Afscheid van Lufubu in stijl!

Ons laatste weekend in Lufubu. Uitstap naar de watervallen van Tumbatsjushi (zo?n 30m hoog), een voorsmaakje van de grotere versie in Livingstone. In een natuurlijk zwembadje konden we heerlijk genieten van een verfrissende duik want na 3 weken hard labeur was dat meer dan welgekomen. De verplaatsing gebeurt nog steeds met de pickup: we worden allemaal ingeladen in de laadbak, wind in de haren, put in, put uit… Geen betere manier om van Zambiaans transport te genieten!

Zondag namen we afscheid van het dorp tijdens de 4(!!!) uur durende mis. Tot onze verbazing zijn die uren voorbij gevlogen, vooral dankzij de grote afwisseling met zingen en dansen, kakelende kippen die cadeau worden gedaan, samen met lading pindanoten en kasaba. We hadden ook allemaal onze tsjitenga aangetrokken die we op de markt hebben aangeschaft. De reacties waren geweldig: ?nu zijn jullie echte zambiaantjes?. Tof complimentje!Ongelooflijk hoe hartverwarmend zo’n afscheid is. Iedereen komt ons de hand schudden en leeft in de volle overtuiging dat we mekaar ‘ooit’ nog wel eens weerzien… In de namiddag speelden we nog een laatste keer met de kinderen tijdens oratory. De vorige speelsessies werpen hun vruchten af: de spelletjes gaan steeds vlotter, dansjes en ons Lufubulied worden spontaan ingezet. Ballonnen vallen hier ook bijzonder in de smaak. We hebben ondertussen een stelletje stalkers die voortdurend om ‘balloonieballoonie’ smeken. Al het materiaal hebben we trouwens aan Fr Chester toevertrouwd zodat alles op de juiste plek terecht komt.

 

Maandag was er nog een laatste voormiddag werk gepland. Die bleek weer typisch Zambiaans: onze ploegbaas kwam maar niet opdagen… We hebben dan maar een collectief handwasmomentje ingelast. Uiteindelijk toch nog 2 uurtjes gewerkt: stenen halen voor de metsers en de laatste likjes verf op de metaalconstructie gezet. Ook nog een ezelritje tussendoor voor Elise, An, Ann en Liesl. Toch niet helemaal hetzelfde als paardrijden maar wel gezellig! De namiddag stond helemaal in teken van opkuisen en inpakken. In de keuken werd er druk gekokkereld om ’s avonds het laatste avondmaal te kunnen nuttigen: bbq, rijst, belgische frietjes (2 keer gebakken!). Het cadeaupakket met chocolade en drank werd bijzonder geapprecieerd en met zekere snelheid verorberd bij het kampvuur. Een waardige afsluiter!!

Gisteren hebben we onze 1000km gebold richting Lusaka. Ons vervoer bleek in panne gevallen waardoor we met 2 pickups de weg moesten afleggen: 14uur met z’n zevenen op 4 vierkante meter. Deze ervaring valt gewoonweg niet te beschrijven… De ontvangst in Bauleni met een groentenrijk avondmaal en lachende salesianen gaf weer wat nieuwe energie om de rugzak te maken voor ons vertrek richting Livingstone (en de bijhorende busrit)… Tot de volgende blog!!

Dansende muzungu’s en dankbare Zambianen!

Woensdag gewone werkdag op de werf, koeien herderen voor Ann en Winke, melken voor Mattias. Ondertussen voor ons the usual stuff geworden. Het zal raar zijn om terug thuis de melk uit de frigo te halen of naar de slager te lopen om een stukje vlees. Het doet een mens toch nadenken hoe comfortabel en makkelijk ons westerse leventje is… Ik ben benieuwd hoe lang we ons bewust gaan blijven van die gedachte, want de verleiding is groot om in oude gewoontes en vanzelfsprekendheden te hervallen…

 

Je weet het of je weet het niet maar wanneer hier iemand van de gemeenschap verhuist, wordt dat uitgebreid gevierd. Dat hebben we donderdag van dichtbij mogen meemaken. Deacon Chris (noem hem gerust de schooldirecteur hier) vertrekt volgende week naar Malawi op missie. Er werd een priester-gastspreker uitgenodigd voor een spirituele voormiddag. Twee speeches van uurtje over geloof, hoe we als mens deel uitmaken van het Koninkrijk en (het stokpaardje van velen hier) hiv en aids. Dan nog wat tijd voor persoonlijke reflectie en biecht. Ik moet eerlijk bekennen dat we dat stukje aan ons hebben laten voorbij gaan. Die tijd hebben we nuttig besteed aan de voorbereiding van onze act ?how to become a Zambian ? 10 lessen? voor het feest ?s avonds. Twee volle dagen zijn de studenten in de weer geweest om een maaltijd te voorzien. Een waar culinair genot naar Zambiaanse normen:  gebakken kip, rijst, kool en worteltjes, tomatensausje. Niet te vergeten de gebakken pindanootjes , bananen en cake! De avond zelf was trouwens ook een echte voltreffer. Zang, sketches , dans, cadeautjes, knuffels en warme groeten, … De Zambianen weten perfect hoe iemand hartelijk te verwarmen. Na het avondwoordje werd de dansvloer officieel geopend en werd er heel wat ?afgeshaked? (over onvoorstelbare heupflexibiliteit gesproken; voor wie het eens proberen wil, niet gemakkelijk…). Er werd toen ook nog een zelfgebrouwen goedje geserveerd maar dat is naar mijn bescheiden mening gewoon niet te drinken… Stipt halfeen ging de muiziek uit en namen we afscheid van een deel van de studenten. De vakantie start en sommigen springen dan vrijdagochtend om 5u op de bus om naar huis te gaan voor enkele weken. Voor ons ook meer dan tijd om ons bed op te zoeken want enkele uren later werden we fris en monter op de werf verwacht. Met kleine oogjes stonden we dan vanmorgen met z?n allen te schuppen, kruiwagen, harken, metsen, …. Ik bedacht me dat we best trots mogen zijn op de talrijke kubieke meters die we verzet hebben de afgelopen drie weken! Maandagvoormiddag plannen we nog een laatste werkmomentje, nog even alles geven om nadien het touristische Zambia te verkennen…

Zalige foto’s waar iedereen op zat te wachten..

 

Gisteren rolden er enkele nieuwe foto’s binnen via de mail. Ik voegde ze toe aan de photo gallery die je vindt onder de link naar de ‘kiekjes voor nieuwsgierigen’.  Ga er dus zeker een kijkje nemen, maar bij deze alvast een voorsmaakje van An D. en Bavo.  Zou 16 augustus niet wat te snel komen voor deze bende?

 

 

 

 

Wist je dat…

• Elise de meest ontwikkelde biceps heeft op 3 weken tijd?
• Laurien vooral haar katten mist?
• Bavo en Mattias energie te over hebben en daarom ’s avonds een toertje gaan lopen samen?
• Ann enorm twijfelt of ze wel of geen vlechtjes in haar haar wil?
• Liesl wil bewijzen dat ook vrouwen hard kunnen werken?
• Winke heel hard lijkt op de nicht van Father Chester?
• An een apart effect heeft op de melkproductie van de koeien alhier?

Living the Zambian way..

Maandag 01-08:

feestdag in Zambia ter gelegenheid van de Farmer’s Day. Met goede moed opgestaan, bleek dat de twee bricklayers (metsers) zich ook onder de landbouwnoemer beschouwden en dus niet zijn komen opdagen. Weeral een mooi voorbeeld van ‘living the Zambian life”. Bavo en An startten met goede moed aan een tweede reeks koeherderen en zouden dus in de late namiddag terugkeren. Bqvo ontpopte zich tot een ware boomklimmer terwijl An dit alles op gevoelige plaat mocht vastleggen. Laurien hield zich vol goede moed bezig met onze chefkok en vriend Bernard in de keuken en zorgde zo voor een heerlijk middagmaal. De rest van de groep werd verdeeld in een harkteam, steenopraapteam en kuisteam. Na deze taken vervolgden zij de dag vol goede moed onder de studenten, waarbij er in de groententuintjes werd gewerkt, een handje werd toegestoken met de was, ….  We sloten de dag af met een avondwoordje van Elise aan een hartverwarmend kampvuur.

Dinsdagochtend stonden we (althans de meesten onder ons) vol goede moed op. Vandaag waren Mattias en Elise van koeiendienst en keerden pikzwart terug! De exacte reden daarvan is nog steeds niet achterhaald. De anderen hebben zich vol goede moed in het zweet gewerkt met zand en stenen verplaatsen, compacten (voor het geval dit nog niet helemaal duidelijk is: dat gaat om het aanstampen van de onderlaag waar later de vloer op zal gegoten worden; belangrijk  maar zwaar en vermoeiend taakje). Ondertussen staat ook in de helft van de funderingsleuven al een rij stenen van 3 hoog. Men zou zowaar denken dat er schot in de zaak komt J. Nu op adem komen om straks onze voeten onder tafel te schuiven en vol goede moed ons bordje nshima leeg te eten (wat bij enkelen een ware opgave begint te worden).

Liefs,

Wij.

Ps: een ietwat late maar daarom niet minder gemeende gelukkige verjaardag aan de mama van Mattias en de neef van Liesl… Walektuma!

Nog wat kiekjes uit Lufubu

Werken op z’n Zambiaans: Panono Panono!

Een schets van donderdag en vrijdag: twee productieve dagen op de werf! De ondergrond ligt nu helemaal (of toch zo goed als) waterpas. Hard werk: kruiwagens grond en stenen aanbrengen, uitgooien en aandrukken. En dat alles zonder enig machinaal geweld! De eerste stenen die deel uitmaken van de fundering werden vrijdagnamiddag vakkundig gemetst. Nu begint het echt te worden. Al moeten we er meteen bij vermelden dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat we de muren afgewerkt zullen achterlaten… Hier zeggen ze “panono panono” (ofte “bit by bit”) en we proberen ons aan te passen aan het Zambiaanse ritme. Naast de werfactiviteiten gebeuren ook nog heel wat andere dingen: zo zijn vader en moeder (Mattias & Liesl) donderdag mee gaan veedrijven en bleven de kindertjes achter onder het alziend oog van Father Chester. Voor de bezorgde ouders: vanavond lag iedereen vroeg in bed, uitgeteld van een zware werkweek (misschien een tip voor na de terugkomst in het Belgenland?!)

Weekend nummer drie ondertussen: zaterdag groot Mutomboko feest vol folklore en traditie (en ook wel veel wachten). De chief trekt dan met duizenden volgelingen naar de rivier om er offers te brengen aan de geesten. Nadien wordt iedereen vergast op ellenlange speeches en traditionele dans. Wij kregen gezelschap van enkele studenten uit de school hier die ons rondleidden en veilig van plaats naar plaats loodsten. Elise heeft zich ondertussen ontpopt tot een ware reporter (Lois Lane is er niks tegen): op-de-kop-getikt-perskaartje de lucht in en maar foto’s maken! Iedereen bij het vallen van de avond terug veilig in de pickup geladen, richting ons ‘hotel’. Zondag is misdag hier, dus vanmorgen samen naar de kerk om zo gezegend aan een speelpleinnamiddag te beginnen. Spelletjes werden voorbereid, materiaal bij elkaar gezocht, dansjes ingeoefend. We hebben zelfs een echte muzungumix! Straks nog een avondwoordje en op tijd bedje in… want morgenvroeg 7u begint de laatste werkweek hier in Lufubu… Tijd om nog eens een tandje bij te steken! Tot de volgende blog (al zijn die momentjes onvoorspelbaar, we doen ons uiterste best om jullie regelmatig te verrassen met een berichtje)… x

Week 2: wat vliegt de tijd!

Hallo iedereen!

Ondertussen is er weer bijna een week voorbij dus tijd om jullie nog eens op de hoogte te houden!

Zaterdag zijn we met z’n allen op uitstap vertrokken. De jongens zaten comfortabel in een jeep terwijl de meisjes veel plezier hadden in de laadbak. Na een bezoek aan het ziekenhuis zijn we aangekomen aan een meer. Het is zo groot dat het bijna op een zee lijkt en ligt op de grens met Congo.

Daar hebben we kunnen genieten van een rustige namiddag na al dat harde werk. Deze dag werd afgesloten met een avondje bingo met winst voor Liesl, Mattias, Bavo en Laurien.

Op zondag mochten we een uurtje langer slapen, zijn we naar de mis gegaan en na het middageten was er een volksfeest ter ere van de salesian provincial die kwam en het afscheid van Tomec, een Poolse vrijwilliger, en Broeder  Alfonsio. Er werd gedanst, gezongen en met de kinderen gespeeld.

Maandag, dinsdag en woensdag werd er gebouwd aan de school afgewisseld met koeien hoeden, koeien melken, kippen verkopen en speelpleinwerking.

Groetjes van ons allen

Beelden van het harde werk!

 

Het lange wachten wordt beloond: nieuws uit Lufubu!

We zijn intussen reeds vrijdag, wat betekent dat er intussen al heel wat gebeurd is sinds ons vertrek uit Lusaka.

Het is aan mij om onzer ervaringen en eerste indrukken wat te bundelen. Hou je vast voor het volgende overzicht(je):

Maandag omstreeks 4u ging onze wekker af zodat we eerst nog wat konden ontbijten vooraleer we vertrokken naar onze bestemming: Lufubu.

Een uurtje later na een ontbijt en nog wat slaperige oogjes vertrok ons busje richting Lufubu. Het voordeel aan zo vroeg opstaan is dat we in staat waren om een mooie zonsopgang mee te maken. Echter door het vroege opstaan was niet iedereen hiertoe in staat. Onze rit duurde zo een 13 tal uur waardoor we tijd hadden om het landschap rondom ons te zien, wat te lezen of nog wat verder te slapen.

Na onze laatste stop in Mansa gingen we voor de laatste rechte lijn, een spijker dacht daar echer anders over. Enkele kilometer voor lufubu kregen we af te rekenen met een platte band. Iedereen uit de auto en de mannen werden meteen aangemaand om mee te helpen. Dat was buiten Liesl gerekend die ook meteen wou bewijzen dat vrouwen ook wel een band kunnen vervangen. Zodoende werd onze band vervangen en was intussen het gehele dorpje waar dit scenario zich afspeelde komen kijken naar 8 gestrande blanken met een platte band. Enkele foto’s en handdrukken later werd er wederom vertrokken voor het laatste stuk. Het was intussen al bijna 6 uur wat gedurende de Zambiaanse winter betekend dat het al donker werd. In deze invallende duisternis reden wij dan ook Lufubu binnen. Op het eerste zicht leek het een echt typisch Afrikaans dorpje met lemen hutjes, het tweede zich zou dit ook bevestigen. Na een korte kennismaking met de aanwezige Salesianen kregen we wat eten voorgeschoteld waarna we richting onze verblijfplaats vetrokken. hier aangekomen werden we verrast door de ‘luxe’ die we hier hadden. We hoeven niet op de grond te slapen maar hebben een eigen bed, lavabo, bureautje en een blok zeep en tandpasta. Daarnaast zorgt een sanitaire blok voor de jongens en voor de meisjes ervoor dat we ons kunnen douchen en naar het toilet kunnen gaan.

De tweede dag konden we uitslapen tot rond 8u30, wat een uur later is dan wanneer we de andere dagen zullen aan het ontbijt zitten. De voormiddag bestond uit het verkennen van het dorpje. hier kwamen we echter niet zo ver door de vele kinderen die op ons af kwamen en wat aandacht van ons wilden hebben, wat we hen ook gaven. met een hele hoop kinderen achter ons gingen we dan richting de lufubu, een klein stroompje die naast het dorp loopt. Aldaar speelden we wat met de kinderen in het water. Een waar watergevecht tussen zambiaanse kindjes en wij. Resultaat: Natte kledij. gelukkig droogt alles hier snel op.

In de namiddag kregen we een rondleiding op de school of agriculture die verbonden is aan de salesiaanse gemeenschap. hier zijn zo een 40 tal studenten die we vrij vaak tegenkomen en de kans krijgen om beter te leren kennen. Daarna nog vlug even wat met de kinderen spelen en het dorp nog eens intrekken.

Iedere avond eten we hier ook samen met de studenten van de school of agriculture. Dat betekent dan ook een typisch Zambiaanse maaltijd: Nsima, wat groentjes en een stukje vlees of vis. Dit alles wordt met de handen gegeten. Het met de handen eten lukt bij iedereen nog wel, maar de Nshima blijkt iets te zijn waar niet iedereen fan van is. Mattias en Elise halen hier in elk geval hun hartje wel van op. Dit is tevens ook onze tweede warme maaltijd van de dag. dat betekent 2 keer warm eten per dag. ‘s middags samen met de salesianen, ‘s avonds met de studenten.

Diezelfde avond kregen we tijdens het avondwoordje, die we iedere avond samen met de studenten beleven, een warm ontvangst door deze studenten. Ze zongen voor ons waarna ze ons allemaal een knuffel kwamen geven. Het was ook deze avond dat we voor de eerste keer hoorden hoe mooi men hier kan zingen. deze ontvangst was dan ook heel pakkend voor ons om mee te maken na een volle dag met nieuwe indrukken. Nadat we ons voorstelden werd het avondwoordje afgesloten en gingen wij nog even napraten over onze dag die heel wat indruk op ons had nagelaten.

Onze eerste werkdag was woensdag. we hadden intussen het frame van het gebouw reeds gezien maar konder er nu ook echt aan werken. Ons eerste jobje: Het gras verwijderen van de grond met een soort Hak. Zeker niet te onderschatten. Na een hele voormiddag hakken  was meer dan de helft van het gebouw gedaan. de rest was voor de volgende dag.

In de namiddag gingen Liesl en Elise zich volledig gaan integreren aan Zambia door een aanpassing aan hun haar. Een hele hoop Afrikaase vlechtjes siert momenteel hun hoofd. Erna gingen Elise, Mattias en Laurien opnieuw het dorpje in om wat met kinderen te gaan spelen en het dorp wat beter te leren kennen. de rest bleef in bij de Salesianen om te brainstormen over wat we konden doen vor de naamdag van Father Chester. Iets wat hier en in Polen blijkbaar effectief gevierd wordt. ‘s avonds werd dit resultaat duidelijk gesteld in een gepersonaliseerd liedje genaamd ‘Chesterday’ en begeleid door Bavo en zijn mondharmonica. We hebben zo het gevoel dat dit niet het laatste zal zijn wat we van de mondharmonica hebben gehoord..

Intussen hebben we ook hulp gekregen van een Poolse vrijwilligster: Danuta. Zij verblijft in hetzelfde huis als wij en doet hetzelfde werk mee.

Donderdag voelde nog steeds als vroeg opstaan. 7 uur blijkt toch nog steeds vroeg ook al krijpen we beduidend vroeger onder de wol. Deze voormiddag konden we niet verder doen aan het werk van onze vorige dag aangezien het Zambiaans werkvolk bezig was op de plaats waar wij het gras nog moesten verwijderen. Hierbij werden we opgedeeld in 3 ploegen. Een kookteam, blaadjesraap-team en een poetsteam die ons huis onder handen zou nemen. Intussen is onze frigo ook al in ons huis aangekomen en werd de keuken voor ons geopend. het poetsteam mocht deze meteen onderhanden nemen. Maar werd toch nog steeds gezien als een vuilere en viezere plaats.

De namiddag betekende werken voor ons. Verder het gras uitdoen bleek niet meer zo vanzelfsprekend en verliep maar moeizaam. Iedereen ging op zoek naar zijn of haar eigen tempo op deze mooie Zambiaanse winterdag. We kregen hierbij ook de hulp van de plaatselijke Zambiaanse jeugd en samen met hen slaagden we in ons opzet en konden we ons nog even gaan opfrissen voor etenstijd. Deze keer geen stukjes vlees, maar Kapenta. Kleine gegaarde visjes met kop en al. Er is toch ook wel een duidelijk verschil merkbaar bij enkelen tussen wat er wordt gegeten tijdens de middag ( Zeer lekkere maaltijd met aardappelen, rijst, groentjes, …) en de avondmaaltijd (Nshima) We zijn er intussen ook al in geslaagd om gedurende de middag frietjes en pannekoeken te laten maken door de hulp die we in ‘s middags in de keuken bieden!

Vrijdag en dus vandaag was er weer een driedeling. An D. ging gaan helpen in de keuken, Liesl en Bavo gingen mee kippen verkopen in een stadje en Elise, Mattias, Winke, Laurien en Ann M. waren en zijn het werkteam van de dag. Onze job kondigde zich als niet zo gemakkelijk aan. greppels graven tussen de reeds staande metalen pilaren om de fundering daar te kunnen maken en muurtjes op te bouwen. De ondergrond is hier nogal hard wat het er niet op vergemakkelijkt. Maar we zijn er intussen in geslaagd om reeds 8 greppeltjes te graven die intussen met water zijn gevuld zodat het werk morgen wat wordt vergemakkelijkt. Dat zijn er toch al 5 meer dan we deze morgen moesten doen..

Het werk is dus niet altijd even gemakkelijk, maar het is fijn om te zien dat we vooruitgeraken en de vooruitgang zien!!

We hebben alhier intussen ook al veel nieuwe mensen leren kennen en fijne contacten gemaakt met de bevolking hier.Het leren en spreken van Bemba (de plaatselijke taal) helpt hier alvast bij. Ook al is het niet altijd even gemakkelijk om de woorden en zinnen in Bemba uit te spreken. Ik kijk er alvast naar uit om deze mensen nog beter te leren kennen en ik ben zeker dat ik niet de enige ben die zo denkt!

Tot slot nog dit: Gelukkige verjaardag Mama van Ann M.!!!