Interviews uit Koerier

Afrika, voor mij een langverwachte ervaring. Van jongs af aan droomde ik ervan om naar Afrika te gaan en ik ben dan ook heel blij dat die stap eindelijk gezet werd. Het contact met de lokale mensen ging meestal goed aangezien de mensen heel vriendelijk en open zijn. Het spelen met de kinderen ging iets moeizamer! Het mooiste moment vond ik dan ook dat ik – na mijn ziek zijn de eerste dagen – zag dat de kinderen de spelen begrepen. De 1-2-3 piano en het vlaggenstokspel waren wel op z’n Zambiaans, maar ze hadden er plezier in en wij ook. Het grappigste gebruik vind ik dat de jongens elkaars hand vasthouden, gewoon als vrienden, en zo dus over straat wandelen.
Een maand samenleven met mensen die je voordien niet kende is niet altijd even gemakkelijk en ook het contact met thuis missen was soms moeilijk. Maar je leert veel nieuwe mensen kennen en ik was dan ook gelukkig dat er me thuis al een Facebookberichtje te wachten stond van nieuwe vrienden uit Zambia. Het was een mooie ervaring en het was zeker niet mijn laatste keer in Afrika!
door Charlotte Michielsen

Wat een ervaring, dit maandje Zambia! Het was geweldig om eindelijk eens een Zambiaanse mis mee te maken, hun cultuur op te snuiven, zelf activiteiten te doen met de vele kinderen, enz. De warmte en hartelijkheid waarmee wij daar ontvangen werden, is fantastisch. Daarnaast leer je heel veel nieuwe mensen kennen. Zo leer je de mensen van je groep beter kennen maar ook leer je jongeren van het speelplein kennen. Mijn topmoment van de hele reis was de mis van dag twee: de bedoeling was om naar een kerk te gaan kijken die beschilderd moest worden. Maar ondertussen was daar ook een doopsel bezig, wat wij als nieuwsgierige blanken wel wilden meemaken. Op het einde van de mis moesten we alle zes naar voren komen zodat het koor een verwelkomingsliedje voor ons kon zingen. De eerste noten van het lied werden gespeeld en heel de kerk stond ineens op z’n kop. De mensen dansten naar voren om ons een handje te geven en ons welkom te heten in hun gemeenschap. SCHITTEREND! Dit is opnieuw een bewijs van hun hartelijkheid die we daar hebben mogen meemaken. De jongeren zijn ook echt geweldig. Zo was ik zeer geschrokken toen ik in België aankwam en een berichtje zag van een van hen om te vragen of ik goed aangekomen was. De reis is zeer geslaagd voor mij! Zowel omdat ik er zelf heel veel uit geleerd heb maar ook omdat je zoveel nieuwe leuke mensen leert kennen. Eén ding is zeker: ik ga zeker nog eens naar Afrika!
door Marie Vandeput

De Afrikaanse stijl van leven ontdekken was altijd een droom van mij geweest. Even wegduiken van de drukte, onnodige stress en geslotenheid die België kenmerkt en plaats maken voor het tegenovergestelde. Het was onvoorstelbaar hoe we elke dag duizenden keren hartelijk begroet werden. Je wordt opgeslorpt in de cultuur waarbij onder andere dans en koorzang absoluut onmisbaar zijn in de kerk. Daarnaast was lesgeven een heel avontuur daar: onverwacht een idee verzinnen,­ voortdurend vertalen, zingen met de kinderen, enz. Puur genieten! De liefde van de kinderen zal ik het meeste missen. Ze hebben een speciaal plaatsje in mijn hart! Een uitspraak van een Italiaanse straffe madam daar zal me het meest bijblijven: “Zie niet alles dat je thuis hebt als een vanzelfsprekendheid!” Die waarheid heb ik met eigen ogen gezien en wil ik aan de rest meegeven!
door Tessa Proost

Mulishani … bueno, bueno … Nooit gedacht dat zoveel mensen mij op dezelfde dag dezelfde vraag zouden stellen. En natuurlijk is het antwoord ‘bueno’. Opnieuw een zomer doorbrengen in Afrikaanse sferen begint zo stilaan een gewoonte te worden (en hopelijk één van lange duur). Deze reis zat opnieuw vol avontuur en nieuwe ontdekkingen, zoals als muzungu (blanke) lesgeven in een Zambiaanse kleuterschool, iets wat niet elke dag zomaar gebeurt. Maar niet alleen het lesgeven was super, ook de andere projecten die we deden. Het blijft mooi om te zien hoe mensen elkaar helpen en klaarstaan voor elkaar. De ontvangst van de plaatselijke­ bevolking was elke keer weer een beetje anders en ook elke keer een beetje spannend, maar daarom niet minder leuk. Duizend handjes schudden van groot en klein blijft een vreemd maar leuk fenomeen. Maar iets dat iedereen waarschijnlijk zal bijblijven zijn de vele kinderen die ons kilometers­ lang door Makululu bleven achtervolgen. En als je af en toe eens achterom keek, zag je het aantal kinderen alleen maar toenemen. Tot op het moment dat je ze met spijt in het hart terug naar huis moest sturen. Zelfs de laatste dag was het afscheid zwaar omdat je wist dat je de volgende dag niet zou terugkeren. Wie weet, misschien wel volgend jaar. Een van mijn persoonlijke topmomenten­ op Zambiaanse grond was de ontmoeting met de Italiaanse Amalia. Een vrouw met het hart op de juiste plaats. Een vrouw met een doel om vele mensen te helpen, te ondersteunen en te inspireren.­ Haar energie en toewijding zijn een voorbeeld om te volgen. En wie weet volg ik ooit haar voorbeeld wel.
door Jozefien De Boever

Eindelijk was het zover! Heel mijn leven lang droomde ik ervan om eens naar Afrika te trekken, en het is gelukt. I
k kijk met veel positieve herinneringen terug naar Zambia. Het is zo’n enorm verschil met hoe wij hier leven.
De mensen hebben daar niet altijd veel mogelijkheden, maar toch starten ze meestal de dag met een glimlach en dat vind ik prachtig. Vooral de openheid en het respect naar ons toe deed me goed. Ik herinner me daarom nog ons bezoek aan Munyama. We volgden het doopsel in de kerk en onverwacht maar waar begon het koor te zingen terwijl de mensen ons allemaal een hand kwamen geven, wow! Overal waar we liepen werden we op straat aangesproken en het leek alsof iedereen ons van dag 1 al kende. De grootste ervaring voor mij was het lesgeven in de kleuterklas. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou meemaken!­ Ook de zondagse kerk zal ik niet snel vergeten. Stilzitten was daar helemaal niet van toepassing,­ dus haalden we onze beste dance skills boven. Zambia, bedankt voor de zalige tijd! Ik mis jullie levensstijl en stressloze­ leventje nu al. Door jullie kom ik nu weleens graag te laat op afspraken, maar zoals je weet: panono panono. 😉
door Shana Van Bogget

Last days in Kabwe Time flies when you are having a good time.

KIEKEBOE, hier zijn we weer met wat nieuws meer!

Deze vrijdag stonden we weer klaar voor een nieuw schilderproject in Nambe. Met een heel leger achter ons (buurtbewoners) en wij als reeds ervaren team gaven we de ramen van de kerk daar een nieuw kleurtje. We hadden klaargeraakt als onze ‘taxi’ op het afgesproken uur was gearriveerd, maar spijtig genoeg hadden we die dag niet gerekend op de Zambian time (reken maar zeker een dik uurtje of meer erbij 😉 ). Alsof we het nog niet warm genoeg hebben overdag, zochten we ook nog eens de warmte ‘s avonds op. We hadden onze voorbereidingen voor ons kampvuur al goed gedaan, dus moest Fonny ( onze enige man) het vuur in gang krijgen. We maakten er met z’n allen een gezellige avond van: marshmallows eten, griezelfilms vertellen, sterren kijken, …

Na ons traditionele bezoek aan de winkel op een zaterdag (zonder discussie) gingen we in de namiddag naar een voetbalwedstrijd in Makululu. Wat heb je nodig voor veel toeschouwers bij een match? Zes muzungu’s en de rest komt vanzelf. Shana kwam die avond op het schitterende idee om ‘rustig’ ene te gaan drinken. We gingen op zoek , maar kwamen uiteindelijk terecht in een bar met TE luide muziek, veel mannelijke aandacht en zelfs diepzinnige poezie was die avond aanwezig.

Jippie jeej, het is zondag! Dat betekent opstaan, eten en naar de kerk vetrekken met onze chitenges. Geen record van tijdsduur deze keer, maar wel een bedanking van het volk voor onze inzet en werk gedurende deze maand. In de namiddag waren de dames (Fonny moest passen voor een voetbalwedstrijd) uitgenodigd voor een receptie. De papa’s hadden ons goed liggen toen ze na 10 min naast ons aan de elitetafel verdwenen. Gevolg: levende kip in zak als gift op het einde naar huis brengen.

Maandag werkten we onze opdracht in Nambe af. Al dacht de bevolking er anders over en begonnen werkelijk alles dat ze maar zagen een geel kleurtje te geven. Met de rest speelden we een hide en seek special, namelijk kiekeboe. We gingen samen met de bevolking even terug naar onze kindertijd en lieten ons volledig gaan op het plein.

We brachten onze laatste voormiddag nog door in Makululu en bezochten Mozes (Jongen met een beperkig) om hem een geschenkje te geven. Het was geen makkie om hem te vinden in de doolhof van de compound. Jammer genoeg zit ons avontuur in Kabwe er bijna op. Nu nog onze valiezen maken, kamer kuisen, afscheid nemen op het speelplein en onze voorbereidingen maken voor onze Belgische avond als bedanking voor de Fathers.

Ps: Jozefien wil al een ticket boeken om naar Albanie te vertrekken na het gezellige weerzien van Brother Don.
Ps: Shana is de traagste shitengeracer van de hoop (uit wedstrijd gebleken). Ze blijkt wel te beteren in het liegen bij de Mol. Ps: Charlotte heeft een vriendje gevonden in haar cornflakes (wormpje).
Ps: Fonny laat zich graag verwennen door zijn ladies: haartjes geknipt en baard geschoren.
Ps: Tessa en haar kickboxmoves lijken op de paus die uitschuift in zijn bad.
Ps: Marie is al een week op verplicht dieet omdat de peanut butter op is aan tafel.

Op stap naar ‘Moeliwoeli’ (lees: Mulungushi)

Goed nieuws: De schilderwerken aan de kerk in Munjama zitten erop!! We zijn trots op ons geleverde werk :)!
Minder goed nieuws: Er waren er toch verschillende die ‘put’problemen (lees: toiletprobelemen) hadden (geen nood, alles is opgelost.)
Ons harde werk hebben we zelf beloond met een overheerlijk etentje in een gezellig restaurantje in Kabwe. Eindelijk nog eens lekker eten na het lekkere, eenzijdige middageten in Munjama. Na de bestelling in het restaurant moesten we slechts een uur wachten (Jozefien anderhalfuur) op ons eten en later ook nog eens op de rekening. Al bij al was het wel gezellig en een leuke ontspanning. Jammer genoeg konden we de volgende ochtend niet lang na genieten van de rust. We vertrokken al vroeg naar de mis in Makululu en kwamen pas buiten na 3 uur en een kwart. Moordend. Gelukkig kregen we na de mis eten. Er was wel een keerzijde aan, we waren de eregasten in de gemeenschap die het buffet openden en op een rij voor de rest zaten.
Maandag was er al snel opnieuw ontspanning. Samen met Father Voldemort vertrokken we naar Mulungushi (volgens Marie gingen we naar Moeliwoeli). Als eerste gingen we op bezoek bij de Sunflowers Family, een weeshuis waar 98 kinderen en jongeren worden opgevangen. Onze mond viel open bij het zien van wat ze allemaal zelf doen en maken. Dit gaat van zelf eten maken tot de bakstenen waarmee ze bouwen en de meststof voor de zelfgekweekte groenten. Father Pieter is de Father die alles opgestart heeft en zorg draagt voor de vele kinderen (hij lijkt stiekem een beetje op Einstein met langer haar). Daarna reden we door naar het meer in Mulungushi waar we een rustige natuurwandeling maakten en enkele rotsen hebben beklommen voor een beter uitzicht. De rit naar Mulungushi was al heftig, maar de terugrit was nog heftiger. Father Voldemort deed zo hard zijn best om niks aan te rijden, maar het mislukte. Hij reed een schattig vogeltje aan… Maar goed als hij is, stopte hij en moesten we het halfdode vogeltje meenemen. Slecht nieuws: Het vogeltje heeft de veel te snelle, hobbelige rit niet overleefd…
Op dinsdag zijn we de school binnen het domein gaan verkennen. Een school speciaal voor straatkinderen. Na een rondleiding en wat kennismaking met de kinderen en verantwoordelijken besloten we om hen te helpen bij het sorteren van de bib. Vanaf nu hebben ze een mooi gesorteerde en geclassificeerde bibliotheek.
Ondertussen zijn we al opnieuw naar Makululu gegaan om ons verzamelde materiaal af te geven, de kindjes blij te maken en afscheid te nemen (de vakantie is nu begonnen). We zullen het missen!

Nog enkele wist je datjes…
Wist je dat….
– Netbal hier Tetbal is. (of Floepbal- borsten die er te pas en te onpas uit het t-shirtje floepen)
– Als je 3 Amarulla’s vraagt je die in 1 glas krijgt (geluk voor Jozefien!!)
– Fonny zondag mag mee voetballen met de echte Don Bosco voetballers van Kabwe.
– Als je een rekening vraagt je best nog een uurtje geduld hebt.
– Er een nieuwe Father is genaamd Father Luppichino of Father Cappucino of gewoon Father Luppi.
– Kontstoten tegen een Zambiaanse vrouw een pijnlijk iets is (zelfs voor Jozefien)
– Tessa best wel goed kant kontshaken (beter dan al de rest van de muzungu’s)
– We in Munjama op een ‘scaford’ hebben gestaan volgens Charlotte (lees: Scaffold)
– Charlotte en Marie gespecialiseerd zijn in Chemie.
– Shana al oefent met de katten te verwennen voor als ze thuis eentje krijgt.

Ooow ja, speciaal voor Banaan hebben we nog enkele foto’s geselecteerd.

We “bouwen” erop los!

Het is al eventjes geleden dat je van onze toffe bende nieuwe verhalen te horen hebt gekregen, dus houd je maar vast!

Deze zaterdag vertrokken we (na de eerste keer uitslapen tot 9 uur: zotjes) met z’n allen richting supermarkt. We waren op het schitterende idee gekomen om ’s avonds eens lekker te koken. We kozen een favoriet gerechtje uit: vol-au-vent. Als dessert discussieerden we met vier volop over welke ijssoort het meest geschikt was. Ik kan je wel vertellen: met zes in een keuken en vindingrijk te werk gaan is niet gemakkelijk!

Na onze zondagse mis werden we in de namiddag bij de Italiaanse zuster Amalia verwacht die al meer dan 40 jaar in Zambia woont. We werden verwend met pizza, popcorn en cake. Het was er een ware dierentuin: van de honderden vliegen binnen (die we voortdurend van Amalia moesten doden) tot de legbatterij (250 kippen). We namen ’s avonds afscheid van onze twee Brothers. We haalden hiervoor speciaal onze Belgische bieren en chocolade boven. Deze vielen zeker in de smaak. “Op op alles was op!”

Maandagvoormiddag kwamen we tot een doorbraak in Makululu. Het spel ‘1 2 3 piano’ werd volledig gesnapt! Shana en Tessa besloten hun haren te laten invlechten om zich in te leven in de Afrikaanse cultuur. Een pijnlijke opgave van vier uur in een stoel zitten met voortdurend trekken in het haar. Het is even wennen. “You only live once!”

Gisteren en vandaag schilderden we ons te pletter in Munyama: een klein gezellig huttendorp met weinig voorzieningen. De nieuwe kerk begint al kleur te krijgen. Toen de dorpelingen tijdens onze pauze plots begonnen te schilderen, was het even schrikken. We zouden workshops ‘hoe houd je een verfborstel vast’ of ‘hoe maak je geen vlekken op de grond’ moeten geven. Hun hulpvaardigheid is echter wel bewonderenswaardig. We zagen ons eerste wild dier (bavianen) op de weg vandaag.

Gisterenavond zijn we ingepakt met dekens naar buiten getrokken om de mooie sterren te gaan bekijken (alhoewel sommigen het leuker vonden om in te dommelen onder deze hemel). Vader Valdemar is trouwens al een drie dagen spoorloos verdwenen. Waar hangt hij uit?

Ps: Marie is de grootste druiper van de groep (#smospot).
Ps: Jozefien transformeert in Cruella De Vil bij het schilderen.
Ps: Fonny was bijna een vinger kwijt door het ‘spelen’ met de schattige Pluto van Amalia.
Ps: Shana verschiet zich een ongeluk als er een pad midden in de nacht over haar voeten springt.
Ps: Tessa heeft haar eerste ‘toiletbezoek’ gebracht in Munyama. Laten we het eerder putplassen noemen in een weinig beschut plaatsje met gevaar voor pottenkijkers.
Ps: Charlotte krijgt terug op elk tijdstip van de dag vreetbuien.

Education: a matter of the heart. (and passion)

Mulishani? Bwinoshani?

Met ons in ieder geval wel…of toch met 83,33% van onze groep. De voorbije 1,5 dag hebben we immers ons Charlottetje moeten missen. De maag is niet altijd even sterk zo is gebleken. Maar kijk, nu alles (maar dan ook écht alles 🙂 ) geledigd is, de badkamer gepoetst en ontsmet is, de medicijnen (bijna) zijn opgeborgen en de glimlach en het enthousiasme terug zijn…kunnen we ons terug één voelen. De 6 muzungu’s are back, reunited!

Voila het mindere leuke nieuws reeds verteld, nu nog enkele vrolijke anekdotes.

De schilderwerken schieten goed op. OP vrijdag beginnen we aan de laatste afwerkingen. De boordsteen onderaan wordt nog in het zwart gezet en klaar is kees. Het is knap geworden, terracotta bruin, creamgeel…Hard werken geeft mooie resultaten. Ook Emanuel onze professionele schilderbegeleider bevestigd dagelijks.

Aangezien er niet zo vaak ‘échte’ leerkrachten komen naar de preschool in Makululu kunnen de lokale teachers er maar beter van profiteren…daarom zijn we de voorbije ochtenden ingeschakeld in de 2 klasjes om rond een onderwerp les te geven. Ondertussen kennen we ook al ‘de truken van de foor.’ We weten al dat ze ons gaan proberen te vangen met ‘now you can do something’. ‘Met alle Zambianen maar toch niet met deze Europeanen’, denken wij, dus proberen we ’s avonds al na te denken waarover we de volgende dag les kunnen geven. Verschillende onderwerpen passeerden al de revue: Shana en Tessa gaven een lesje over: de voertuigen, de lichaamsdelen, de kleuren. Terwijl Jozefien zicht ontfermde over het alfabet, het licht en de gevoelens. Om het rollenpatroon wat te doorbreken, mocht Fonny, de properste van den hoop, zich ontfermen over het thema: het huis, de kamers en de schoonmaak ervan. (misschien thuis deze les ook een volgen Fonny? 🙂 )Telkens werden we bijgestaan door bevallige assistenten Charlotte en Marie. Maar natuurlijk denken zij ook van ‘met alle Europeanen, maar dan wel zonder deze Zambiaan’, dus besloot één van de 2 leerkrachten al 2 dagen niet naar school te komen. Dus stonden we daar met een 40-tal kinderen, nauwelijks Engelssprekend, de muzungu aanstarend met grote ogen, …maar we brachten het er toch levend vanaf, oef.
De leerkrachten van DB-preschool in Makululu worden betaald met de inschrijvingsgelden van de leerlingen, maar als de ouders deze lage som al niet kunnen betalen, tja, dan is er ook niet veel loon natuurlijk. En er is hier ook geen overheidssteun, dus daar moeten de 2 leerkrachten ook al niet op wachten. Dus, het is wel begrijpelijk dat de motivatie al eens wat minder is. Gelukkig blijven de 4 mensen ( 2 leerkrachten, 1 praktische assistente en zr. Amalia als coordinator) zich inzetten voor de school. Want voor die (slechts) 70 kinderen uit Makululu is het echt belangrijk dat ze ook van enige vorm van educatie kunnen genieten. Het geeft hen kan som door te stromen naar de basisschool en later een opleiding. Vaak is dit dan ook weer afhankelijk van de financiën thuis.

Ondertussen heeft Fonny hier ook zijn eigen naaiatelier geopend. Al 2 avonden heeft zich mogen uitleven over een gescheurde short en broek. Dubbele steek, heen en weer, rood of zwart, elke gaatje wordt gedicht door onze kleermaker van dienst. Met dank aan Tessa voor het aanbrengen van het materiaal.

Nog enkele kleine wist-je-datjes:
Fr.Voldemort  ’s avonds naar Disney Channel kijkt als hij alleen in het salon zit.
Het gezelschapspel ‘Party Animals’ echt op de lachspieren werkt.
Dierengeluiden tijdens Party Animals zeer vreemd kunnen klinken.
Dagelijks de elektriciteit voor een  5-tal uren wordt uitgeschakeld wegens werken.
Estafette ‘voor gevorderden’ spelen niet zo evident is voor de kinderen uit Makululu. Maar het toch leuk was om te doen.
in de laadbak van een auto zitten echt wel fijn is.
Er sinds een jaar geen kakkerlakken meer in de keuken zitten maar dat er nu wel ergens een mierennest zit.
Jozefien echt wel mooi kan zingen.
Tessa de mannen afwimpelt met leugentjes.
de statistieken van toeschouwers tijdens het schilderen aan het zakken zijn. Slechts een 20-tal de laatste namiddag. op dinsdag hadden we er nog 86. Ze gewend worden aan onze aanwezigheid.
Shana hier dikke vriendjes met de 2 katten.
we uitgenodigd zijn om bij Sister Amalia te komen buurten op zondagnamiddag.
Er in het lokaal openbaar vervoer (lees: minibusje voor 12 personen) veel meer volk én ‘bagage (lees: zakken groene kool, maismeel en houtskool, baby’s op de rug of buik, pakken melk, …) kan dan je denkt.
Zo een busje dus niet altijd even comfortabel is. 🙂

Voila, we zijn dus goed bezig, we geven er een lap op en we genieten ervan

@mama Marie: we slapen voldoende. Ondanks dat we soms moe zijn van de warmte
@peetje: Werken en lesvoorbereidingen doen we met plezier tijdens de vakantie. Misschien is het een ‘once-in-a-lifetime-experience.
@al de rest: blijven lezen en volgen. Er staat ons nog heel wat te wachten. 

Muzungu’s gespot

Vandaag, zaterdag, gingen we ons nieuwe ‘tchitenges’ aanschaffen voor de misvieringen van morgen. Kwestie dat we toch een beetje deftig als we vooraan in de kerk moeten komen.
Een lijdensweg, zeker voor Fonny. Met 5 vrouwen naar de markt gaan, om uit +/- 100 doeken een schoon motiefke en de meest geschikte te kiezen… ik kan het jullie niet echt aanraden. 🙂
De markt: je kan er echt alles vinden. Van gefrituurde muizen over rottende vis tot zetels met fleecekes en 250cc moto’s. Strange!

In de namiddag startten we onze lange voettocht naar en door Makululu. Éen van de grootste compounds, woongebieden, van Zambia en Afrika. Tussen de vele huizen, hutten en bomen uit, klonk uit vele (kinder)stemmetjes: “Hello muzungu, how are you?” “I am fine…and you?” “Mulishani, bwino shani…” De kinderen achtervolgden ons tot op het speelplein naast de kerk waar we de namiddag doorbrachten met spel en spelen. Alhoewel: veel spelen was er niet bij. Eerder veel ‘gevoel’, ‘gewrijf’, “gekus” en verwonderde blikken: Bestaan jullie écht? Poging 1 tot spelletjes leren kennen: Mislukt.

Op maandag 20/07/2015 zijn we gestart met de schilderwerken aan de Don Bosco pre school (kleuterschool) in Makululu.Volgende keer moeten we misschien inkom vragen want het aantal kijklustigen liep zeker op tot 60 kinderen.
We weten nu hoe het voelt om in de zoo te zitten.

Tot de volgende keer als het internet nog eens werkt.

ps: Shana en Tessa hebben onderweg al eens een huwelijksaanzoek gekregen.
pss: Tessa heeft al zitten spouwen, maar het was even wennen aan het andere eten. (mama niet ongerust zijn, ze is oké en eet weeral vlot vis met kop aan)
Psss: Jozefien gaat morgen lesgeven in de kleuterschool op vraag van de leerkracht.
Pssss: Shana moet niets hebben van Afrikaanse dieren. Maar ze is een beetje (veel) paranoia.
Pssssss: Fonny heeft acteertalent en kan 60 kinderen entertainen zodat de rest rustig kan schilderen
Psssssss: Voor Marie maakt het vaak niet uit. ‘T’is oké’…wat we ook doen. Ze geniet ervan.

Klein Charlottetje vliegt het nest uit.

De groene brigade vertrok op 15/07/2015 naar Lusaka. Voor ons Charlotje haar eerst vlucht. Vele uren later mochten we onze voeten neerzetten op Zambiaanse grond. Hier werden we hartelijk onthaald door Fr.Michael en Fr. Waldek (Voldemort voor de vrienden :)). Tijdens de autorit werd al het eerste verschil met ons Belgenlandje duidelijk. Er stond 4-uur durende, soms schrikwekkende, op een Formule 1 wedstrijd lijkende autorit te wachten. Na een verkwikkende maaltijd, toch maar lekker ons bedje in.

Op donderdag konden we ineens kennismaken met de Afrikaanse cultuur door onze tocht naar Munyama, één van de outstations van de Salesianen hier. Concreet: een dorpje in de ‘bush’, middle of nowhere, waar we zullen helpen aan het schilderen van de nieuwe kerk. Voorlopig gebeurt alles nog in de oude kerk, te vergelijken met een stal, die momenteel gestut wordt met enkel steunpalen. Een bordje “gelieve niet tegen de muur te duwen” zou hier zeker niet misstaan hebben.
Voorzichtig dat we waren kropen we achteraan in de kerk en mochten we het doopsel en de eerste communie van een 30-tal mensen meemaken. Een mis met veel gezang en dans en handjes schudden. We werden er ook hartelijk verwelkomd tijdens de mis: de 100 aanwezigen kwamen allemaal vol vreugde ons de hand schudden. Binnen 2 weken zullen we hier starten met de werken. We hebben zeker nog niet het laatste gezien van dit plaatsje.

In de avond hebben we nood aan ontspanning en spelen we vaak een spelletje. Niet echt bevorderlijk voor het vertrouwen en de groepssfeer als je weet dat o.a. ‘de Mol’ gespeeld wordt en soms mensen (lees: Charlotte) onder ons zeer goed kunnen liegen.