Bijna thuis

Na twee aardbevingen in Tuxla – geen paniek, niets aan de hand – zijn we met de bus vertrokken naar San Christobal. Deze trip kon spijtig genoeg niet doorgaan, omdat de weg was afgesloten. Dus was het nieuwe plan om (samen met de Mexicanen van Vides Mexico) naar een strandje te gaan. Vol goede moed vertrokken we weer. Maar het zat ons weeral niet mee… De bus viel in panne. Zuster Lies en Sor Imelda vertrokken dan maar te voet op zoek naar hulp. Hier zaten we dan… Gelukkig waren de Mexicanen er. Zij haalden hun gitaren boven en begonnen prachtige Mexicaanse ballades te zingen. We hebben ook met hen het smidje gedanst op de pechstrook. Na twee uur wachten kwamen er twee Mexicanen te hulp en konden we weer verder. Ondertussen waren we heel wat tijd verloren, dus zijn we maar begonnen aan de terugreis naar Mexico-city. Deze was weer heeeel lang. Vandaag zijn we veilig aangekomen en hebben we geshopt in de stad en in een artesanale winkel. De meisjes moesten goed op hun centen passen, want we bleven maar kopen… (Oproep aan de ouders om geld te storen op de rekening 😉 – mopje) Allesinds het is hier nog steeds toppie en we vinden het allemaal een beetje raar dat de reis er bijna op zit! Morgen gaan we een museum van Frida Kahlo bezoeken en vrijdagochtend bezoeken we nog tempels. Dus tot snel amigos! Heel veel liefs van ons allemaal xxx

San Christobal

Na twee aardbevingen in Tuxla – geen paniek, niets aan de hand – zijn we met de bus vertrokken naar San Christobal. Deze trip kon spijtig genoeg niet doorgaan, omdat de weg was afgesloten. Dus was het nieuwe plan om (samen met de Mexicanen van Vides Mexico) naar een strandje te gaan. Vol goede moed vertrokken we weer. Maar het zat ons weeral niet mee… De bus viel in panne. Zuster Lies en Sor Imelda vertrokken dan maar te voet op zoek naar hulp. Hier zaten we dan… Gelukkig waren de Mexicanen er. Zij haalden hun gitaren boven en begonnen prachtige mexicaanse ballades te zingen. We hebben ook met hen het smidje gedanst op de pechstrook. Na twee uur wachten kwamen er twee mexicanen te hulp en konden we weer verder. Ondertussen waren we heel wat tijd verloren, dus zijn we maar begonnen aan de terugreis naar Mexico-city. Deze was weer heeeel lang. Vandaag zijn we veilig aangekomen en hebben we geshopt in de stad en in een artesanale winkel. De meisjes moesten goed op hun centen passen, want we bleven maar kopen… (Oproep aan de ouders om geld te storen op de rekening – mopje) Allesinds het is hier nog steeds toppie en we vinden het allemaal een beetje raar dat de reis er bijna op zit! Morgen gaan we een museum van Frida Kahlo bezoeken en vrijdagochtend bezoeken we nog tempels. Dus tot snel amigos! Heel veel liefs van ons allemaal xxx

Een weekje San Pablo

Hallo iedereen,
 
Deze week was een hele speciale ervaring. We zijn vorige zaterdag vertrokken naar San Pablo, een communidades in Chiapas.
Dit verblijf is heel wat anders dan het verblijf bij de zusters in Ocotepec. We verblijven hier in een klein gebouwtje naast de kerk. Alexine, Karen en ik slapen in de gang van de kapel op de grond met een muggennet over ons tegen de beestjes.
Elke morgen komt de klokkenman door onze ‘slaapkamer’ gelopen om de klokken te luiden.
En nee, deze klok luidt niet een keer, maar meer dan 30 keer en doet dit 3 keer na elkaar.
Bij gevolg dat we telkens heel vroeg wakker zijn en niet veel privacy hebben.
Maar hier zijn we snel aan gewend.
 
De rest van de ervaring is ook zeer basic, maar ik vind het zalig om het eens mee te maken.
En raar maar waar, het gaat me veel beter af dan ik dacht.
De keuken zit vaak vol met rook aangezien ons eten op houtvuur wordt gemaakt.
De badkamer lijkt meer op een stalletje dan op een badkamer.
Het douchen was een hele grappige gebeurtenissen. Alexine, Karen en ik hebben elkaars haar gewassen. Het water haal je uit een gezamelijke put met een emmer en uit die emmer moet je je dan ook wassen.
 
Er zijn ook twee cursisten mee gekomen met ons vanuit Ocotepec, Rafael en Paco.
Het contact met hen verloopt ook super goed. Elke avond kunnen we genieten van hun gitaar en zangtalenten. Ze zingen steeds sentimentele mexicaanse liedjes uit volle borst!
Vanavond gaan we ook met z’n allen een kampvuur maken.
 
In de voormiddag doen we activiteiten met de kinderen van hier. De kinderen hier hebben nog minder dan de kinderen in Ocotepec. Hun kledij is kapotter, vuiler, … Maar het is weer zo leuk om met hen te kunnen spelen en genieten.
 
In de namiddag werken we steeds met jongeren. Zij hechten ook veel belang aan het religieus momentje dat ze krijgen van zuster Lies.
 
Enkele sfeerbeelden nog van hier: veel straathonden, kinderen die ons aanstaren tijdens het eten, kalkoenen overal, …
 
Morgen vertrekken we weer naar de zusters in Ocotepec. Daarna is het tijd voor veel toerisme (en geshop!!!) en dan zit dit avontuur er al weer op!
 
Groetjes vanuit het zalige Mexico!
 
Caro, Alexine, Karen, Bryan, Claudia, Rafael, Paco en zuster Lies.

Eerste avonturen in Mexico

De eerste week in Mexico is alleszinds voorbijgevlogen. Eerst Mexico City verkennen met ondermeer het antropologisch museum, maar natuurlijk ook de grote zocalo waar we de partij van de Belgen tegen Argentinie hebben meegepikt. Ondanks het verlies zijn we s avonds toch een feestje gaan bouwen in de stad zelf met een aantal Mexicaanse vrienden.

Nadien de nachtbus naar Tuxtla genomen, 12 uur, om nog eens vier uur te moeten doorreizen naar Ocotepec.

De lange doortocht is alleszinds de moeite waard want we amuseren ons te pletter met de kinderen op de school in de voormiddagen en de kinderen in de communidades in de namiddag. Tot nu toe hebben we slechts een dag regen gehad, maar wel hevige. Maar alles heeft zo zijn charmes hier. Dit belette ons niet om met de kinderen erop los te spelen. Zo hebben we al spelen met de parachute gedaan, geknutseld en verschillende vriendschapsbandjes gemaakt met de kinderen. Telkens zijn ze heel enthousiast als we eraan komen of een foto willen nemen.

Vandaag was een rustdag met zonnebaden aan een meertje. Morgen vliegen we er weer in voor de animatorcursus van komende week met de pubers van Ocotepec. We kijken er alvast naar uit.

Groetjes vanuit het warme Mexico,

Alexine, Caro, Karen, Sor Lies en Joachim

Aangekomen!

Na 20 minuten wachten met super traag internet toch dit berichtje: we zijn met Vides Vlaanderen goed aangekomen in Ocotepec. In de voormiddag doen we (Joachim Brusten, Alexine Van de Weghe, Caro Hemelaers, Karen Van den Eede) activiteiten met de kinderen in de school en in de namiddag in een gehucht in de bergen. Zowel de kinderen als elk van ons is enthousiast. Deze dagen met Bryan Guevara León en vanaf volgende week ook een paar dagen met Juan Pablo Ortega en Claudia.

Ocotepec, een godvergeten dorp in de bergen van Chiapas. Of misschien door velen niet gekend, maar door God zeker niet vergeten, want de zusters van Don Bosco zetten zich er in om toekomst te bieden aan de kinderen en jongeren. En wij, wij gaan met 5 ernaartoe om mee te werken hieraan. Kinderen kind laten zijn: dat willen we! Daarom gaan we met Caro, Karen, Alexine, Joachim en zr Lies speelpleinwerking doen, samen met de plaatselijke jongeren.

Wij vertrekken op 3 juli en jullie zien ons terug op 2 augustus, uitgeput, maar heel wat ervaringen rijker.

Vides Mexico in juli 2014.