Nu echt bijna voorbij…

Het is mijn laatste week hier in Manzini, Swaziland. Dit is dus ook mijn laatste blogbericht uit het prachtige Afrika.

Samen met alle anderen die vertrekken gaan we deze week overal afscheid nemen: in de preschool, bij Imvelo, in het carepoint, the office en in alle homes.

Voor de homes bakken we cupcakes. We schrijven ook voor alle jongens en meisjes een klein afscheidsbriefje. Dit wordt wel een zware week, afscheid nemen is echt niet leuk!

Gelukkig is er eind deze week hier vlakbij nog een groot muziekfestival, BUSHFIRE, het grootste in heel Swaziland, waar heel veel buitenlanders naartoe komen. Ook wij, alle vrijwilligers van MYC, zullen er uiteraard zijn. Met alles er op en eraan, 3 dagen festival plus camping. Dat is dan het laatste wat we met z’n allen samen doen, wel een superleuke afsluiter!!

En om nog beter af te sluiten gaan Evelyne en ik nadien nog een paar dagen naar Mozambique. Dat is van hier maar een paar uurtjes rijden, en we vinden dat als we daar zo dichtbij zitten, we er toch eens moeten geweest zijn!

Daarna kom ik nog een nachtje terug om mijn valies op te halen. Op 5 juni vertrek ik naar Johannesburg en op 6 juni trek ik richting luchthaven, om op 7 juni aan te komen in Zaventem en mijn familie en vrienden terug te zien.

Ik heb er een fantastische 7 maanden op zitten. Toen ik naar Afrika vertrok in november, had ik geen idee wat mij te wachten stond. Nu, zoveel maanden later, besef ik wat ik allemaal heb mogen meemaken. Het was een geweldig avontuur dat ik niet snel zal vergeten en dat ik voor altijd met mij zal meedragen. Een stukje van mezelf laat ik graag hier achter. Ik hoop immers echt wel iets betekend te hebben voor de mensen hier.

De mooie natuur, de supervriendelijke mensen, de kinderen en jongeren die ik hier ontmoet heb en die ik nu vrienden kan noemen, zullen altijd een plaatsje in mijn hart hebben. Iedereen waarmee ik heb samengewerkt en -gewoond. Ik heb hier vanalles en nog wat gedaan, geholpen waar ik kon. Veel plezier beleefd, zowel bij MYC, in mijn jobs, met de jongens en meisjes van de homes, als daarbuiten: de weekends met de andere vrijwilligers, de avonden in de Palace, de mooie reizen die ik tussendoor kon maken.

Dankuwel Swaziland! Ik ga je missen.

XXX – Kaat

Op deze foto’s zie je (een stukje van) wat ik hier achterlaat…

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wie het schoentje past…

Hey iedereen,

daar ben ik rap nog even. Doordat mijn eigen laptop het begeven heeft en ik er niet vaak één van iemand anders kan gebruiken én de wifi-verbinding dan ook nog OK moet zijn, komen de foto’s opnieuw wat later. Maar hier zijn ze dan toch. En dat de dames en heren er duidelijk heel blij mee waren… Dankjewel aan iedereen die hier een steentje (schoentje?) aan bijgedragen heeft.

De laatste weken…

De weken lijken altijd maar sneller voorbij te gaan. Reden genoeg om nog zoveel mogelijk te doen, zowel met onze MYC jongens en meisjes als met de andere vrijwilligers.

Belgische schoenen voor Swazikids

Ik wil iedereen die meegeholpen heeft aan de ‘schoenenactie’ nog eens heel erg bedanken. De mensen met het initiatief, die de actie op poten hebben gezet en iedereen die schoenen heeft binnengebracht en iedereen die de actief financieel gesteund heeft. Ik ben met een heel zware doos naar het meisjeshome Zakhele gegaan en heb daar de schoenen uitgedeeld. Alle meisjes en de 3 jongetjes die er wonen, kregen een paar schoenen. Ze waren er heel blij mee! Het is echt leuk om al die blije gezichtjes te zien en ik ben blij dat jullie daarbij hebben kunnen helpen, merci!

Voor de laatste week van de schoolvakantie hadden we nog een paar ideetjes over om de jongens en meisjes nog een paar leuke dagen te bezorgen. Van dinsdag tot donderdag hebben we ons wat opgesplitst en zijn we in de namiddagen naar de verschillende homes gegaan om te voetballen, armbandjes te maken, te koken,…

Voetbaltornooi… of toch niet?

Op vrijdagnamiddag was dan de mooie afsluiter van de week, een groot voetbaltoernooi voor al de homes. Het plan was om de homes te mixen om ploegen te maken. Want het zou niet echt eerlijk zijn als Fairview (jongens van 17-23jaar oud) tegen Zakhele (meisjes van 12-18 jaar oud) zou moeten spelen. Dan wisten we op voorhand al wie er zou winnen…

Maar dit is Swaziland, dus zoals gewoonlijk verliep niet alles zoals gepland, zoals gewoonlijk. We hadden afgesproken om 13u30 aan het sportveld. De 4 jongens die op tijd waren, begonnen al wat op zichzelf te voetballen en we hadden ook een basketbal en wat speelkaarten mee. Ik was even met één van de jongens de bal wat heen en weer aan het gooien en op een bepaald moment gooit hij de bal net iets te hard en tegen mijn neus, waardoor ik een serieuze bloedneus had. Het was wel schattig dat hij zeker 10 keer sorry zei en echt kwam kijken of ik oké was.

Tegen de tijd dat iedereen er dan was, rond 15u, was het eigenlijk al niet meer de moeite om met het toernooi te beginnen, dus lieten we ze maar gewoon wat ‘sjotten’ en basketballen.

We hadden ook een spel kaarten mee en met een paar oudere jongens die niet wilden sporten heb ik dan een spelletje kaarten gespeeld, Casino, een moeilijk spel, maar ze hebben het mij goed geleerd, ik ben nu al een pro!

Niet helemaal wat we gepland hadden, maar we hebben we een leuke namiddag gehad, zowel wij als de MYC-jongeren.

Zaterdagochtend ben ik samen met 3 andere vrijwilligers naar de Zumba gegaan in de gym, keileuk! Nadien kwamen de jongens van Fairvieuw en Sikuniana (de oudste homes) ook naar de gym en hebben we samen met hen nog een groepsles boksen meegedaan.

Country night

’s Avonds deden we met alle vrijwilligers samen een ‘country night’. Dat betekende dat iedereen een gerecht uit zijn/haar eigen land moest klaarmaken (België, Nederland, Spanje, Duitsland, Ierland, Engeland en Finland), waarna iedereen van alles kon proeven. Team België maakte chocomousse, frieten en homemade mayonaise. Mjam.

Zondag trokken we zijn allen naar Swazicandles, een kaarsenfabriek waar keimooie kaarsen gemaakt worden in coole vormen (van dieren en zo). Bovendien konden we er de beste brownies van heel Swaziland proeven… En om de week goed af te sluiten trokken we zondagavond naar home Sikuniana voor een Casinotoernooi !!

Een dag Milwane wild reserve met onze jongens…

Hallo, hier ben ik al weer. Zoals beloofd enkele fotootjes van onze fijne uitstap vorige week met onze jongens…

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vakantie voor de kids, druk, druk, druk voor de vrijwilligers…

Het is weer drie weken lang schoolvakantie in Swaziland. Dit betekent dat iedereen veel vrije tijd heeft. Mijn preschool is ook dicht, dus ’s ochtends ben ik ook altijd vrij.

Maar ‘vakantie’ voor de kinderen van de homes betekent voor ons dat we nu extra tijd hebben om leuke dingen te doen met hen. En dat kunnen ze echt wel eens gebruiken. Tijdens de vakanties hebben de jongens niet veel te doen, dan hangen ze vooral rond. Sommigen gaan naar huis, maar de meesten kunnen dat niet om verschillende redenen. Er zijn wezen bij die geen familie meer hebben, soms is de thuissituatie gewoon echt niet goed of hebben ze het geld niet om thuis te geraken.
Dus moeten wij ervoor zorgen dat ze tijdens hun vrije dagen wat anders doen dan gewoon rondhangen en dat ze echt plezier kunnen maken!

Op stap met de jongens

Vorige maandag zijn wij (de vrijwilligers) met alle jongens uit de 4 homes (in totaal 54!) naar het natuurreservaat Milwane getrokken. Je kan er wandelen, paardrijden en heel wat dieren zien: zebra’s, antilopen, everzwijnen, krokodillen enzovoort.
In Milwane is ook een kampplaats met zwembad, waar voortdurend dieren langs komen, keileuk gewoon. Naar deze zalige plek brachten we de jongens voor een hele dag plezier! Een hele organisatie wel: ’s morgens opstaan om 6 uur, 10 kilo rijst koken, alles in de auto’s stouwen en dan de jongens gaan oppikken. In totaal hadden we 3 auto’s en 3 pick-ups nodig om iedereen daar te krijgen. De ingang was 15 Swazi rand per persoon, gesponsord door ‘ons’ Betty (een welgestelde oude Ierse dame die veel voor de jongens koopt en ze ondersteunt waar nodig ).

Het was zoooo leuk, alle jongens direct het zwembad in en natuurlijk duwden ze ons er ook in. Gelukkig hadden we een goede warme dag gekozen, het water was lekker verfrissend! Je kon er niet naast kijken: iedereen had superveel plezier.
’s Middags trakteerden we onze kerels op een lekker middagmaal: rijst met bonen, maar ook hotdogs, kip en groenten. Dat smaakte wel denk ik! We hadden wel net iets te veel rijst gemaakt… we hadden nog over voor een hele week, haha.

Na het eten hebben we nog wat gezwommen, en daarna alles ingepakt om terug naar huis te gaan. Terwijl we ons aan het klaarmaken waren om te vertrekken, kwamen een paar jongens naar ons toe om ons te bedanken voor de leuke uitstap. Echt kei lief was dat. Toen kregen we nog een dikke knuffel ook. Ik ben elke keer superblij als zij het leuk gevonden hebben, daar doen we het ten slotte voor hé! Terwijl we het park uitreden zagen we nog een grote krokodil liggen naast het meer, dat was een leuke afsluiter.

Op woensdagvoormiddag had één van de vrijwilligers geregeld dat de oudste jongens konden gaan sporten in onze gym. Wij vrijwilligers gaan daar allemaal geregeld fitnessen, en onze collega wist te regelen dat de jongens gewoon gratis mochten komen sporten die dag. Leuk voor de jongens én de vrijwilligers, die allemaal een toffe ochtend en nadien allemaal spierpijn hadden…

En na het weekend ook met de meisjes…

Omdat we nog niks voor het meisjeshome gedaan hebben, gaan we maandag terug naar Milwane, maar dit keer met de meisjes. Els, de volwassenbegeleider van mijn chirogroep in Lot, heeft op haar werk een omhaling gedaan voor ‘mijn’ project en daarmee kan ik deze uitstap sponsoren. Nog een hele grote dank u aan Els en haar collega’s. Dankzij jullie gaan wij en vooral onze meisjes opnieuw een prachtige dag tegemoet.

De rest van de week ga ik samen met twee andere vrijwilligers ’s namiddags naar het carepoint om er met de kinderen van de lagere school en de kleuters spelletjes te spelen en te knutselen – een soort van speelpleinwerking, dus. Zo knutselden we al eens een krokodil gemaakt van eierdozen en papier, dat vonden ze heel leuk! Maar het blijft wel een uitdaging om activiteiten te organiseren voor deze kinderen. Het is zo anders dan bij ons. Hen naar de uitleg van een spel laten luisteren is een hele opgave. En ze komen kijken wat er te beleven valt en gaan gewoon weer weg als ze het beu zijn. Er is totaal geen structuur en dat is voor ons soms best wel moeilijk, zelfs na vijf maanden…

Verder ga ik ook nog altijd enkele keren per week naar het juwelenatelier Imvello. Daar mag ik helpen met juwelen maken voor hun nieuwe collectie en ze vragen me ook soms om op internet voorbeelden te zoeken van juwelen die zij zelf zouden kunnen proberen te maken.

En ’s avonds trekken we naar de verschillende homes binnen het project. Ik ga nu meestal naar Enjabulwene, waar de jongste jongens wonen (14 tot 17jaar, zo ongeveer). Normaal gezien helpen we de jongens met hun huiswerk. Maar nu de scholen gesloten zijn en de examens voorbij, gaan we voor de gezelligheid naar hen toe, om te praten, te kaarten, UNO te spelen, een film te kijken… ik heb van hen een leuk kaartspel geleerd, het heet “casino”. Het is een leuk spel maar ik snap het eigenlijk nog niet zo goed, ze zullen het mij nog eens moeten uitleggen…

Om 20u30 vertrekken we dan weer naar huis, zitten nog wat op het balkon of ontvangen bezoek. Gezellig zijn die avonden meestal wel. De vrijwilligersgroep hangt goed aaneen en we maken onder elkaar best veel plezier.

Al bijna voorbij…

De tijd vliegt hier wel. Binnen minder dan 6 weken ben ik al terug thuis. Ik ga het project, de jongens en meisjes in de homes, de vrouwen van Imvello en de andere vrijwilligers echt wel missen! Anderzijds kijk ik er toch ook wel naar uit om al mijn vrienden en familie terug te zien (en ja, ik begin toch echt wel zin te krijgen in het eten van thuis ook…)

Foto’s van de uitstap met de jongens volgen zodra ik weer eens een laptop of PC van iemand kan gebruiken (de mijne heeft jammer genoeg de geest gegeven…).

Groetjes uit Swaziland van
Kaat.

Ik ben al over de helft van mijn verblijf in Swaziland! Nog minder dan twee maanden te gaan, de tijd vliegt hier echt! Het gaat snel voorbij zijn 😦 Maar ik geniet er nog keihard van zolang ik nog kan!

Maart was nogal een stille maand voor de Palace, Sophie en Daniela zijn terug naar België en alle andere vrijwilligers vertrokken op vakantie. Allemaal op een ander moment dus er waren nooit meer dan 4 a 5 mensen in de Palace. Het was veel stiller dan dat we gewoon zijn, maar wel gezellig en ook wel eens tof om met wat minder te zijn. Alhoewel dat het net rommeliger en vuiler was als er minder mensen aanwezig waren.

In het paasweekend zijn een paar vrijwilligers elke dag naar een ander Home gegaan met boterhammen en zelfgemaakte eiersla, zodat de jongens en meisjes eens iets anders te eten kregen dan rijst en bonen. Mooi initiatief!

De periode dat we met weinig waren hebben we ons wat moeten opsplitsen om naar de homes te gaan, zodat er in elk home wel iemand was. Dus ben ik eens naar een ander home gegaan: Enjabulweni. Dit is het home met de jongste jongens (tussen 12 en 17jaar oud). Die waren zalig! Ze praten veel, zijn keigrappig,… Ik wil in dit home blijven gaan, ik vind het daar super leuk 🙂

De vrijdag na Pasen zijn Evelyne en ik naar Enjabulweni gegaan om daar samen met de jongens een film te kijken en popcorn te eten. Zij wouden ‘ninjaturtles’ zien, maar wat we niet wisten is dat die film in het Frans met franse ondertitels was, oeps! Maar dat vonden ze precies niet erg, dus hebben we de film int frans gekeken haha. Nog goed om mijn Frans eens op te frissen :p

In de scholen zijn het momenteel examens omdat de vakantie eraan komt, dus ik moest in de computerles gewoon van voor in het lokaal zitten en kijken of iedereen stil was en niet afkeek. Dat was wel grappig om eens van de andere kant te mogen meemaken, want normaal gezien ben ik degene die examens aflegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Weetjes :)

• Jebo! Dat is wat iedereen hier zegt, wij ook ondertussen. Het betekent JA, of gewoon als uitspraak als je iets leuk vind of als iemand goeiedag zegt.

 

• We wonen op de campus van de Salesian High School. Vanaf ons balkon kijken we uit op de speelplaats en gebouwen van de school. Dus overdag zien we alle jongens in hun uniform over het terrein wandelen richting klas. Ook wordt er elke ochtend zeer luide muziek afgespeeld, van Bob Marley tot Rihanna, en daarna ook het volkslied. Dit begint rond 7u30, wij kunnen er dan van meegenieten en zijn dus elke ochtend goed vroeg wakker. Af en toe wordt er tijdens de middagpauze door de schoolband/ fanfare live muziek gespeeld, dat is wel leuk om te zien

 

• Iedereen die naar Swaziland komt krijgt van de “locals” een swazinaam. Mijn swazinaam is Spiwee, wat geschenk betekent.

 

• Op vrijdagavond gaan we soms naar House on Fire, dat is dé plaats om uit te gaan in Swaziland. Je moet wel ingang betalen (100Rand = 6euro) dus daar komen vooral rijkere mensen, veel blanken en buitenlanders. Een mengeling van Zwart en Blank. Waar dan eerst live muziek van locale artiesten wordt gespeeld, en nadien is er een dj. Het is daar echt heel mooi! Met open dak, balkonnetjes,… Er is ook een restaurant aan waar je heel lekker kan eten. Ook Bushfire, een muziek/kunst festival eind Mei gaat door in en rond House On Fire. Daar gaan we met iedereen die hier dan nog is naartoe, dat wordt zo leuk!!!

 

• Ten huwelijk gevraagd worden is hier heel normaal voor blanke meisjes. Ik kan al niet meer bijhouden hoeveel huwelijksaanzoeken ik gehad heb. Dat is wel grappig, zelfs als je zegt dat je een vriend hebt in België dan zeggen ze ‘maar die is hier toch niet’ of ‘maar je moet ook een swaziboyfriend hebben’.

 

• Er lopen vaak koeien gewoon over en naast de weg, zelf soms op de snelweg, dat is  wel verschieten en we moeten dus heel goed oppassen als we rijden, vooral ’s nachts. Ook zien we vaak iemand die te voet aan de kant van de snelweg loopt, niet zo veilig als je het mij vraagt. Maar we zijn hier in Swaziland, waar alles kan!

 

• Ananassen groeien in de grond en dus niet aan een boom of struik, dat wist ik niet haha. Hier in Swaziland heb je grote ananasvelden waar ze ananas telen.

 

• De kranten in Swaziland staan vaak vol onzinnige artikels, over mensen die ergens getrouwd zijn, of iets over de koning ofzo, veel nieuws hebben ze hier niet. Daardoor hebben wij al een paar keer in de krant gestaan. Bij de opening van een avondclub ‘New York City’ waar we aanwezig waren, toen we naar een optreden in ‘House on fire’ geweest zijn,…

 

• Iedereen is hier altijd te laat, daar is zelf een term voor: Swazitime. Dus als je een afspraak maakt met iemand om 10u dan kan je er op rekenen dat je zeker tot 10u30-11u zal mogen wachten, of in het slechtste geval dat ze gewoon niet komen opdagen. Dat betekent ook dat wij ook niet meer zo stipt zijn, als je ergens eens 10 minuten te laat komt zal niemand je daarop aanspreken of boos zijn. Zelfs als je een keer niet komt opdagen omdat je je niet goed voelt of je overslapen hebt zullen ze dat wel begrijpen. Dat wordt serieus aanpassen als ik terug thuis ben!

 

• De verkeersregels zijn hier heel anders. Ten eerste rijden ze hier links in de plaats van rechts. Er is geen voorrang van rechts, en als je op een kruispunt komt mag de eerste die toekomt voortrijden. Dus als er 4 auto’s staan te wachten moet je tellen als hoeveelste je door mag rijden.

 

• Swaziland  is het land met het hoogste aantal doden door blikseminslag. Wij hebben het zelf ook al meegemaakt: twee van onze vrijwilligers gingen naar een voetbalmatch kijken tijdens een onweer en dan is er een jongen gestorven  nadat de bliksem op hem was ingeslagen. Dat was een grote schok voor ons allemaal. We gaan nu allemaal extra veilig zijn en als het onweert toch niet naar buiten gaan als het niet nodig is.

 

• Wij wonen in het centrum van Manzini, waar veel gebouwen, verharde wegen, auto’s enzovoort zijn. Niet echt speciaal eigenlijk, maar na een half uurtje rijden kom je terecht tussen de bergen, de weilanden en al het groen. Soms kom je ook op volledige zandwegen terecht (wat niet zo goed is voor de auto) en waar je volledig omgeven bent door groen, kleine huisjes, koeien, mensen op straat. Die momenten zijn echt geweldig en daar doe ik het echt voor. Genieten!

 

Voila, nu weten jullie ook al wat meer over het mooie Swaziland. Heel veel groetjes!

Werken!!!

Vanaf deze week heb ik eindelijk een volle week, ik sta in de voormiddag in de kleuterschool met Freya en in de namiddag ga ik bij Imvello werken. Daar help ik juwelen te ontwerpen, de website te onderhouden en help ik met administratieve zaken zoals verkoop enzovoort. Op donderdag- en vrijdagvoormiddag geef ik computerles: Word, Exel, Powerpoint en Acces aan volwassenen. En 1 keer per week ga ik mee naar het preschool carepoint waar ik Engelse les geef… of dit toch probeer aan de hand van spelletjes.

We hebben ook een nieuwe auto! Het is een kleine oranje auto waar ook het een en ander kapot aan is of niet meer goed werkt. MAAR dankzij die auto kunnen we ’s avonds terug naar de homes gaan om huiswerkbegeleiding te doen of gewoon met de kinderen te praten of te spelen. En in de weekends kunnen we ook weer leuke dingen met de auto doen.

Sophie en ik gaan deze maand ’s avonds naar Zakhele, het meisjeshuis. Dat vind ik echt leuk om te doen, we helpen dan met hun huiswerk, wat soms echt niet simpel is… maar we doen ons best! Mijn agenda staat dus redelijk vol vanaf nu, waar ik heel blij mee ben.

De nieuwe Belgische meisjes zijn ook toegekomen. Het zijn drie toffe studenten die hier drie maanden stage komen lopen. We zitten dus weer met een vol huis. Wat leuk is, hoe meer zielen hoe meer vreugde!

Swazi mile!

Zondag 24 januari hebben we de Swazi mile gezwommen! ’t Is te zeggen, ik heb gesupporterd voor degenen die zwommen. We hadden ergens gehoord dat er een evenement was die zondag waarbij je één mijl moest zwemmen in een stuwmeer. Daniela is een zwemster dus zij wou direct meedoen, ook Marius, Dorien en Johnny hebben de mijl gezwommen. De rest is meegegaan om te supporteren, MET spandoeken!

’s Morgens zijn we opgestaan om 6u30 (uiteindelijk veel te vroeg) en zijn we met twee auto’s naar de dam vertrokken. Echt een prachtige locatie! We kwamen daar aan, de zwemmers gingen zich inschrijven en ondertussen deden de niet-zwemmers ook een zwemmeke. We vonden dat het water er zo zalig uitzag, dat we ook wilden zwemmen. We hadden wel onze zwemspullen niet mee, dus gewoon in ondergoed het water in. Ouh zalig! Daarna hebben we gekeken hoe onze vier zwemmers de mijl zwommen. En gesupporterd als ze toekwamen, ze hebben het allemaal sneller gedaan dan verwacht. 

Nadien zijn we samen in de Nando’s gaan eten! Mjam. In de namiddag hebben we uitgerust, iedereen was keimoe van het vroege opstaan en het zwemmen. Echt een leuke dag!

Rice distribution

Dit weekend zijn we op  rice distribution gegaan. Er is een advocate die pro bono (gratis) voor MYC werkt en vroeg daarvoor een wederdienst van ons.

Dus zijn we zondagochtend allemaal om 6u opgestaan om meer dan 200 dozen rijst op een aanhangwagen en in een truck te laden. Dan zijn we met 5 auto’s naar het oosten van Swaziland gereden om daar aan 4 carepoints rijst en kleren te gaan uitdelen. De rit daarheen was ook weer keimooi door de prachtige heuvels en grasvelden over aardewegen.

Spijtig genoeg hadden we alleen maar jurkjes voor de meisjes, een vrouw heeft heel wat dozen zelfgemaakte, simple jurkjes gedoneerd aan MYC. Maar de meeste kleedjes waren voor kinderen tussen de 2 en 9 jaar, terwijl de meeste meisjes in MYC ouder en groter zijn. Dus zijn we ze gaan uitdelen in deze arme communities. We kwamen toe bij het eerste carepoint waar de meisjes elk 2 jurkjes kregen, alle kinderen een banaan en 6 zakken rijst (van één zak kan je met 6 mensen eten) en alle ouders een doos met zakken rijst in.

 

Het was echt geweldig om te zien hoe blij deze mensen waren om ons al gewoon te zien en dan eten te krijgen. Voor we verder gingen naar het volgende carepoint begonnen de mensen te zingen en te bidden om ons te bedanken. En een paar meisjes zongen ook liedjes in het Siwati en bedankten ons nog eens apart. Eén van de vrijwilligers was hierdoor zo geraakt dat ze een traantje moest wegpinken. Nadien moesten wij van Father Tim ook een liedje zingen, we hebben dan maar ‘if you happy and you know it’ gezongen. En iedereen deed enthousiast mee!

Dan zijn we nog naar 3 andere punten gereden waar we ook weer bananen, rijst en kleding uitdeelden. Ook daar begonnen de mensen spontaan te zingen en dansen.

Het was een hele warme dag, we hebben weer goed gezweet en moesten ons vaak insmeren tegen de brandende zon, maar het was echt de moeite om zo vroeg op te staan. Hiervoor kom ik met plezier nog vaak om 6u uit mijn bed!