prachtige Vic Falls hebben gezien, een aanval van baboons hebben overleefd, een overweldigende safari hebben gedaan en zelfs neushoorns hebben gezien en een ontzettend mooie zonsondergang hebben meegemaakt. Later vertrokken we dan naar Kabwe. Hier leerden we ondertussen al veel mensen kennen. Zo zijn er onze papa’s hier die elk op hun manier ons verwelkomt hebben (filmavond met een hapje en drankje georganiseerd door papa Lupi!)
Nu vliegen we er volledig in. We begonnen al met tafels schuren, speelplein geven en onze creativiteit de vrije loop te laten om de bib op te fleuren en het speelplein op te frissen. We laten jullie binnenkort het resultaat wel zien.

Nog enkele weetjes:
– Een baboon aanval is eng maar achteraf kunnen we er om lachen.
– De kindjes hier hebben de Muzungu’s al gespot.
– Ichiloto (betekend dromen) is een heel mooi project dat wezen opvangt en ze een kans heeft op onderwijs.
– Ondertussen is Halli Gallie ons favoriete spelletje
– Jonne heeft ondertussen toch al wet melkproducten en andere niet veganistische dingen gegeten (niet haar vrije keuze, maar omdat het moet)
– Floor heeft elke dag wel een momentje van lompheid 
– Heleen wordt hier aangesproken als the tall one
– Katrijn kan echt wel platjes zijn
– Ine zit niet in een put maar met een put.
– Jozefien heeft het heel erg moeilijk met normaal wandelen, struikelen is ondertussen dagelijkse kost.

Sharing is Caring…

Onze eerste dagen in Zambia bestonden uit veeeeeeeeeeeel wachten… Wachten in de luchthaven op een vlucht, wachten op een bus, wachten op een vervangstuk om de bus te maken,…
Maar het waren super leuke dagen. We leerden elkaar beter kennen en we leerden elkaar ook beter aanvaarden. We zagen ook al de eerste dieren hier. Het eerste dier was een heel mooie, grote, beetje oranje spin. (Ine heeft ze heel erg heldhaftig gedood)! Een salamander ging een beetje te ver voor haar.
Na een tocht van 12 uur (die normaal gezien slechts 7 uur zou duren) kwamen we aan in Livingstone. Daar werd alles nog duidelijker… Iedereen kan serieus goed socializen en dat gaan we de komende dagen nog wel een beetje doen.

WIST JE DAT…
– Katrijn kan een kameel nadoen (alhoewel het een dromedaris is aangezien ze maar een bult had)
– Ine echt wel onze held is ondanks dat een salamander een stapje te ver was.
– Floor heel veel skills heeft om met mensen te praten.
– Een halfuurtje wachten al snel 5 uur werd.
– Jozefien geen geluk brengt aangezien de bus ook dit jaar kapot ging.
– Heleen waarschijnlijk met minder dan de helft van haar bagage thuis zal komen als ze zo dingen blijft achterlaten.
– Jonne ons bijna bekeerd heeft tot het veganisme…

‘Ik spring op een vliegmachien…’

‘Ik spring op een vliegmachien…alleen maar om Zambia te zien. Om jou te ervaren wil ik alles wagen…’ Of hoe klonk deze wereldbekende hit van Eddy W. weeral?

Wij zullen volgende week in het vliegmachien stappen en onze Zambiaervaring starten. 6 dames op weg, het wordt een avontuur.Maar, het wordt vooral DE MOEITE! Een andere cultuur ervaren, vele mensen ontmoeten, ons als groep met andere lokalen jongeren samenwerken op het speelplein en andere projecten.   Dus van 11 juli tot 12 augustus zal je iets verder moeten rijden om ons te bezoeken.

We gaan er van genieten.